“او نماد ایران است”

مردم، «ارباب» اویند، و او، خاک پای مردم حتی فقیرترین شان. پیامش «شادی»، «امید»، «کار» و «سربلندی» است. حاجی فیروز، جهان بینی انسان ایرانی است که از دل صدها و هزاران سال تاریخ پر فراز و نشیب بیرون آمده است. حاجی فیروز با زبان سادهِ «مردمِ بازار» ترانه می خواند: 

ابراب خودم سامبولی بلیکم/ابراب خودم سرتو بالا کن/ابراب خودم از خواب بیدار شو/ارباب خودم همراه ما شو/با بنده که چند صد ساله هستم/دست تو بیار بزار تو دستم/با همدیگه یک صدا بخونیم/بعد از این دیگه با هم بمونیم.

ارباب خودم سرتو بالا کن/ارباب خودم من و نگاه کن/ارباب خودم یک لطف به ما کن/مژده بدم ای مردم بازار/بیدار بشین از خواب دلازار/این مشکله این حقیر هر سال/خیلی سخته تا بیدار بشن مردم بازار

هر سال موقع نوروزی ندای بیداری می‌زند، یعنی نوروز هنگام بیداری است. هر چند می داند که «خیلی سخته تا بیدار بشن مردم بازار». اما ناامید نیست و هر سال به کوچه و خیابان می آید با «مردم بازار» سخن می گوید و با شادی می خواند که «ابراب خودم از خواب بیدار شو». او «بیداری»، «شادی»، «امید»، »کار» و  «همراهی با هم» و «عشق به ایران» را راهبرد اصلی زندگی  می بیند. 

او نماد ایران است، ایرانی که «چند صد ساله» است و اگر دستان مان را در دستش بگذاریم و به این پیام او گوش جان سپاریم که «ابراب خودم فصل بهاره» یعنی فرصتی دوباره برای آغاز کردن و آغازگری، می توانیم ایران را دوباره بسازیم. البته این ساختن زحمت دارد و همت می طلبد. برای همین حاجی فیروز ما را دعوت می کند به تلاش و تقلای سخت تر و می گوید «ابراب خودم موقع کاره». یعنی باید به ساختن، تولید و آفریدن بیندیشیم. 

همه باید آورده‌ای در این جهان بیاوریم و بیافرینیم. یکی کالا می سازد، یکی کلمات، و یکی دیگر خدمات و همه با هم «خود» را و «وطن» را و انسانیت مان را می سازیم. این همان چیزی است باید برایش تصمیم بگیریم و ناامید نشویم. در جهان بینی حاجی فیروز این ساختن و «تقلای برای وجود» در فضایی از امید و شادی ممکن می شود. 

به قول حاجی فیروز «ابراب خودم چرا نمی خندی». خنده حاجی فیروز، خندیدن نیست، شیوه‌ای از دیدن و نگریستن به خود، جامعه و جهان است؛ شیوه‌ای که امکان‌ها را می‌بیند و بر قابلیت انسان برای ساختن، ایمان دارد. 

باری، با همه سختی ها، دست در دست هم می‌گذاریم و سالی تازه را آغاز می کنیم و با همه فلاکت‌های این روزگار کرونایی و تحریم، همراه با حاجی فیروز می سراییم «ابراب خودم سر تو را بالا کن».

نعمت الله فاضلی