پرسشگر محترم با سلام و تشکر از ارتباطتان با این مرکز.بایدعرض کرد. چون بهترین حالت به هنگام دعا این است که انسان دست ها را به طرف بالا گرفته و درخواست خود را مطرح مى کند.امام صادق علیه السلام مى فرماید: «هیچ بنده اى دستش را به سوى خداوند عزیز جبار دراز نمى کند مگر این که خداوند حیا مى کند از این که آن را خالى برگرداند و در آن قرارمى دهد از فضل و رحمت خودش آن قدر که بخواهد، به همین جهت هر گاه کسى از شما دعا کرد دست خود را برنگرداند تا این که آن را به سر و صورتش بکشد». اما چرا به طرف بالا؟ مگر خداوند در همه جا حضور ندارد؟حضرت على علیه السلام در پاسخ همین سؤال فرمودند: «وقتى از نماز فارغ شدید، دستانتان را به طرف آسمان بالا ببرید و دعا کنید. سؤال شد: مگر خداوند در همه مکان ها نیست؟ حضرت فرمود: درست است. سؤال کرد: پس چرا دستمان را به طرف آسمان بالا ببریم؟ حضرت فرمود: آیا قرآن نخوانده اید که فرموده است:«رزق شما و آنچه وعده داده شده اید، در آسمان است». پس از کجا باید رزق را طلب کرد؟ باید از موضع و جاى رزق و آنچه که خداوند وعده کرده، طلب نمود که آسمان است». قرآن که به ما سفارش مى کند: «ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً». پروردگار خویش را در حال زارى و نهان بخوانید، یکى از نشانه هاى تضرّع و زاری به بدرگاه الهى، دست بلندکردن به دعاست. انسان فقیر دست خود را بسوى بى نیاز مطلق دراز مى کند و فقط از او مى خواهد و دل از غیر او مى شوید.
حتی در  قنوت نماز، همان دعائى است که در رکعت دوّم هر نماز مى خوانیم. امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه «و تَبَتَّلْ الَیْهِ تَبْتیلًا»  مى فرماید مراد از «تبتّل» آن است که در نماز دستها را به دعا بلند کنیم. «تبتّل» در لغت بمعناى قطع امید از غیرخداست.
گرچه قنوت در نماز مستحبّ است، اما به قدرى مورد توجّه است که امام رضا علیه السلام در نامه اى به مأمون مى نویسند: قنوت یک سنّت واجب در تمام نمازهاى شبانه روزى است ، که البتّه مراد
در آداب قنوت آمده است: دستها را تا برابر صورت بالا بیاورید، کف دستها رو به آسمان باشد، دو دست را کنار هم قرار دهید و بجز انگشت شصت، باقى انگشتان را بهم بچسبانید. بهنگام خواندن دعا به کف دست خود نگاه کنید و دعا را بلند بخوانید، البتّه نه به حدّى که امام جماعت آن را بشنود.
_____________________________
منابع
سوره مزمّل آیه 8
 تحف العقول ص 118
وسائل، ج 4، ص 912
مفردات راغب
 معانى صدوق، ص 369