شیعه به پیروی از امامان معصوم (ص) استفاده از قیاس را برای اثبات احکام شرعی جایز نمی داند؛ زیرا قیاس حداکثر ظن آور است و یقین نمی آورد و ظن و گمان انسان را به حقیقت نمیرساند. از این رو ارزشی برای ظن و گمان در اثبات احکام شریعت وجود ندارد. مستیآور بودن و ضرر شراب ممکن است حکمت حرمت آن باشد نه علت حرمت. ممکن است، شراب حرام باشد در عین حال که مست آور نیست یا مقدارش کم باشد که ضرر قابل توجه نداشته باشد.
بنابراین، قیاس مذکور دلیلی برای حرمت سیگار نمی شود، گرچه برخی از فقها درباره سیگار (به شرط ضرر مهم داشتن) فتوا به حرمت آن دادند.