کلیدی‌ترین نکته درباره جنبش‌های معنوی جدید این است که این جریان ها نیامده‌اند که به داد فطرت حقیقت‌خواهی و خداطلبی انسان برسند، بلکه آمده‌اند تا بشر خسته از زندگی ماشینی را آرام کنند و روان ناآرام او را تسکین دهند. به عبارتی آمده‌اند تا انسان مُدرن را با فرهنگ و تمدن جدید غربی سازگاری دهند و تحمّل او را برای پذیرش وضع موجود بالا ببرند. بنابراین در این بازار «یافتن حقیقت» اهمیتی ندارد بلکه «تحصیل آرامش» مهم است و همة برنامه‌های به ظاهر معنوی و آیین‌ها و آداب‌ها برای «حلّ مشکلات موجود» طراحی شده‌اند نه برای تکامل و رشد.

به طور مثال، «دالایی لاما» در جواب این سؤال که «بزرگترین آرزویتان چیست؟» می‌گوید «خوراکی خوش و خوابی راحت»[1]. این سخن هرچند در ابتدا خوشایند به نظر می‌رسد اما پس از درنگی، حقیقت این سخن نمایان می شود و زندگی این جهانی و خوشی مادی، خود را به عنوان آرمان های متعالی نشان می دهد. او می‌گوید «امکان دارد کسی با پذیرش خدا آرامش یابد و دیگری با انکار خدا، هر کسی باید دنبال داروی مناسب خود باشد!!»[2]

عرفان‌های جدید، بسیاری از ارزش‌های انسانی را برای تحصیل آرامش، به قربانگاه می‌برند.

و یا «فالون دافا» معتقد است: «تلاش برای نجات مظلوم، خیانت به اوست؛ چرا که مانع پاک شدن او شده‌ای و اصولاً اگر به کسی ظلم شود او در حال تهذیب نفس به سر می‌برد و مظلوم همان کسی است که در زندگی‌های پیشین خود ظالم بوده است!!»[3]

«وین دایر» در دستوری خطرناک، به ظاهر صلح را تبلیغ می‌کند. اما مخالفت با جنگ و ترور را ضدمعنویت می‌خواند و می‌گوید: «به جای اینکه علیه تروریسم و جنگ ابراز انزجار کنید، طرفدار صلح باشید … اگرشما علیه چیزی باشید و با آن دشمنی نمایید، نفاق و اختلاف در ضمیر شما نقش خواهد بست… علیه هر چیزی که بایستید همان چیز علیه شما خواهد ایستاد…»[4].

وین دایر به نام «عرفان»، شعار «حمایت از صلح، نه مخالفت با جنگ و ترور» سر می دهد! به نظر شما کدام گروه از این عرفان سود خواهد برد؟ مستضعفین یا چپاولگران؟! روشن است که این عرفان به سود صهیونیست­ جهانی و و حامیان غربی آن ایفای نقش خواهد کرد.

بنابراین همانطور که مشاهده می‌شود بزرگ‌ترین تفاوت ایندو در غایت و هدف نهایی این جنبش‌ها می‌باشد که برخلاف معنویت اصیل اسلامی، صرفا به دنبال آرامش و حل مشکلات موجود می‌باشد و برای رشد و تکامل انسان برنامه‌ای ندارند، در حالی که هدف عرفان اسلامی، قرب به خداوند متعال و رسیدن انسان به درجات بالای کمال مطلوب می‌باشد.

——————————————————————————–

[1] . دالایی لاما،‌زندگی در راهی بهتر، ص 155. [2] . بیداری، ص 7و9. [3] . شو آن فالون، لی هنجگی، ص 412. [4] . وین دایر، عرفان ص 228