قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
بسم الله الرحمن الرحیم جزء کدام سوره است؟
۱۳۹۳/۰۴/۲۲
–
۵۹۷ بازدید
بسم الله الرحمن الرحیم در اصل متعلق به کدام سوره است؟
بسم الله الرحمن الرحیم از نظر شیعه وعلمای امامیه، جزیی از هر سوره ای است و در واقع یک آیه از هر سوره محسوب می شود و بدون آن سوره ناقص است.در این باره به توضیح زیر توجه کنید:الف. در واقع پرسش شما این است که چرا در شمارش آیات سوره هاى قرآن (به جز سوره حمد) معمولا جمله نورانی بسم الله الرحمن الرحیم را یک آیه حساب نمى کنند، بلکه آیه نخست را بعد از آن قرار مى دهند.
پاسخ این سؤال را فخر رازى در تفسیر کبیر به روشنى داده است آنجا که مى گوید: هیچ مانعى ندارد که بِسْمِ اللَّهِ در سوره حمد به تنهایى یک آیه باشد و در سوره هاى دیگر قرآن جزئى از آیه اول محسوب گردد. (بنا بر این مثلا در سوره کوثر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ همه یک آیه محسوب مى شود.
ب. در مورد موقعیت و جزء سوره بودن بسم الله الرحمن الرحیم مطالعه مطالب زیر مفید است :
1. در میان دانشمندان و علماء شیعه اختلافى در این مساله نیست، که بِسْمِ اللَّهِ جزء سوره حمد و همه سوره هاى قرآن است، اصولا ثبت بِسْمِ اللَّهِ در متن قرآن مجید در آغاز همه سوره ها، خود گواه زنده این امر است، زیرا مى دانیم در متن قرآن چیزى اضافه نوشته نشده است، و ذکر بِسْمِ اللَّهِ در آغاز سوره ها از زمان پیامبر (ص) تا کنون معمول بوده است.
2. و اما از نظر دانشمندان اهل تسنن، نویسنده تفسیر المنار جمع آورى جامعى از اقوال آنها به شرح زیر کرده است:
در میان علما گفتگو است که آیا بِسْمِ اللَّهِ در آغاز هر سوره اى جزء سوره است یا نه؟ دانشمندان پیشین از اهل مکه اعم از فقهاء و قاریان قرآن از جمله ابن کثیر و اهل کوفه از جمله عاصم و کسایى از قراء، و بعضى از صحابه و تابعین از اهل مدینه، و همچنین شافعى در کتاب جدید، و پیروان او و ثورى و احمد در یکى از دو قولش معتقدند که جزء سوره است، همچنین علماى امامیه و از صحابه- طبق گفته آنان على (ع) و ابن عباس و عبد اللَّه بن عمر و ابو هریره، و از علماى تابعین سعید بن جبیر و عطا و زهرى و ابن المبارک این عقیده را برگزیده اند.
سپس اضافه مى کند مهم ترین دلیل آنها اتفاق همه صحابه و کسانى که بعد از آنها روى کار آمدند بر ذکر بِسْمِ اللَّهِ در قرآن در آغاز هر سوره اى- جز سوره برائت- است، در حالى که آنها متفقا توصیه مى کردند که قرآن را از آنچه جزء قرآن نیست پیراسته دارند، و به همین دلیل آمین را در آخر سوره فاتحه ذکر نکرده اند.
سپس از مالک و پیروان ابو حنیفه و بعضى دیگر نقل مى کند که آنها بِسْمِ اللَّهِ را یک آیه مستقل مى دانستند که براى بیان آغاز سوره ها و فاصله میان آنها نازل شده است.
و از احمد (فقیه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاریان کوفه نقل مى کند که آنها بِسْمِ اللَّهِ را جزء سوره حمد مى دانستند نه جزء سایر سوره ها .
از مجموع آنچه گفته شده چنین استفاده مى شود که حتى اکثریت قاطع اهل تسنن نیز بِسْمِ اللَّهِ را جزء سوره مى دانند.
3. در اینجا بعضى از روایاتى را که از طرق شیعه و اهل تسنن در این زمینه نقل شده یادآور مى شویم: (و اعتراف مى کنیم که ذکر همه آنها از حوصله این بحث خارج، و متناسب با یک بحث فقهى تمام عیار است).
معاویة بن عمار از دوستان امام صادق (ع) مى گوید از امام پرسیدم هنگامى که به نماز بر مى خیزم بِسْمِ اللَّهِ را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجددا سؤال کردم هنگامى که حمد تمام شد و سوره اى بعد از آن مى خوانم بسم اللَّه را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى.
2- دارقطنى از علماى اهل سنت به سند صحیح از على (ع) نقل مى کند که مردى از آن حضرت پرسید السبع المثانى چیست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض کرد: سوره حمد شش آیه است فرمود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ نیز آیه اى از آن است .
3- بیهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحیح از طریق ابن جبیر از ابن عباس چنین نقل مى کند: استرق الشیطان من الناس اعظم آیة من القرآن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ: مردم شیطان صفت، بزرگترین آیه قرآن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ را سرقت کردند (اشاره به اینکه در آغاز سوره ها آن را نمى خوانند) .
گذشته از همه اینها سیره مسلمین همواره بر این بوده که هنگام تلاوت قرآن بِسْمِ اللَّهِ را در آغاز هر سوره اى مى خواندند، و متواترا نیز ثابت شده که پیامبر (ص) آن را نیز تلاوت مى فرمود، چگونه ممکن است چیزى جزء قرآن نباشد و پیامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قرآن بخوانند و بر آن مداومت کنند.
و اما اینکه بعضى احتمال داده اند که بسم اللَّه آیه مستقلى باشد که جزء قرآن است اما جزء سوره ها نیست، احتمال بسیار سست و ضعیفى به نظر مى رسد، زیرا مفهوم و محتواى بِسْمِ اللَّهِ نشان مى دهد که براى ابتدا و آغاز کارى است، نه اینکه خود یک مفهوم و معنى جدا و مستقل داشته باشد، در حقیقت این جمود و تعصب شدید است که ما بخواهیم براى ایستادن روى حرف خود هر احتمالى را مطرح کنیم و آیه اى همچون بِسْمِ اللَّهِ را که مضمونش فریاد مى زند سر آغازى است براى بحثهاى بعد از آن، آیه مستقل و بریده از ما قبل بعد بپنداریم.
به هر حال مساله آن قدر روشن است که مى گویند: یک روز معاویه در دوران حکومتش در نماز جماعت بِسْمِ اللَّهِ را نگفت، بعد از نماز جمعى از مهاجران و انصار فریاد زدند أ سرقت ام نسیت؟: آیا بِسْمِ اللَّهِ را دزدیدى یا فراموش کردى؟
ر. ک: تفسیر نمونه، ج 1، ص 18.
پاسخ این سؤال را فخر رازى در تفسیر کبیر به روشنى داده است آنجا که مى گوید: هیچ مانعى ندارد که بِسْمِ اللَّهِ در سوره حمد به تنهایى یک آیه باشد و در سوره هاى دیگر قرآن جزئى از آیه اول محسوب گردد. (بنا بر این مثلا در سوره کوثر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ همه یک آیه محسوب مى شود.
ب. در مورد موقعیت و جزء سوره بودن بسم الله الرحمن الرحیم مطالعه مطالب زیر مفید است :
1. در میان دانشمندان و علماء شیعه اختلافى در این مساله نیست، که بِسْمِ اللَّهِ جزء سوره حمد و همه سوره هاى قرآن است، اصولا ثبت بِسْمِ اللَّهِ در متن قرآن مجید در آغاز همه سوره ها، خود گواه زنده این امر است، زیرا مى دانیم در متن قرآن چیزى اضافه نوشته نشده است، و ذکر بِسْمِ اللَّهِ در آغاز سوره ها از زمان پیامبر (ص) تا کنون معمول بوده است.
2. و اما از نظر دانشمندان اهل تسنن، نویسنده تفسیر المنار جمع آورى جامعى از اقوال آنها به شرح زیر کرده است:
در میان علما گفتگو است که آیا بِسْمِ اللَّهِ در آغاز هر سوره اى جزء سوره است یا نه؟ دانشمندان پیشین از اهل مکه اعم از فقهاء و قاریان قرآن از جمله ابن کثیر و اهل کوفه از جمله عاصم و کسایى از قراء، و بعضى از صحابه و تابعین از اهل مدینه، و همچنین شافعى در کتاب جدید، و پیروان او و ثورى و احمد در یکى از دو قولش معتقدند که جزء سوره است، همچنین علماى امامیه و از صحابه- طبق گفته آنان على (ع) و ابن عباس و عبد اللَّه بن عمر و ابو هریره، و از علماى تابعین سعید بن جبیر و عطا و زهرى و ابن المبارک این عقیده را برگزیده اند.
سپس اضافه مى کند مهم ترین دلیل آنها اتفاق همه صحابه و کسانى که بعد از آنها روى کار آمدند بر ذکر بِسْمِ اللَّهِ در قرآن در آغاز هر سوره اى- جز سوره برائت- است، در حالى که آنها متفقا توصیه مى کردند که قرآن را از آنچه جزء قرآن نیست پیراسته دارند، و به همین دلیل آمین را در آخر سوره فاتحه ذکر نکرده اند.
سپس از مالک و پیروان ابو حنیفه و بعضى دیگر نقل مى کند که آنها بِسْمِ اللَّهِ را یک آیه مستقل مى دانستند که براى بیان آغاز سوره ها و فاصله میان آنها نازل شده است.
و از احمد (فقیه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاریان کوفه نقل مى کند که آنها بِسْمِ اللَّهِ را جزء سوره حمد مى دانستند نه جزء سایر سوره ها .
از مجموع آنچه گفته شده چنین استفاده مى شود که حتى اکثریت قاطع اهل تسنن نیز بِسْمِ اللَّهِ را جزء سوره مى دانند.
3. در اینجا بعضى از روایاتى را که از طرق شیعه و اهل تسنن در این زمینه نقل شده یادآور مى شویم: (و اعتراف مى کنیم که ذکر همه آنها از حوصله این بحث خارج، و متناسب با یک بحث فقهى تمام عیار است).
معاویة بن عمار از دوستان امام صادق (ع) مى گوید از امام پرسیدم هنگامى که به نماز بر مى خیزم بِسْمِ اللَّهِ را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجددا سؤال کردم هنگامى که حمد تمام شد و سوره اى بعد از آن مى خوانم بسم اللَّه را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى.
2- دارقطنى از علماى اهل سنت به سند صحیح از على (ع) نقل مى کند که مردى از آن حضرت پرسید السبع المثانى چیست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض کرد: سوره حمد شش آیه است فرمود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ نیز آیه اى از آن است .
3- بیهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحیح از طریق ابن جبیر از ابن عباس چنین نقل مى کند: استرق الشیطان من الناس اعظم آیة من القرآن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ: مردم شیطان صفت، بزرگترین آیه قرآن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ را سرقت کردند (اشاره به اینکه در آغاز سوره ها آن را نمى خوانند) .
گذشته از همه اینها سیره مسلمین همواره بر این بوده که هنگام تلاوت قرآن بِسْمِ اللَّهِ را در آغاز هر سوره اى مى خواندند، و متواترا نیز ثابت شده که پیامبر (ص) آن را نیز تلاوت مى فرمود، چگونه ممکن است چیزى جزء قرآن نباشد و پیامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قرآن بخوانند و بر آن مداومت کنند.
و اما اینکه بعضى احتمال داده اند که بسم اللَّه آیه مستقلى باشد که جزء قرآن است اما جزء سوره ها نیست، احتمال بسیار سست و ضعیفى به نظر مى رسد، زیرا مفهوم و محتواى بِسْمِ اللَّهِ نشان مى دهد که براى ابتدا و آغاز کارى است، نه اینکه خود یک مفهوم و معنى جدا و مستقل داشته باشد، در حقیقت این جمود و تعصب شدید است که ما بخواهیم براى ایستادن روى حرف خود هر احتمالى را مطرح کنیم و آیه اى همچون بِسْمِ اللَّهِ را که مضمونش فریاد مى زند سر آغازى است براى بحثهاى بعد از آن، آیه مستقل و بریده از ما قبل بعد بپنداریم.
به هر حال مساله آن قدر روشن است که مى گویند: یک روز معاویه در دوران حکومتش در نماز جماعت بِسْمِ اللَّهِ را نگفت، بعد از نماز جمعى از مهاجران و انصار فریاد زدند أ سرقت ام نسیت؟: آیا بِسْمِ اللَّهِ را دزدیدى یا فراموش کردى؟
ر. ک: تفسیر نمونه، ج 1، ص 18.