بله حق با شماست اما نقل قول ها در تاریخ متفاوت است .بنا بر نقلی لشکر امام حسین علیه السلام که به ناچار در روز پنجشنبه دوم محرم الحرام 61 هجری در سرزمین کربلا فرود آمد؛ روز سوم محرم، عمر بن سعد بن ابی وقّاص با 4 هزار نفر از کوفه به کربلا وارد شد، سرزمین کربلا با وجود اینکه فاصله نزدیکی با رود پر آب فرات داشت، ولی سرزمینی خشک و بیابانی بود و در سال 61 هجری که حادثه عاشورا اتفاق افتاد، مسکونی نبود. نزدیک‌ترین آبادی‌ها و سکونتگاه‌ها غاضریه و قریه نینوا بود. از لحظه فرود آمدن در کربلا امام و یارانش از طریق دسترسی به شریعه (آب راه) آب مورد نیاز خود را تامین می‌کردند تا روز هفتم محرم که نامه‌ای دیگر به فرمانده لشکر کوفه یعنی عمر بن سعد رسید، «اما بعد، میان حسین و یارانش و آب، مانع شو و قطره‌ای از آن را نچشند، همان گونه که با پرهیزکار پاک مظلوم، امیرمؤمنان عثمان بن عفان کردند»!لذا عمر بن سعد، عمرو بن حَجّاج را با 500 سوار روانه کرد و بر شریعه فرات فرود آمدند تا میان امام حسین(ع) و یارانش و آب مانع شوند و نگذارند قطره‌ای از آن را بنوشند.از این لحظه به بعد تهیه آب برای لشکر امام حسین(ع) بسیار مشکل شد. اگرهم آبی مانده بوده اولا جیره بندی شده ثانیا بزرگترها حق خودشون را به بچه ها می بخشیدند علاوه بر اینها اضطراب ناشی از تنها ماندن اهل بیت(ع) و یاران معدود امام در بین سپاه عظیم یزیدیان بر روح و روان و جسم آنها بخصوص این مادر شیرده آثار جبران ناپذیری داشته که تصور آن هم روحیه را متالم می کند.