هر چند ما رزق و روزی را منحصر در داشتن ثروت و سایر نعمت های دنیوی نمی دانیم، اما خداوند کریم مقدر نموده است که اولا: سطح برخورداری افراد از رزق و روزی دنیوی متفاوت باشد تا وسیلهای برای امتحان بشر به وجود آید، و ثانیا: انسانها با برنامهریزی، جهت زندگی مناسب تلاش نمایند و طبیعتا هر انسان و جامعهای؛ چه مؤمن و چه کافر؛ برنامه بهتری داشته باشد، زودتر و مطمئنتر به هدف خود دست خواهد یافت. اما این بدان معنی نیست که برنامهریزی، به تنهایی میتواند ضمانت کاملی برای رسیدن به هدف باشد، بلکه عوامل دیگری همانند دعا و درخواست برکت از خداوند نیز تأثیرگذار بوده و سرانجام، این خداوند است که با مشیت او، برخی برنامهها به هدف خواهد رسید و احیانا برای آنکه بشر، خود را قدرت مطلق فرض ننماید، روزی بیشتری در اختیار افراد کم دانش و بیبرنامه نیز قرار خواهد داد و در مقابل، بسیاری از برنامهریزیهای دقیق، نقش بر آب خواهد شد! در ضمن، هر چند برنامهریزی اقتصادی برای انسان های با ایمان لازم است، اما آنان نباید در راه رسیدن به ثروت، تمام انرژی خود را مصرف نموده و به هر شیوهای عمل نمایند، زیرا هرچند ثروت برخی انسان ها و جوامع، از دیگران بیشتر است اما اگر حس زیادهطلبی در هر انسانی کنترل نشود، هیچگاه او به وضع موجود راضی نبوده و با فراموش نمودن آخرت و نیز حقوق دیگران، دائم به فکر افزایش هرچه بیشتر امکانات مادی خود میباشد. عدالت خداوند را نیز نمیتوان با رزق و روزی دنیوی، ارزیابی نمود، بلکه اگر مؤمنان فقیر در این دنیا، در روز معاد هم از درجه و مقامی پایینتر از ثروتمندان بیدین برخوردار باشند، آنگاه میتوان در عدالت خدا شک نمود، اما در غیر این صورت، فقر برخی مؤمنان؛ با توجه به پاداش گرانبهایی که در برابر صبر دریافت خواهند نمود؛ با عدالت پروردگار هیچ ناسازگاری نخواهد داشت.