اگر عده‏اى از علما به اعلم بودن مجتهدى شهادت بدهند و در مقابل، گروهى شخص ديگرى را اعلم بدانند،و….

اگر عده‏اى از علما به اعلم بودن مجتهدى شهادت بدهند و در مقابل، گروهى شخص ديگرى را اعلم بدانند، و ما نتوانيم مجتهد اعلم را تشخيص دهيم، وظيفه چيست؟

 آيات عظام امام، خامنه‏اى و نورى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بنابر احتياط واجب از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.

 آيات عظام بهجت، فاضل و صافى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.

 آيةاللَّه تبريزى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.

 آيةاللَّه سيستانى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است؛ مگر در موارد علم اجمالى بر تكليف، (مانند قصر و اتمام) كه در اين هنگام بنابر احتياط واجب بايد هر دو فتوا را رعايت كند.

 آيةاللَّه مكارم: بنابر احتياط واجب از كسى تقليد كند كه گمان به اعلميت او دارد و در صورت تساوى، مخير است.

 آيةاللَّه وحيد: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى بايد از كسى تقليد كند كه فتوايش مطابق احتياط است و چنانچه احتياط ممكن نبود و يا مشقت داشت، مخير است.

 تبصره. فرض مسأله جايى است كه هر دو در تقوا مساوى باشند.

منبع:

امام، توضيح‏المسائل، م 4 و 3؛آيت الله نورى، توضيح‏المسائل، م 4 و 3.آيت الله صافى، جامع الاحكام، ج 1، س 8؛ توضيح‏المسائل مراجع، م 3 و 4.آيت الله تبريزي توضيح‏المسائل، م 3 و 4.آيت الله سيستاني تعليقات على العروة، م 20 13 و 21.آيت الله مكارم توضيح‏المسائل، م 5 4 و 6.آيت الله وحيدتوضيح‏المسائل، م 3 و 4.