امام زمان علمداری چون عباس(ع) می خواهد

خدمتگزاری در محضر امام عصر(ع) شرایطی دارد که باید آن را دانست، نکته ای را خادمان امام زمان(ع) باید بدانند و آن اینکه تا آخرین نفس حتی برای یک لحظه نباید پرچم امام زمان(ع) را زمین گذاشت.

خبرگزاری شبستان،خدمتگزاری در محضر امام عصر(ع) شرایطی دارد که باید آن را دانست. امام صادق(ع) می فرمایند: اگر من دوران مهدی(ع) را درک می کردم، خدمتگزاری او را می کردم”. امامی که بنیانگذار مکتب تشیع است و همیشه اهل علم و عبادت، بزرگترین وظیفه و عبادت را در دوران امامت امام عصر(ع) خدمتگزاری به مولا(ع) می داند. این وظیفه هر شیعه و محب امام زمان(ع) را بیان نموده و مقصد ما را مشخص می سازد.

اما ویژگی و شرایط خدمتگزاری را می توان در کلام امام زمان(ع) جستجو کرد. امام زمان(ع) در فضیلت حضرت عباس(ع) (در زیارت ناحیه مقدسه) می فرمایند:

“سلام بر ابوالفضل العباس فرزند امیرالمؤمنین:

1- آنکه جانش را نثار برادرش کرد

2- و آنکه دنیا را وسیله آخرت قرار داد

3- و آنکه فدای برادر شد

4- و آنکه نگهبان بود و سعی فراوان کرد تا آب را به لب تشنگان برساند

5- و آنکه دو دستش (در جهاد فی سبیل الله) قطع گردید”

در این فراز امام زمان(ع) به پنج نکته و فضیلت اشاره می نمایند که به شرح هریک می پردازیم:

1- جان فدایی برای برادر:

گذشتن از جان در راه مولا و امام از بالاترین فضائل است. آنقدر مهم است که در فضیلت حضرت امیرالمؤمنین(ع) برای شبی که به جای پیامبر اکرم(ص) در بستر خوابید تا پیامبر جان سالم بدر برد. آیه نازل شد و محبان امام زمان(ع) باید تا حد جان و فدای خویش در راه امام حاضر باشند. البته این نکته قابل ذکر است که یاران امام حسین(ع) غربال شده و یاران واقعی در عاشورا در کنار امام مانده بودند.

2- دنیا را وسیله آخرت قرار دادن:

آخرت گرایی و ساختن پل از دنیا برای وصول به آخرت ویژگی دوم حضرت عباس(ع) است. بسیاری از مردم گرفتار دنیا شده و از آخرت غافل شده اند و دنیازدگی و دنیاگرایی عامل مهم و بزرگی است که انسان را از خدا و امام زمان خویش دور می کند.

معاویه بن ابی سفیان با دنیا و پول افراد زیادی را از علی(ع) جدا کرد و برعلیه علی شوراند. آنان که در کربلا بر علیه امام زمان(ع) خویش ایستادند، اکثرا برای اهداف دنیوی مانند حکومت ری وغیره… آمده بودند. چه بسا یاران حضرت علی(ع)به خاطر دنیای خویش جنگ جمل را بر علیه او به راه انداختند. انحرافی که درسقیفه به راه انداختند، فقط برای دنیا بود. لذا برای رسیدن به خدا و ولایت باید پا روی دنیا گذاشت و این جز برای بعضی بر اکثریت سخت است. البته باید توجه نمود که دنیازدگی فقط در جمع آوری پول نیست بلکه موارد ذیل هم از مصادیق دنیاگرایی و دنیازدگی است:

الف- دنبال شهرت بودن

ب- دنبال پست و مقام و درجه بودن

پ- تخریب چهره دیگران برای رسیدن به هدف دنیایی خود

ت- تخریب وجهه دیگران در انتخابات

ث- برای پول و ریا و دنیا کار کردن

و…

3- فدا شدن برای برادر:

فدا شدن برای برادر از ویژگی های دیگر حضرت عباس(ع) است. در فقره اول، مسئله نثار جان بود ولی این فقره اشاره به مطلق فدا شدن می نماید. فدا کردن آبرو، جان، مال، دین و… در راه امام(ع). نقل شده که حضرت عباس(ع) در طول عمر به امام حسین(ع) مولا خطاب می کرد. فقط لحظه شهادت “برادر” خطاب کرد. از همه چیز گذشتن برای امام شرط مهمی دیگری برای خدمتگزاری مولاست. شب عاشورا شمر به حضرت عباس(ع) پیشنهاد امان داد که اگر به سپاه یزید بپیوندد در امان است و هرچه بخواهد به او می دهد. ولی حضرت ابالفضل جانفشانی در راه امام را برمی گزیند.

4- سعی در انجام مأموریت:

این هم از نکته های بارز و بسیار باارزش زندگی اباالفضل(ع). گاهی انسان باید در راه مولا طلب علم کند، گاهی نشر علم کند، گاهی باید بجنگد، گاهی باید نگهبانی بدهد. انسان خدمتگزار، انسانی است که مولا یش هرچه به او دستور داد به نحو احسن انجام دهد. حضرت عباس(ع) علمدار لشکر اسلام است. ولی وقتی امام(ع) از ابالفضل آب می خواهد این مأموریت را هم به نحو احسن انجام می دهد.

بعضی خدمتگزار امام هستند تا وقتی که پست و مقام عالی باشد ولی اگر کاری سخت و یا در حد افراد کوچک باشد از انجام آن معذورند. ولی این معنای اصلی خادم بودن نیست. بلکه خادم آن است که هرچه امام دستور داد باید اطاعت کند واین در عباس(ع) متجلی بود.

5- قطع شدن دست ها

اگرچه قطع شدن دست های ابالفضل(ع) شاید به ظاهر یک جانبازی ساده به نظر برسد ولی در واقع نقطه عطفی در فرهنگ جانبازی است.

روایت شده؛ هنگامی که وسایل غارت شده از شهدای کربلا را به شام نزد یزید بردند در میان آنها پرچم بزرگی بود، یزید و حاضران دیدند همه پرچم سوراخ شده و صدمه دیده ولی دستگیره آن سالم است. پرسید: این پرچم را چه کسی حمل می کرد؟ گفته شد: عباس بن علی(ع) آن را حمل می کرد. یزید لعنه الله علیه از روی تعجب و تجلیل از آن پرچم بلند شد و نشست، بلند شد و نشست و برای بار سوم بلند شد و نشست و گفت: “به این پرچم بنگرید که بر اثر صدمات و ضربات، هیچ جای آن سالم نمانده جز دستگیره آن که پرچمدار آن را با دست حمل می کرده است.” یعنی سالم ماندن دستگیره نشان می دهد که پرچمدار تیرها و ضرباتی را که بر دستش وارد می شده را تحمل نموده و پرچم را رها نمی ساخته است. سپس یزید گفت: “ناسزا بر تو زیبنده نیست ای عباس، این است معنای وفاداری برادر نسبت به برادرش.”

آری در این روایت نکاتی نهفته است.

الف- شجاعت و اطاعت از امام تا حدی که اجازه ندهد علم بر زمین بیفتد

گاهی علم، علم جنگ است. ولی گاهی انسان علمدار فرهنگ است. علمدار تکنولوژی و علم است. در هر زمینه ای نباید تا آخرین نفس علم را بر زمین گذارد.

ب- پایداری و پایفشاری در راه تا آخرین حد جانبازی

پ- حضرت عباس(ع) تا لحظه ای که سوار اسب بوده اند، به هر قیمتی که ممکن بوده است آن پرچم را سرپا نگه داشته اند تا امید امام حسین(ع) ناامید نشود.

ام البنین، الگوی زنان

دو نکته:

الف- حضرت عباس(ع) محصول و تربیت شده پدری همچون علی(ع) و مادری چون ام البنین(ع) است. و مادران ما اگر می خواهند خادم امام زمان(ع) باشند باید همانند ام البنین(ع) باشند. حضرت ام البنین(ع) بعد از اینکه به خانه حضرت علی(ع) وارد شد اولین کاری که انجام داد این بود که کنار بستر حسنین رفت و از آنان تفقد نمود.

روزی به علی(ع) فرمود: از این پس مرا به نام فاطمه صدا نزن. حضرت سوال نمودند: چرا؟ ام البنین(س) فرمودند: چون وقتی شما نام مرا صدا می زنید، بچه ها یاد مادرشان می افتند و حالشان تغییر می کند. حضرت نام ایشان را ام البنین گذاشتند. و روزی که کاروان از مدینه می خواست خارج شود، حضرت ام البنین(س) به حضرت عباس(ع) سفارش کرد: پسرم اول برادرانت را به میدان بفرست سپس خودت برو. پسرم با شجاعت بجنگید و مرا پیش حضرت زهرا(س) روسفید نمایید.

آری از زنی که اینگونه خادم ولایت است فرزندی چون عباس تربیت می شود.

ب- ابالفضل(ع) یک شیعه واقعی و الگوی همه ماست. نکته ای را خادمان امام زمان(ع) باید بدانند و آن اینکه تا آخرین نفس حتی برای یک لحظه نباید پرچم امام زمان(ع) را زمین گذاشت.