قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
حضرت مى فرمود: «من او را [ یعنى امام حسن علیه السلام ] دوست دارم و نیز کسى که وى را دوست داشته باشد، دوست دارم». ترجمة الامام الحسن، طبقات ابن سعد، ص 134.
حضور در «مباهله» در دوران کودکى شاهد صادق این مدعا است. جایگاه امام حسن علیه السلام در نگاه رسول خداصلى الله علیه وآله در حدى است که در خصوص او فرمود:«اگر عقل در مردى مجسم مى شد، همانا حسن بود». فرائد السمطین، ج 2، ص 68، در این خصوص نگا: تاریخ سیاسى اسلام، رسول جعفریان، ج 3، ص 17 15 ؛ حیات فکرى و سیاسى امامان شیعه، صص 121 – 120 و 167.
در میان خصایص برجسته آن حضرت، صفت «کرم» و «کریم بودن» جایگاه خاص خود را دارد؛ به صورتى که او به کریم اهل بیت علیهم السلام لقب یافته است. نگا: اعلام الهدایة، ج 4، ص 37.
در این نوشتار نیم نگاهى به چرایى اطلاق این صفت بر امام حسن علیه السلام خواهیم داشت.
1. کرم در لغت و اصطلاح
«کرم» در کتاب هاى لغت عرب، به معناى جوانمردى، سخاوت، مهربانى، بخشش، بزرگوارى است. نگا: فرهنگ بزرگ جامع نوین، ج 3 – 4، ص 1363 و 1364 ؛ المنجد، ص 682. در اصطلاح اهل عرفان «کرم»، مرتبه سوم از سخا به شمار مى رود که عبارت است از: «انفاق مال به سهولت و طیب نفس در امور سخت و مقاصد عالى»نگا: تحفة الاخوان فى خصائص الفتیان، کمال الدین عبدالرزاق کاشانى، با مقدمه، تصحیح و تعلیق سید محمد دامادى، ص 241 و 61..
2. کرم از نگاه امام حسن علیه السلام
در حدیثى از امام حسن علیه السلام پرسیده شد: «کرم چیست؟» حضرت پاسخ داد: پیش قدم شدن در بخشش، قبل از درخواست [ سائل ]و طعام دادن در جاى [ خویش ].بحارالانوار، ج 78، ص 102.
3. کریم
با توجه به معناى لغوى و اصطلاحى و نیز تعریف امام حسن علیه السلام از «کرم»، مى توان گفت: کریم، کسى است که به صفت بخشش متصف باشد؛ یعنى، فردى که مال خویش را با آسانى و آرامش خاطر – قبل از درخواست فرد نیازمند انفاق کرده و مى بخشد.
4. کریم یکى از اسماى الهى
خداوند متعال در آیات متعددى از قرآن، خویش را به کریم بودن وصف کرده نگا: نمل (27)، آیه 40 ؛ انفطار (82)، آیه 6 ؛ تکویر (81)، آیه 19. و به حق نیز چنین است؛ زیرا حضرت حق به بهترین وجه و در عالى ترین مرتبه، جود و بخشش خویش را – چه در حوزه نیازمندى هاى مادى و چه در ساحت احتیاجات معنوى به مخلوقات ارزانى داشته است. از آنجا که خداوند سبحان کریم است، کرم و اهل آن را نیز دوست مى دارد؛ چنان که رسول خداصلى الله علیه وآله فرمود: «ان الله کریم یحب الکرم»؛ نگا: میزان الحکمه، ج 8، ح 17221..
5. نشانه هاى کریم در منابع اسلامى
براى آنکه انسان ها، فرد کریم را بشناسند یا خود را محک زنند که اهل آن هستند یا خیر، در منابع دینى نشانه هاى متعددى براى او ذکر شده است؛ از جمله: اخلاق نیکو، فرو بردن ناراحتى و خشم، چشم پوشى از مال نو میزان الحکمه، ج 8، ح 17197.، تقواى الهى همان، ح 17258.، عفو همان، ح 17261.، جود و بخشش همان، ح 17267.، ابتدا و پیش قدمى در نیکوکارى همان، ح 17233.
، شکرگزارى همان، ح 17234.، اجتناب از محارم و تنزیه از عیوب همان، ح 17238.، رسیدگى به همسایگان همان، ح 17243. و… .
6. امام حسن علیه السلام کریم اهل بیت
هر چند حضرت رسول صلى الله علیه وآله به کریم ترین فرد بنى آدم و کریم ترین اول و آخر خلقت متصف شده است نگا: همان، ح 17317 – 17316.؛ ولى به دلیل تأسى امام مجتبى علیه السلام به رسول گرامى اسلام و نیز متصف شدن به اسماى الهى – که خصلت تمامى معصومان است به کریم اهل بیت مشهور گشته است. نمونه هاى ذیل که از منابع معتبر نقل شده است، به خوبى نشانگر وجود نشان هاى کرم و کریم بودن آن امام عظیم الشأن است.
6-1. تقواى الهى: بهترین نشان کریم بودن، آن است که آدمى با عمل به واجبات و ترک محرمات – که همان تقواى الهى است جان و روح خویش را فداى جانان کرده و در واقع به او ببخشاید. امام مجتبى علیه السلام در بعد تقوا و عبادت الهى، زبانزد خاص و عام بود. ابن شهر آشوب روایت کرده است: روزى امام حسن علیه السلام در خیمه خویش نماز مى گزارد (در منزل «ابوا» در میان مکه و مدینه)؛ ناگاه زن بادیه نشین بسیار خوش رویى، آن حضرت را دید و عاشق جمال آن حضرت شد و بى تابانه به خیمه آن حضرت درآمد. آن حضرت چون از نماز فارغ شد، پرسید: چه حاجت دارى؟ گفت: بى تاب تو گردیده ام، شوهر ندارم؛ مى خواهم مرا به وصلت خود شاد گردانى. حضرت فرمود: دور شو از من و مرا مستوجب عذاب الهى مگردان…! محمد باقر مجلسى، جلاء العیون، صص 408 – 407.
بنا بر نقل ابن کثیر: امام مجتبى علیه السلام وقتى در مسجد النبى، نماز صبح را به جاى مى آورد، در همان جاى نماز خود مى نشست و تا برآمدن آفتاب به یاد خداى متعال مشغول مى شد… اگر براى نماز وضو مى ساخت، رنگش دگرگون گشت و آن گاه که به نماز مى ایستاد، تمام بدنش به لرزه مى افتاد. هنگامى که مرگ را به یاد مى آورد و یا خبر رستاخیز و صراط به خاطرش مى آمد، آن چنان گریه مى کرد که از هوش مى رفت و اگر بهشت و دوزخ را یاد مى کرد – همچون کسى که از شدت درد در شرف هلاک است گریه مى کرد و از خداى متعال، بهشت را مى خواست و از جهنم برائت مى جست.هاشم معروف الحسینى، زندگى دوازده امام، ترجمه محمد رخشنده، ج 1، ص 503.
همچنین فرمود: «من شرم دارم پروردگار را ملاقات کنم؛ در حالى که با پاى پیاده به خانه او نرفته باشم». از این رو بیست بار پیاده به سفر حج رفت. نگا: ابونعیم الاصبهانى، اخبار اصبهان، ج 1، ص 44 و بحارالانوار، ج 6، ص 159، ح 22.
6-2. عفو و حلم: یکى از نشانه هاى «کریم» بودن، گذشت و حلم در برابر مشکلات و نامهربانى ها است. چنان که خداوند متعال در اوصاف مردان الهى مى فرماید:«وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا کِراماً»؛ فرقان (25)، آیه 72..
امام حسن علیه السلام به حق چنین بود؛ پذیرش صلح در برابر معاویه و گردن نهادن به لوازم آن، بهترین گواه بر حلم آن حضرت به شمار مى رود. اعلام الهدایة، ج 4، ص 35.
درخصوص حلم آن حضرت نقل کرده اند: «روزى مردى از اهل شام، بر سر راه آن حضرت آمد و دشنام و ناسزاى بسیار به آن حضرت گفت. آن جناب پاسخش را نداد تا از سخن خود فارغ شد. آن گاه امام مجتبى علیه السلام روى مبارک خویش را به سوى او گرداند و به او سلام کرد. به رویش خندید و فرمود: اى مرد! گمان مى کنم تو غریبى و گویا بر تو چند امر مشتبه شده است!! اگر از ما خواهشى کنى، عطا مى کنیم.اگر از ما طلب هدایت و ارشاد کنى، تو را ارشاد مى کنیم. اگر از ما یارى بطلبى،عطا مى کنیم. اگر گرسنه اى تو را سیر مى کنیم. اگر عریانى تو را جامه مى پوشانیم. اگر محتاجى بى نیازت مى گردانیم. اگر رانده شده اى، تو را پناه مى دهیم. اگر حاجتى دارى، براى تو برمى آوریم. اگر بار خود را بیاورى و به خانه ما فرود آورى و میهمان ما باشى تا وقت رفتن براى تو بهتر خواهد بود؛ زیرا که ما خانه اى گشاده داریم و آنچه خواهى نزد ما میسر است. آن مرد، چون سخن حضرت را شنید، گریست و گفت: «گواهى مى دهم که تویى خلیفه خدا در زمین و خدا بهتر مى داند که خلافت و رسالت را در کجا قرار دهد». تاریخ چهارده معصوم، صص 411 و 412.
در خصوص عفو آن حضرت نیز نقل شده است: غلامش خطایى کرد که مستوجب توبیخ و تنبیه بود؛ از این رو حضرت دستور داد که او را ادب کنند. در این هنگام غلام گفت: اى مولاى من «وَ الْعافِینَ عَنِ النَّاسِ»؛ آل عمران (3)، آیه 134.. حضرت فرمود: تو را عفو کردم. [ سپس ] غلام گفت: «وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»؛ همان.؛ امام فرمود: تو آزادى براى خشنودى خداوند و براى توست دو برابر آنچه که [ پیش از این ] به تو مى دادم» اعلام الهدایة، ج 4، ص 36..
6-3. رد احسان به بهترین وجه: یکى از نشان هاى کرم و جوانمردى، آن است که اگر کسى به انسان احسانى کرد – حال چه قولى چه عملى، چه گفتارى و چه فعلى وى به بهترین صورت پاسخ گوى احسان او باشد نگا: میزان الحکمه، ج 8، ص 371 – 370. و امام حسن علیه السلام چنین بود. ابن شهر آشوب در مناقب روایت مى کند: کنیزى با یک دسته ریحان به آن حضرت سلام کرد. امام حسن علیه السلام به او فرمود: تو براى رضاى خدا آزادى. یکى از همراهان براى این کار او را سرزنش کرد! حضرت فرمود: مگر نشنیده اى که خداوند متعال مى فرماید: «وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها»؛ نساء، آیه 86.؛ «و چون به شما درود گفته شد، شما به [ صورتى ] بهتر از آن درود گویید، یا همان را [ در پاسخ ]برگردانید» و چه چیزى از آزاد کردنش بهتر بود.زندگى دوازده امام، ج اول، ص 508.
ابن شهر آشوب روایت کرده است: روزى امام حسن علیه السلام بر جمعى از گدایان گذشت که پاره چند نان خشک بر روى زمین گذاشته و مى خوردند. چون نظر ایشان بر آن حضرت افتاد، خواستند که حضرت بر سر سفره آنان میهمان شود. امام مجتبى علیه السلام از اسب پایین آمد و فرمود: «خداوند، متکبران را دوست نمى دارد». پس با ایشان نشست و از طعام آنان مقدارى خورد. به برکت حضرت از غذا هیچ کم نشد. [ در مقابل حضرت ] ایشان را به میهمانى خود دعوت کرد و طعام هاى نیکو براى ایشان حاضر کرد و به خلعت هاى فاخر آنان را مزین فرمود و ایشان را مرخص کرد.تاریخ چهارده معصوم، صص 413 و 414.
6-4. جود و بخشش: این نشانه – که یکى از مهم ترین و برجسته ترین نشانه هاى «کریم» بودن است در امام مجتبى علیه السلام شهرت دارد. در روایتى آمده است: آن حضرت در طول حیات خویش سه مرتبه و هر بار نیمى از دارایى خود را – که حتى شامل کفش و جوراب نیز مى شد در راه خدا بخشید. سیوطى، تاریخ الخلفا، ص 73 و نیز نگا: بحارالانوار، ج 6، ص 159، ح 22.
گفتنى است این همه بخشش و جود او، براى ثناگویى و مدیحه سرایى یا لذت بردن از جاه و مقام نبود؛ بلکه تنها براى رضاى خدا و طلب ثواب و پاداش الهى بود؛ از این رو هیچ گاه به نیازمندى جواب «نه» نداد.
امام علیه السلام وى در پاسخ کسى که از او پرسید: چرا هیچ نیازمندى را بدون پاسخ نمى گذارى؛ فرمود: اراده خدا بر این قرار گرفته که نعمت هاى خویش را به من ارزانى دارد و من نیز عادت کرده ام که نعمت هاى الهى را به مردم ببخشم. پس مى ترسم که اگر عادت خویش را قطع و ترک کنم، خداوند نیز مرا از عادت خود منع فرماید و از فیض نعمت هاى الهى محروم شوم. نگا: اعلام الهدایة، ج 4، ص 37.
نمونه هایى از این بخشش:
الف.
روایت شده روزى آن حضرت در مسجد نماز مى خواند، شنید شخصى در کنار او چنین دعا مى کند: خداوندا! ده هزار درهم مرا روزى کن، حضرت چون به خانه رسید، ده هزار درهم براى او فرستاد. تاریخ چهارده معصوم، ص 413.
ب.
روزى امام حسن علیه السلام نشسته بود و طعام مى خورد. سگى در پیش او ایستاده بود. حضرت هر لقمه اى که مى خورد، مقدارى پیش سگ مى انداخت. مردى گفت: اى پسر رسول خدا! اجازه بده که این سگ را دور کنم. حضرت فرمود: او را رها کن؛ از خدا شرمم مى آید که جاندارى نظر به طعام من کند و من غذایى به آن ندهم و آن را برانم. همان، ص 414.
ج.
محدثان نقل مى کنند: مردى نیازمند نزد امام حسن علیه السلام آمد، حضرت به او فرمود: نیازت را روى رقعه اى بنویس و براى ما ارسال کن. او نیز چنین کرد.حضرت دو برابر آن را به او داد. یکى از حاضران به وى گفت: اى فرزند رسول خدا! چرا این نوشته این قدر برکت داشت؟ حضرت در پاسخ فرمود: برکتش براى ما بیشتر بود؛ زیرا با این عمل، امکانى براى کار نیک فراهم شد. مگر نمى دانید انجام دادن کار نیک، بدون درخواست مفهوم ندارد؛ در حالى که اگر پس از درخواست او چیزى مى دادم، در واقع در برابر آبروى او پرداخت مى کردم. چه بسا او شب را در گیر و در بیم و هراس و امید گذرانده باشد و نمى داند چه مقدار از نیازش برآورده شده و کامیاب مى گردد یا ناکام مى ماند و در این حال نزد تو مى آید؛ در حالى که لرزه بر اندامش افتاد، و قلبش ترسناک است. در این حالت اگر نیازش را برآورده کنى، برتر از آن است که از تو بهره گرفته است. زندگى دوازده امام، ج 1، صص 506 – 505 و نیز نگا: بیهقى، المحاسن والمساوى، ص 55.
د.
گروهى از انصار، صاحب باغى بودند که از آن زندگى مى گذراندند. وقتى بر اثر نیاز مجبور به فروش آن شدند، امام مجتبى علیه السلام آن را از ایشان به چهارصد هزار درهم خرید. پس از مدتى آنان دچار چنان تنگنایى شدند که به ناچار دست نیاز به سوى مردم دراز مى کردند. در این هنگام، حضرت دوباره باغ را بدون هیچ چشم داشت مالى، به ایشان برگرداند تا دیگر از مردم چیزى نخواهند. زندگى دوازده امام، ج 1، ص 508.
امام مجتبى علیه السلام همواره مى فرمود: «ما مردمى هستیم که بخشش فراوانى داریم که همواره امید و آرزو را برآورده مى کنیم». همان، ص 506. «ما پیش از آنکه کسى از ما بخواهد، مى بخشیم؛ چون آبروى درخواست کننده را پاس مى داریم». همان.
برآن چه مى گذرد، دل منه که دجله بسى پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد
گرت زدست برآید، چون نخل باش کریم ورت زدست نیاید چو سرو باش آزاد