غدیر و مهدویت:

تا مردم او را نخواهند خدای متعال اذن ظهور نمی دهد

خبرگزاری شبستان: امت اسلام باید به سراغ امام بروند و از مقام امام دفاع کنند. حضرت مهدی(ع) آخرین امام و حجت الهی است، تا مردم او را نخواهند و زمینه‌های آمدنش را فراهم نکنند، خداوند اذن ظهور آن حضرت را نمی دهد.

خبرگزاری شبستان: هنوز بیش از چند ماه از ماجرای غدیر خم نگذشته بود که منکران ولایت امیر‌المؤمنین(ع) با یک مشکل جدی روبه‌رو شدند. آنان در رویارویی با سؤال‌ها و موضوع‌های جدید مطرح شده، پاسخ در خوری را از قرآن کریم نیافتند و چاره‌ای جز این ندیدند که به نظرات همه اصحاب پیامبر روی آورند و حتی همه دیدگاه‌ها و نظرات ضد و نقیض را به رسمیت بشناسند (مسئله تصویب.)

امام علی(ع) در این باره می‌فرمایند: گاه مسئله و دعوایی مطرح می‌گردد و قاضی به رأی خود در آن‌جا حکم می‌کند؛ سپس شبیه همان دعوا نزد قاضی دیگری عنوان می‌گردد؛ او درست بر خلاف اولی حکم می‌کند، پس آنها نزد پیشوایان که آنان را به قضاوت منصوب نموده گرد می‌آیند. او رأی آنها را تصدیق و تصویب می‌کند، در حالی که خدای آنها یکی و پیامبرشان یکی و کتابشان یکی است! آیا خداوند دین ناقصی فرستاده و در تکمیل آن از آنها کمک خواسته، یا این که آنها شریک‌های خدایند و حق دارند هرچه خواستند بگویند و بر خداوند لازم باشد رضایت دهد؟! یا این که خداوند سبحان دین کاملی فرستاد، ولی پیامبر در تبلیغ آن کوتاهی نموده است؟! حال آن‌که خدای سبحان می‌فرماید: “ما چیزی را در قرآن فرو گذار نکرده‌ایم”. در قرآن بیان همه چیز آمده است.1

آری جدا نمودن غدیر از اسلام، همانند رها کردن نماز قبل از سلام و افطار کردن روزه قبل از وقت غروب است که تا نماز به سلام ختم نشود نماز شکل نمی‌گیرد و تا روزه به وقت افطار رسانده نشود، روزه‌ای معنا پیدا نمی‌کند و همه زحمت‌های قبلی به هدر خواهد رفت.

ثامن الحجج حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) از پدرش و او از پدرانش از امام محمد باقر(ع) درباره آیه شریفه: «فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا» نقل می‌کنند که حضرت باقر(ع) فرمودند: «مراد از آن، لااله الاالله، محمد رسول‌الله و علی امیرالمؤمنین است» و سپس اضافه می‌نمایند که «الی هاهنا التوحید».[2] یعنی وقتی پس از نبوت به ولایت ائمه(ع) معتقد شدیم، توحید و اسلام شکل می‌گیرد.

آری غدیر یعنی اسلام کامل و در حقیقت کمال اسلام. غدیر نقطه اوج اسلام و غلبه آن بر همه ادیان و برافراشته شدن پرچم توحید ناب بر بام جهان، به دست توانای موعود امم بقیةالله الاعظم حضرت مهدی(عج) را در دل خود دارد که با در اختیار داشتن آن چه تا روز قیامت مورد نیاز بشر در عرصه هدایت و سعادت و تکامل باشد؛ عالم مرده به ظلم و تبعیض و فساد و به عدالتی را با نور عدالت، زنده می‌کند[3] و عبودیت خالص و پاک و منزه از هر گونه شرک و آلودگی را در تمام زمین جاری می‌سازد.4

نبی اکرم اسلام(ص) در غدیر خم در این باره فرمودند: “ای جماعت مردم، آگاه باشید من، بیم دهنده و علی(ع) هدایت کننده است. من پیامبرم و علی(ع) جانشین است. آگاه باشید همانا آخرین امام از ما حضرت قائم مهدی(عج) است. او غلبه کننده بر دین‌ها است (دین اسلام را بر همه دین‌ها غلبه می‌دهد). و او انتقام خون‌های اولیای خدا را می‌گیرد. بدانید او یاری رساننده دین خداست؛ بدانید او از دریای وسیع حقیقت و معرفت می‌نوشد و هر کس را به فراخور حال و استعداد و کردارش مقام و رتبه می‌دهد. او برگزیده و منتخب خداوند و وارث علوم انبیا و محیط بر آن علوم است. او صاحب عقل سلیم و ثبات در رأی و عمل است. پیامبران گذشته به آمدنش بشارت داده‌اند، او حجت باقی خدا است و پس از او حجتی نیست و حق تنها با اوست و نور تنها نزد او می‌باشد. او همیشه پیروز است و شکست در او راه ندارد. بدانید او ولی خدا در زمین و حاکم او در میان بندگان و امین به اسرار و ظواهر دین خداست”.5

اکنون این پرسش مطرح است که این حقیقت، چه زمانی تحقق می‌یابد؟ پاسخ آن را به خوبی در کلام حضرت صدیقه طاهره(س) می‌توان یافت. آن‌گاه که محمود بن لبید از ایشان سؤال کرد: “اگر پیامبر(ص) صراحتاً علی(ع) را به عنوان جانشین خود معرفی نمود، چرا علی(ع) در خانه نشست و حق خود را نگرفت؟! حضرت زهرا(س) فرمودند: از پدرم شنیدم که فرمود: “انما مثل الامام مثل الکعبه اذ تؤتی ولا یأتی”[6] امام همانند کعبه است، همان‌گونه که مردم موظفند از راه دور و نزدیک هر کس می‌تواند نزد کعبه بروند و پروانه‌وار گرد آن طواف کنند، امت اسلام می‌بایست به سراغ امام بروند و از مقام و حریم امام دفاع کنند و پروانه شمع وجود او گردند و چون حضرت مهدی(عج) بقیة‌الله و آخرین امام و حجت الهی است، تا مردم حقیقتاً او را نخواهند و حرف و عملشان یکی نگردد و زمینه‌های آمدنش را فراهم ننمایند، خداوند متعال اذن ظهور آن حضرت را نخواهد داد، چرا که در قرآن فرمود: “إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ”[7]؛ خداوند وضعیت و سرنوشت هیچ امتی را تغییر نخواهد داد، مگر این که خود بخواهند. خواستنی نه از نوع خواست مردم مدینه از امام علی(ع) و مردم کوفه از امام حسین(ع) .

پی نوشت ها:

[1] . نهج البلاغه، خطبه 18.

[2] . بحار الانوار، ج3، ص277.

[3] . سوره حدید/17.

[4] . سوره نور/ 55.

[5] . احتجاج، ج1، ص63.

[6] . بحارالانوار، ج36، ص353.

پدیدآونده: محمود اباذری

منبع: ویژه نامه “غدیر و مهدویت” مرکز تخصصی مهدویت