دانشجوی محترم ابتدا از اینکه این مرکز را به منظور دریافت پاسخ سوالات خویش انتخاب کرده اید از شما سپاسگذاریم . در پاسخ به سوال شما به نظر می رسد بهتر باشد نخست متن سخنان مقام معظم رهبری را در زمینه عمومی نکردن اختلافات بیان نماییم تا آنگاه بر اساس عین فرمایشات معظم له به تبیین دیدگاه ایشان بپردازیم . ایشان در سخنانی در جمع دانش آموزان و دانشجویان ایراد نمودند در باره اختلاف نظر مسئولان مطالب مهمی بیان فرمودند که بخشی از آن به این صورت می باشد :

«اختلافات مضر است. هم اختلافات بین مسئولین مضر است؛ هم بدتر از آن، کشاندن اختلاف میان مردم مضر است. این را من به مسئولین، به رؤساى محترم هشدار میدهم. من از رؤساى قوا حمایت کردم، باز هم حمایت میکنم – مسئولند، باید کمکشان کرد – اما به آنها هشدار میدهم، مراقب باشند. نه اینکه این نامه‌نگارى‌ها خیلى مهم باشد؛ نه، صد تا نامه بنویسند؛ کار خودشان را بکنند، اختلافات را به میان مردم نکشانند، چیزهاى جزئى را مایه‌ى جنجال و هیاهو و استفاده‌ى تبلیغاتى دشمن و خوراک تبلیغاتى رادیوهاى بیگانه و تلویزیونهاى بیگانه نکنند، صد تا نامه بنویسند؛ نامه اهمیتى ندارد. مهم این است که همه‌ى ما بدانیم مسئولیتى داریم، همه‌ى ما بدانیم موقعیت حساسى داریم.

امروز دشمن به خاطر حوادث شمال آفریقا، به خاطر پیشرفت علمى ایران – البته آنها میگویند پیشرفت هسته‌اى، لیکن دروغ میگویند؛ عمده‌ى مشکل آنها پیشرفت علمى شماهاست – به خاطر تأثیرى که ملت ایران بر روى ملتهاى دیگر گذاشته است، به خاطر این بیدارى اسلامى که پیدا شده، ناراحت و عصبانى است. دشمن احساس شکست میکند، احساس ناکامى میکند؛ لذا ناراحت است. البته ژستى که دولتمردان و دولتزنان آمریکا میگیرند، ژست پیروز است؛ که بله، ما چنین و چنان کردیم؛ لیکن خودشان هم میدانند، دیگران هم میدانند، محافل سیاسى و محافل مطبوعاتى دنیا هم میدانند که قضیه چه خبر است؛ میفهمند که دولت آمریکا در این درگیرى، در این مبارزه‌ى کلان، در این حوادث، شکست خورده؛ خب، ناراحتند.

آنها هى دنبال اینند که یک کارى پیدا کنند. یکى از کارهاى مهم آنها این است که با روشهاى موذیانه و موریانه‌وار، بین ما اختلاف بیندازند؛ این جزو کارهاى رائج اینهاست، این کار را از قدیم انجام میدادند. البته متبحر و کارشناس کامل این کار، انگلیسى‌هاى خبیثند؛ آنها در زمینه‌ى ایجاد اختلاف، از همه کارشناس‌ترند؛ آمریکائى‌ها پیش آنها شاگردى میکنند، از آنها یاد میگیرند! ایجاد اختلاف از راه‌هاى نفوذ، مثل موشهاى دزد، مثل موریانه، وارد شدن و نفوذ کردن؛ اینها جزو کارهاى متعارف آنهاست. ما باید حواسمان جمع باشد. باید اختلافات به حداقل برسد.

البته اختلاف نظر، فراوان است؛ هیچ اشکالى هم ندارد – دو نفر مسئولند، رفیقند، اختلاف نظر هم دارند؛ همیشه هم بوده است – اما اختلاف نظر نباید به اختلاف در عمل و اختلاف در برخوردهاى گوناگون، به اختلاف علنى، به گریبانگیرى، به مچگیرى در مقابل چشم مردم منتهى شود؛ چون آن اختلافات آنقدر اهمیت ندارد. یک وقت یک چیزهاى مهمى است، خب مردم باید مطلع شوند؛ اما این اختلافاتى که انسان مى‌بیند بین این حضرات هست، چیزهائى نیست که اینقدر اهمیت داشته باشد که حالا با ادعاهاى گوناگون، ما اینها را بزرگ کنیم، جلوى چشم مردم نگه داریم، به اینها اهمیت بدهیم؛ که اهمیتى هم ندارد. اختلافات را نباید علنى کرد؛ اختلافات را نباید به مردم کشاند؛ احساسات مردم را نباید در جهت ایجاد اختلاف تحریک کرد.»(پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری ، http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=21394 )

با توجه به متن فرمایشات مقام معظم رهبری چند نکته را در می یابیم :

1 – اصل اختلاف نظر میان مسئولان کشور امری طبیعی می باشد که در هر کشوری ممکن است بروز کند و حتی میان دو دوست و رفیق هم می تواند پیدا شود . اما آنچه مورد نهی رهبر معظم انقلاب قرار دارد عبارت است از اختلاف علنی و مچ گیری و امثال اینها در برابر چشم مردم .

2 – اصل دانستن مردم از مواضع مسئولان و حتی اختلافات میان آنها هیچ ایرادی ندارد و مقام معظم رهبری نیز در این فرمایشات هرگز بر ندانستن مردم از اختلافات مسئولان به صورت مطلق تاکید ندارند بلکه همانگونه که از خلال بندهای مختلف این فرمایشات به دست می آید ایشان اختلافات را به دو دسته تقسیم می نمایند :

الف – اختلافات بسیار مهم و عمده که در چنین مواردی خود مقام معظم رهبری نیز تصریح دارند که مردم باید در جریان چنین اختلافاتی قرار گیرند . « یک وقت یک چیزهاى مهمى است، خب مردم باید مطلع شوند »

ب – اختلافات ناچیز میان مسئولان که حتی ارزش بحث کردن هم ندارد . اما متاسفانه همین اختلافات به جای حل شدن در میان خود مسئولان ، به سطح جامعه کشیده شده و با بزرگنمایی ، به گونه ای جلوه گر می شود که گویی مشکلات بزرگی هستند و حال آنکه اصلا ارزش و اهمیت ندارد که در جامعه مطرح شود و اگر مسئولان امر تدبیر لازم را به خرج دهند خودشان می توانند آنها را حل و فصل نمایند و مقصود مقام معظم رهبری از اختلافاتی که نباید به سطح جامعه کشیده شود چنین اختلافاتی می باشد . علت این امر نیز این است که اولا همانگونه که اشاره شد این اختلافات بسیار جزئی هستند و حتی ارزش طرح آن در جامعه وجود ندارد و مطرح شدن آن در جامعه باعث بزرگنمایی آن مشکل شده و به تدریج یا به اختلافات بزرگتر کشیده می شود و یا اینکه به شکاف های کاذب دامن می زند . ثانیا طرح چنین مسائل اختلاف برانگیزی سه اثر منفی در جامعه دارد : نخست اینکه باعث بروز التهاب کاذب در جامعه شده و فضای بد بینی و بد اخلاقی سیاسی را به دنبال می آورد . دوم اینکه باعث متوقف شدن کارهای جاری و نیز کندی و توقف در روند پیشرفت کشور می شود و سوم اینکه باعث سوء استفاده دشمنان نظام از این اختلافات می گردد . نمونه بارز چنین سوء استفاده هایی را در جریان اخلافات اخیر میان مجلس و دولت شاهد بودیم که رسانه های بیگانه از نخستین لحظات علنی شدن اختلافات به پوشش گسترده این جریان پرداخته و دهها ساعت از وقت برنامه های خود را به موضوع اختلافات میان دولت و مجلس ایران اختصاص دادند و به تدریج از این اختلافات ، مسائلی همچون شکاف های عمیق در نهادهای نظام و یا جنگ قدرت در ایران و امثال اینها را نتیجه گیری کردند و حال آنکه اصل ماجرا یک اختلاف جزئی میان دولت و مجلس بر سر انتصاب یک مسئول دولتی بود که به راحتی می توانست میان خود مسئولان حل و فصل شود .

نتیجه اینکه از نظر مقام معظم رهبری، اطلاع از اختلافات میان مسئولان در صورتی که مساله مورد اختلافی بسیار مهم باشد ایرادی نداشته و اتفاقا باید مردم در جریان قرار گیرند تا در تحلیل ها و نیز انتخاب های خود ، این موضوعات را مد نظر قرار دهند . اما اگر مساله به اندازه ای کم اهمیت باشد که طرح آن در جامعه ارزش نداشته باشد و حتی منجر به از بین رفتن مصلحت های عظیم و بروز مفسده های بزرگتر شود در چنین صورتی عقل و منطق حکم می کند که این اختلافات جزئی در میان خود مسئولان حل و فصل شده و از علنی شدن آن پرهیز شود .

در مورد افشاگری صورت گرفته در مجلس نیز لازم است نکته ای خدمت شما متذکر شویم و آن اینکه اولا طرح آن در مجلس حتی اگر مغایر با اصول قانونی و اخلاقی نبود ، هیچ ضرورتی نداشت چرا که هیچ ارتباطی به جلسه استیضاح وزیر نداشت . ثانیا بر خلاف دیدگاه شما این افشاگری به هیچ وجه مستند نبود ، چرا که نهایت چیزی که این افشاگری می توانست اثبات کند این بود که فردی به نام فاضل لاریجانی که برادر رئیس مجلس می باشد ، دچار تخلف شده است اما این موضوع اثبات کننده اینکه رئیس مجلس و یا رئیس قوه قضائیه نیز تخلفی انجام داده اند را اثبات نمی کند و صرفا باعث بروز جو بدبینی در جامعه نسبت به روسای دو قوه ، آن هم بر اساس یک اتهام اثبات نشده می شود . بر این اساس باید گفت چنین افشاگری هایی صرفا باعث بروز بد اخلاقی های اجتماعی شده و به هیچ وجه اثبات کننده هیچ موضوعی نمی باشد و به همین دلیل کار نادرستی بود.