دوست گرامی. از دیدگاه روان شناسان، خودشناسی یا خودآگاهی، شناخت سیستم روان و قوانین حاکم بر آن تا رسیدن به مرحله عمل است. بر اساس این سیستم، رفتار اکثر انسان ها تحت تاثیر احساسات آنها شکل می گیرد و احساس هم تحت تاثیر افکار ساخته می شود.
به قول بزرگی هر کس آنچنان زندگی می کند که می اندیشد. تاکنون به این موضوع فکر کرده اید که رفتاری از شما صادر می شود، از کجا می آید؟ چه چیز باعث می شود که در اوقات گوناگون، احساسات مختلفی داشته باشید؟ بله، انچه که احساس و رفتار ما را شکل می دهد، افکار و گفتگوهای درونی ما است. ما بر اساس آنچه که فکر می کنیم، دست به عمل می زنیم.
بنابراین ریشه احساسات و رفتار ما در افکار ما قرار دارد و ما با شناخت افکار و اندیشه های خود که نوعی نگاه به هستی و موضع گیری درباره امور زندگی هستند، به شناخت بهتر و ریشه ای تر احساسات و رفتار خود می رسیم و آگاهی عمیق تری نسبت به شخصیت خود خواهیم داشت.
در این زمینه عالمان اخلاقی نیز شبیه روان شناسان سخن گفته اند و نوعی وحدت نظر میان آنها وجود دارد. ایشان سیستم درونی روح را با سه عنوان: علم، حال و عمل تعریف کرده اند که در حقیقت همان حرف روان شناسان است.
البته بین این عناصر سه گانه، یک رابطه خطی به شکل زیر وجود ندارد: افکار، احساسات، رفتار. بلکه این ارتباط به صورت تعاملی بوده و هر یک بر دیگری تأثیر می گذارد.
ولی در هر صورت این چرخه معمولاً با فکر کردن آغاز می گردد و اگر این افکار منفی باشند، روی احساسات و رفتار ما نیز اثر خواهند گذاشت.
اگر کسی بخواهد در مرحله عمل موفق باشد باید دو مرحله قبلی اش که حال و علم هم را به خوبی طی کرده باشد. مرحله علم همان سلوک نظری و کسب علم است و مرحله حال که حاصل علم است شامل ایمان قوی و عزم و اراده می باشد که روی هم بر قوت عمل تاثیر می گذارند. بنابراین برای اینکه بتوانید به خوبی به وظایف خود عمل کنید لازم است علم و ایمان و اراده خود را تقویت نمایید و این پروسه نسبتا طولانی است و شامل مراحل خودسازی و سلوک دینی می شود. موفق باشید.