پاسخ پرسش دوم.
خواندن قرآن و بالا رفتن درجات یا طبقات افراد از جمله حفاظ قرآن، بر حسب و نسبت انسشان با قرآن، ایمان، تقوا و عمل به مقتضای قرآن است.

پاسخ پرسش سوم.
امام صادق(ع) از زبان رسول خدا(ص) مى فرماید: در روز قیامت قرآن به انسان گوید: منم که شب تو را به بیدارى به پایان بردم، روزهاى داغ تو را به قشنگى به سر آوردم و آب دهانت را خشک کردم و اشکت را روان ساختم (اکنون) هر کجا بروى من هم با تو باشم …، سپس به او گفته شود: بخوان و بالا برو، سپس هر یک آیه که بخواند یک درجه بالا برود.
به عبارت دقیق قرآن خواندن و بالا رفتن در آخرت تجسم عینى حقیقت عمل در این دنیا است و با توجه به این که حفظ قرآن مراتبى دارد و مرتبه عالیه آن حفظ در همه ابعاد است، میزان ترقى در آن عالم نیز متناسب با مرتبه حفظ مى باشد. بنابراین کسى که روح و حقیقت قرآن را حفظ نموده و آن را با جان و دل آمیخته و مورد فهم و عمل قرار داده است مراتب بسیار بالایى را کسب خواهد کرد. حفظ کردن قرآن از بهترین راه هاى یاد گیرى آن است و مجموعه احادیثى که درباره تعلم قرآن وارد شده در این زمینه قابل استناد است. (ر. ک: بحارالانوار ، ج 7 ، ص 292).
پیامبر اکرم ـ صلّی اللّه علیه و آله و سلّم ـ می‌فرماید: «إن أکرم العباد إلی الله بعد الأنبیاء العلماء ثم حملة القرآن یخرجون من الدّنیا کما یخرج الأنبیاء و یحشرون من قبورهم مع الأنبیاء و یمرّون علی الصراط مع الأنبیاء و یأخذون ثواب الأنبیاء. فطوبی لطالب العلم و حامل القرآن ممّا لهم عند الله من الکرامة و الشرف»[12]؛ گرامی‌ترین بندگان خدا پس از پیامبران دانشمندان هستند و سپس حاملان قرآن. عالمان و حاملان علم و عمل قرآن به گونة پیامبران از دنیا رخت برمی‌بندند و حشر آنان و عبورشان از صراط همراه پیامبران خواهد بود و از ثواب انبیا بهره‌مند می‌شوند. پس خوشا به حال جویندگان علم و حاملان قرآن که از کرامت و شرف الهی برخوردارند.
کسی که قرآن را فرا گیرد تا فقط در خطابه‌ها یا نگارش کتابها از آن بهره گیرد، معلوم می‌شود قرآن را برای تدبّر در آن و عمل به آن نخواسته است و این دانش تجاری، حرفه‌ای بیش نیست و چنین علمی در اواخر عمر آدمی نیز به فراموشی سپرده می‌شود. گر چه این فراگیری نیز ثواب آشنایی با ظاهر قرآن را دارد؛ اما آن که قرآن را برای تدبّر و عمل فرا گیرد جایگاه دیگری دارد.