ابن شهر آشوب روایت کرده است که روزی جبرئیل(ع) به خدمت حضرت رسول(ص) و نزد آن حضرت نشست. ناگاه امام حسن و امام حسین(ع) داخل شدند و چون دحیه کلبی را دیدند به نزد آو آمدند و از او تقاضای هدیه کردند. جبرئیل دستی به سوی آسمان بلند کرد و سیب و به و اناری برای ایشان فرود آورد و به ایشان داد. چون آن میوه ها را دیدند شاد گردیدند و نزدیک حضرت رسول(ص) بردند، حضرت از ایشان گرفت و بویید و به ایشان برگردانید و فرمود که به نزد پدر و مادر خویش ببرید. پس آن چه آن حضرت فرموده بود به عمل آوردند و در نزد پدر و مادر خویش ماندند تا رسول خدا(ص) نزد ایشان رفت و همگی از آن میوه خوردند ولی هر چه می خوردند به حال اول برمی گشت و چیزی از آن کم نمی شد. آن میوه ها به حال خود بود تا زمانی که حضرت رسول(ص) از دنیا رفت و باز نزد اهل بیت بود و تغییری در آنها ایجاد نشد. وقتی حضرت فاطمه(س) به شهادت رسید انار ناپدید شد و هنگامی که امیرالمؤمنین(ع) شهید شد،‌ به ناپدید گردید و تنها سیب باقی ماند. آن سیب در نزد امام حسن(ع) بود و حتی بعد از شهادت آن حضرت به زهر جفا با آن سیب باقی بود و در نزد حضرت امام حسین-سیدالشهدا(ع)-ماند. حضرت امام زین العابدین(ع) فرمود: « وقتی پدرم در صحرای کربلا در محاصره اهل ظلم و جفا بود، آن سیب را در دست داشت و هر گاه تشنگی بر آن حضرت غالب و چیره می شد، آن را می بویید و تشنگی آن حضرت تخفیف می یافت. چون تشنگی بسیار بر آن حضرت غالب شد و دست از حیات و زندگی خود شست، دندان در آن سیب فرود برد و چون شهید شد هر چند آن سیب را طلب کردند، نیافتند.» پس امام سجاد(ع) فرمود: « من بوی آن سیب را از مرقد مطهر پدرم می شنوم هر گاه به زیارت او می روم و هر که از شیعیان مخلص ما در وقت سحر به زیارت آن مرقد مطهر برود بوی سیب را از آن ضریح مطهر و منور می شنود.»ر.ک: منتهی الامال، شیخ عباس قمی، ج1، ص528، انتشارات هجرت، چاپ چهاردهم.البته باید توجه داشت که این حدیث مرسل است و از اعتبار لازم برخوردار نیست، لذا نمی توان به اینگونه روایات اعتماد کرد .