تسبیح سه مرتبه پیدا مى کند وهرکسی بسته به ایمان و تقوایی که دارد ممکن است درتسبیح خود، دریکی ازاین مراتب باشد و معصومین علیهم السلام در مرتبه اعلای از تسبیح کردن خدا هستند :
أوّل- تسبیح لفظى: که بوسیله کلمات و جملات ،خداوند متعال را تنزیه و تسبیح کردن.
دوّم- تسبیح قلبى: که بوسیله توجّه قلبى و بقصد مفهوم الفاظ تنزیه و تقدیس مقام الوهیّت صورت مى گیرد.
سوّم- تسبیح ذاتى که بى الفاظ و وسائط صورت گرفته، و با فناى نفس در حقیقت ذات خداوندیش محقّق مى گردد.
ذکر سبحان الله، تسبیح خدا است وتسبیح عبارتست ازتنزیه و پاک کردن از نقاط ضعف و انحراف ؛ حقیقت تسبیح خداوند عبارت است از نفى هر گونه عیب و نقص از خدا ودر تسبیح خداوند متعال لازمست که اورا از محدودیّت زمان و مکان، و از حدود ذاتى، و ازآنچه بفکر و تصوّر انسان می آید، تنزیه و تقدیس کرد.
راغب در مفردات می گوید: تسبیح در اصل از ماده سبح (بر وزن مسح) به معنى حرکت سریع در آب و هوا است، تسبیح نیز حرکت سریع در مسیر عبادت پروردگار است …!
در توحید صدوق از هشام جوالیقى روایت کرده که گفت از حضرت صادق علیه السّلام از معنى سبحان اللَّه سؤال کردم فرمود: تنزیهه عن النقائص و المعایب و غیرها ممّا لا یلیق بجناب الحق و ساحة القدس مثل الضدّ و الندّ و الشریک و النظیر و التشابه بالخلق و الاتصاف بالصفات و التکیّف بالکیفیات » (منزه نمودن خدا را از نقصها وعیبها و غیراینها از چیزهایى که سزاوار بساحت مقدس حق نیست مانند ضدّ، همتا شریک، مثل، همانندى بمخلوقات و متصف بودن بصفات زائد بر ذات و داشتن کیفیات نفسانى مانند مخلوقات) و نیز در توحید صدوق از هشام بن حکم روایت کرده که گفت از حضرت صادق علیه السّلام از معنى سبحان اللَّه پرسیدم فرمود: «انفة اللَّه» یعنى ساحت مقدس حضرت پروردگار از نقائص و عیوب استنکاف دارد
از حضرت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله معنى سبحان الله را پرسیدند، فرمود: منزه نمودن ذات الهى از هر بدى. (منهج ج 4 ص 357.) طلحة بن عبد اللّه گفت ازرسول صلی الله علیه وآله پرسیدم که: معنى سبحان اللّه چه باشد؟ گفت:تنزیه اللّه من کلّ سوء، دور کردن هربدى از خدا ، ودر مورد آیه شریفه که فرمود:«سبحانک انی کنت من الظالمین» یعنی خدایا تواز هر عیب ونقصی مبرا ومنزهی واگر بدی وسوئی به من رسیده من خود مقصر بوده ام وتورا تقصیری نیست ونتیجه عمل خودم را دیده ام!