در باره بخور حضرت مریم به روایتی از امام باقر علیه السلام اشاره کرده اند.تبریزیان نوشته است : « شانزدهمین درمان: بخور حضرت مریم (ع) است، بخور حضرت مریم (ع) شاخص‌ترین درمان دیوانگی، سی‌پی، خبل، اوتیسم و انواع بیماری‌هایی مانند آن‌ها است. برای بسیاری از بیماری‌هایی که درمان ندارد می‌تواند درمان باشد مانند صرع که با سه بار بخور دادن درمان می‌شود. طبق بررسی‌هایی که انجام دادم این دارو قبلاً در اروپا ، روم و یونان بوده زیرا مربوط به حضرت مریم (ع) است. در روایت آمده است :«أبو جعفر الباقر علیه السلام انه وصف بخور مریم لام ولد له وذکر انه نافع لکل شئ من قبل الارواح من المس والخبل والجنون والمصروع والمأخوذ وغیر ذلک نافع مجرب باذن الله تعالى. قال لتأخذ لبانا أو سندروسا وبزاق الفم وکور سندری وقشور الحنظل ومرمری وکبریت ابیض کسرة داخل المقل وسعد یمانى ویکسر فیه مر وشعر قنفذ مشبوث بقطران شامى قدر ثلاث قطرات تجمع ذلک کله ویصنع بخورا فانه جید نافع ان شاء الله تعالى.»ترجمه: «امام باقر (ع) بخور حضرت مریم را برای کنیزی که از او فرزند داشتند معرفی می‌کنند، و فرمودند که این نفع دارد برای همه بیماری‌هایی که از ناحیه ارواح (جن و شیطان و روح) است، برای مس و خبل (سی‌پی) و دیوانگی و صرع و مأخوذ (کسی که به‌طور کامل کنترلش به دست جن افتاده) و دیگر مشکلات مانند این‌ها، مفید و مجرب است، به اذن خداوند، کندر یا سندروس و آب دهان و کَوَر سندری و پوست هندوانه ابوجهل و مُر مَری و گوگرد سفید و شکستگی داخل مقل و سعد یمن و در آن مُر خرد کن و موی جوجه‌تیغی آغشته شده به قطران شامی، به‌اندازه سه قطره، تمامی آن‌ها را جمع می‌کنی و مخلوط می‌کنی و از آن بخور درست می‌کنی، همانا به خواست خداوند خوب و نافع است». منبع: طب الأئمة، ابن سابور الزیات، ص۱۱۲/برگرفته از درس طب در روایات تبریزیان،۹۴/۰۱/۱۹.در بررسی هایی که انجام دادیم به این نتیجه رسیدیم چنین روایتی بسیار ضعیف هست. در منابع اصلی شیعه در صدر تاریخ حدیث مطرح نشده است. اولین بار در کتاب طبّ الأئمة علیهم السلام نوشته « عبد الله و حسین ابنا بسطام » آمده است که برای قرن ۴ هجری قمری است. بدیهی است چند قرن از منابع اصلی شیعه فاصله دارد و اگر این دستور آنقدر مهم بود قطعا محدثان اولیه آن را نقل می کردند، حتی محدثان پس از قرن چهار هم زیاد به این حدیث اعتنا نکرده اند تنها مرحوم علامه مجلسی در بحار الانوار جلد۵۹-ص۱۵۶ به نقل از همین کتاب این روایت ضعیف را نقل کرده است و آن هم بخاطر رویکرد بحار است که می خواسته تمام نقلها را اعم از ضعیف و قوی برای محدثان در یک جاجمع کرده باشد.از جهت سند هم، سند منقطع و مرسل هست«مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرِ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ: حَدَّثَنِی أَحْمَدُ بْنُ حَمَّادٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ ع : ». بنابراین بر اساس تحقیقات روایی، بخور حضرت مریم روایتی ضعیف دارد و نمی توان آن را به معصومین(علیهم السلام ) و امام باقر علیه السلام مستند دانست.
در منابع صدر و اصلی شیعه چنین حدیثی مطرح نشده و روایت آن برای قرن چهار هجری است.
در قرن های پس از آن نیز مورد توجه محدثان و فقیهان قرار نگرفته است!، که نشان از ضعف اساسی آن دارد.
لازم است در روایاتی که به معصومین نسبت داده می شود دقت داشت و چنین چیزهایی را نباید رواج داد و بدتر آنکه آن را همراه کنند با خرافات و مراسم بی اساس .