در عبارت «السلام علی ربیع الانام» که از زیارت نامه آن حضرت نقل شده، به امام زمان(ع)، ربیع انام اطلاق گردیده است.

یکی از معانی ربیع، بهار است اما، معنای دیگر آن، باران بهاریست، که زمین را سرشار از نعمت و طراوت می‌سازد و گلها و گیاهان را زندگی نوین می‌دهد.

طریحی در مجمع البحرین می‌نویسد: ربیع، بارانی است که در بهار می بارد، این باران را ربیع گفته‌اند. زیرا آغاز باران، در فصل بهار می باشد و به سبب آن، نباتات در این فصل می رویند و سرسبز و خرم می‌گردند.

در المنجد آمده است: «الحظ من الماء للارض. الربیع: مطرالربیع.» در بهاران، زمین از باران بهره‌مند و پر نصیب می‌گردد. باران بهاری و این حظ و بهره زمین از باران را ربیع گویند.

کلمه انام فقط شامل مردم و انسانها نمی‌شود، بلکه معنای عام و گسترده‌ای دارد که جن و انس را در بر می‌گیرد و بالاتر از آن، به تمام موجودات زمین اطلاق می‌شود و حتی فراتر از آن، همه هستی را در عالم امکان و هر پدیده‌ای را در نظام آفرینش، شامل می‌گردد.

مجمع البحرین در مفهوم این واژه چنین گفته است: «الانام بفتح الفاء: الجن و الانس و قیل: الانام ماعلی وجه الارض من جمیع الخلق» و در المنجد گوید: «انم: الانام و الآنام: الخلق»

در عبارتی که از زیارت امام عصر نقل شد، حضرت بقیة الله(ع) «ربیع انام» خوانده شده و وجود گرانقدرش تشبیه گردیده به فصل حیات آفرین بهار و باران ثمربخش بهاری.

آری، این نور ملکوتی و جلوه ایزدی، همچون بهار، زندگی و نشاط می‌آفریند و دلهای مرده و قلبهای پژمرده را روح و صفا می‌بخشد، آنهم نه تنها برای آدمیان و نه فقط در محدوده جن و انس، بلکه در تمام جهان آفرینش.

هر پدیده‌ای بخواهد زنده شود و شادابی و طراوات معنوی به دست آورد و بصیرت و کمال حقیقی کسب کند و از نور معرفت و عرفان واقعی بهره‌مند شود، باید به آستان آن بزرگوار رو آورد، از چشمه زلال ولایتش سیراب گردد، به درگاه وی توسل جوید و از آن رحمت واسعه الهی، استمداد نماید و فیض گیرد.»