بی شک در طول دورانهای تاریخ روضه و روضه خوانی امری همیشگی بوده و تلاش برای خواندن روضه جدید تنها به یک صورت امکان پذیر است و آن «بیان مطالب کذب و دروغ»!اما گاه برخی موارد به قدری فجیع و دردناک است که بسیاری از گفتن آن طفره می‌روند و علاقه‌ای به بیان آن‌ها ندارند و اصلا بیان آن‌ها لزومی ندارد. سخنان مداح مورد اشاره شما از همین باب است. به نظر می‌رسد تذکر: «بسیار کج سلیقه» بودن و به خصوص «موقیعت نشناس» بودن به ایشان کفایت می‌کند. مگر به خاطر گریاندن مردم انسان باید هر سخنی را بر زبان جاری کند!وی کشف جدیدی نکرده است نکته مورد اشاره وی در روضه را سایر روضه خوان‌ها نیز دیده‌اند اما هیچگاه به خود اجازه بیان آن را نداده‌اند. زیرا آن را چنان تلخ و سنگین یافته‌اند که ترجیح داده‌اند از کنار آن بگذرند.اما در پاسخ به پرسش شما باید گفت: این نکته می‌تواند ناظر به دو زمان متفاوت باشد :
1- به هنگام شهادت :
الف: منابع اصلی و کهن تاریخی اشاره‌ای صریح به این نکته ندارند که زنان به هنگام شهادت امام حسین(ع) و در مقابل دیدگان لشکریان عمر سعد سر برهنه بیرون دویده باشند. بلکه برخی منابع تنها اشاره به گریه و شیون زنان حرم دارد.
ب: برخی منابع هم که اشاره به گریه و شیون زنان و مو پریشان نمودن برخی زنان اهل حرم (و نه حضرت زینب(س) ) دارد کاملا به این نکته تصریح می‌کنند که آنان این عمل را پشت خیام (و نه روبروی لشکر عمر سعد) انجام داده اند چرا که اسب حضرت پس از آغشته کردن یال خود به خون امام حسین(ع) خود را به پشت خیمه‌ها رساند و زنان خیام اطراف او را گرفته و با دیدنش پی به شهادت امام بردند. بعلاوه این منبع اشاره به مو کندن برخی زنان دارد و نه موپریشان کردن آنان.
2- پس از شهادت وبه هنگام غارت خیمه ها توسط لشکریان عمر سعد:
شیخ مفید(ره) به نقل از یکی از شاهدان و حاضران در واقعه کربلا در این مورد می‌نویسد: در غارت خیمه ها می دیدم زنان و دختران حسین در ندادن روپوشهای خود سخت پافشاری می کردند و نمی گذاردند لشکر به سادگی چادر و مقنعه های ایشان را از سرشان بربایند لکن ناتوانی و داغداری و اسیری بالاخره آنان را مغلوب دست ستم می کرد و چادر و مقنعه‌های آنان به غارت می‌رفت.
نتیجه سخن آن که : اینکه زنان با اختیار خود سرشان برهنه کرده باشند قابل قبول و یا اثبات نیست. آنچه ثابت است انجام این عمل توسط لشکریان عمر سعد است.
—————————-
. ابن شهراشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج3، ص266، (نجف اشرف، مطبعة الحیدریه، 1376ش) در شعر ناشیء به این مطلب اشاره شده است.
. شیخ مفید، الارشاد، ص468، (ترجمه ساعدی خراسانی، تهران، کتابفروشی اسلامیه، 1376ش).