برای تحقق جامعه نوارنی امام زمان(ع) باید چه قدم هایی برداشت؟

خودسازی، و البته اصلاح نفس و پاکسازی درونی در صورتی به تکامل و اوج خود خواهد ‌رسید که انسان در آرزوی پاکسازی جهان بوده و تنها به تهذیب خویش نپردازد، در واقع کسی منتظر ظهور می‌باشد که علاوه بر اعتقاد، امید و انتظار، براساس انتظار و امید، عمل نماید.

حجت الاسلام علیرضا پناهیان در برنامه منتظران موعود که از رادیو معارف پخش می شود،‌ به خصوصیات و ویژگی های جامعه مهدوی و راه های تحقق آن می پردازد.

“یکی از عواملی که به انسان نشاط و انرژی می دهد و روحیه خوبی به انسان برای زندگی کردن می دهد این است که در آینده جستجوگر آرمان بلند و پرکشش و جذابی باشد که تفکر و تصور آن آینده روشن در او انرژی ایجاد و راه را برای او روشن کند مانند فانوس دریا که راه را نشان می دهد.

نگاه به آینده و داشتن هدفی در این آینده که احتمالی نباشد و قطعی باشد می تواند زندگی یک فرد را نجات دهد، یک جامعه را نجات دهد. صهیونیست ها بعد از پیروزی انقلاب جمع شدند که بررسی کنند چرا انقلاب اسلامی ایران با وجود تمام کارشکنی ها پیروز شد کارشناس های آنها گفتند که دو عامل باعث پیروزی ایرانی ها شد یکی اینکه سید الشهدا و کربلای او را در تاریخ دارند و یکی امام زمان و آینده که منتظر آن هستند، این دو عامل هم راه را نشان می دهد هم انرژی می دهند.

درست است که در حال حاضر توجه و معرفت به حضرت بیشتر شده و حرکت در جهت ظهور هم جدی شده اما هنوز جا دارد هر کدام از ما گرفتاری و خواسته هایی داریم باید حواسمان باشد که صاحب داریم و تنها کسی که بیشتر از ما نگران وضع روحی و شخصی ما حضرت ولی عصر است برای تک تک ما دعا می کند لحظه ای از ما غافل نیست باید توجه به حضرت پیدا کنیم این توجه جز برنامه اعتقادی نیست که گوشه ای از زندگی قرار دهیم بلکه ما با حضرت زندگی می کنیم.

اگر از ما پرسیدند که در چه زمانی زندگی می کنید باید بگوییم که زمان زندگی ما بعد از شهادت امام حسین(ع) و قبل از ظهور امام عصر است کسی که در چنین زمانی زندگی می کند مدام باید از کربلا به سمت جامعه مهدوی حرکت کند.

همه مشکلات با توجه به حضرت حجت برطرف می شود ما اعتقاد داریم که ظهور اتفاق می افتد و توجه هم به این مساله داریم ولی اینها کافی نیست باید نشست به این جامعه نورانی نگاه کرد و بررسی کرد، ابلیس وقتی ببیند شما توجه می کنید به زندگی و جامعه ای که امام درست خواهد کرد بیچاره می شود چون این تفکر ریشه تمام بدی ها را در شما می سوزاند.

در تاریخ تشیع وقتی به عاشورا نگاه می کنم بدون نگاه به آینده به نتیجه ای نخواهیم رسید، حتی در واقعه غدیر بخش عمده ای از خطبه پیامبر صحبت از آینده است باید به این آینده انقدر نگاه کنیم که اندیشه ما را نورانی کند و به ما نشاط و انرژی دهد و بدانید که هر کس انگیزه گناه دارد به جامعه حضرت توجه نکرده است.

برای تحقق جامعه نوارنی امام زمان(ع) چه قدم هایی باید برداشت؟ همین توجه و نگاه نخستین قدم است. سیر نگاه کنیم و تمامی قد و بالای جامعه را ببینیم که راه را برای ما باز می کند کافی است به این جامعه نگاه کنیم ما در مورد جامعه حضرت که ثمره قیام و حکومت امام است نگاه می کنیم که مردم چگونه می خواهند زندگی کنند.

هر کدام از رشته های علوم انسانی وضعیت ایده الی را ترسیم می کنند تا جامعه را بسازند و اگر در این راه به جامعه مهدوی نگاه نکنند غلط محض است، اقتصاد خوب یعنی چه؟ اگر اقتصاد خوب را فقط در جامعه مهدوی شکوفا بدانیم، درست است وگرنه همه راه ها غلط است، همچنین در مناسبات اجتماعی اگر بگوییم که وظایف یک شهروند چیست اگر منظورمان یک شهروند خوب در جامعه مهدوی است باید تعریف کنیم تا به او برسیم در غیر این صورت در راه اشتباه هستیم.

حتی اجازه ندهیم کسی آسیب شناسی کند بدون در نظر گرفتن جامعه مهدوی، اگر آسیب شناسی در مقایسه با جامعه مهدوی باشد خوب است چراکه همه شاخص ها باید جامعه مهدوی باشد باید به این علم رسید.

ما بچه هایمان را باید با نگاه به جامعه مهدوی تربیت کنیم، جامعه مان را با نگاه به آن جامعه بسازیم این تکلیف ماست و راهی است که باید برویم، که اگر اینچنین باشد تفریح و لذت زندگی است ولی تا شما شروع می کنید به توجه به امام زمان و تا تمنای او در شما شعله می کشد که آقا با محبت به شما نگاه می کند که در برنامه های زندگی ما دخالت دارد و تاثیر دارد.

آیت الله بهجت می فرمایند: چقدر حضرت مهربان است به کسانی که اسمش را می برند و صدایش می زنند از او استغاثه می کنند، او از پدر و مادر هم به آنها مهربان تر است هر کس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت و فرج شخصی خود پیدا کند (امام زمان برای عالم غایب است برای تو هم غایب است) خواه ظهور و فرج حضرت دور باشد یا نزدیک (بحثی است به عنوان فرج شخصی که متفاوت است با فرج عالم).

پسر آیت الله شاه آبادی، استاد امام خمینی(ره) می گوید؛ بعضی از نامه ها که به ایشان می رسید ایشان نامه را ریز ریز می کرد و از بین می برد که کسی نخواند ما می دانستیم که چه کسانی هستند که نامه شان از بین می رود، وقتی آیت الله از دنیا رفتند یکی از نامه ها را دیدیم نوشته بودند؛ این بار که خدمت آقا امام زمان(ع) رسیدید، این سوال را هم بپرسید.”