ابو سوره مى گوید: روز عرفه براى زیارت قبر اباعبدالله الحسین (علیه السلام) خارج شدم. وقتى اعمال روز عرفه به پایان رسید هنگام عشا مشغول خواندن نماز شدم و شروع به خواندن سوره حمد نمودم. همزمان با من جوانى – که کنار من بود و قبل از نماز او را دیده بودم – با چهره اى زیبا که لباسى تابستانى بر تن داشت شروع به اقامه نماز و خواندن سوره حمد نمود.

درست یادم نیست که من، پیش از او یا پس از او نمازم را به اتمام رساندم.

صبح هنگام همگى از کربلا خارج شدیم. وقتى کنار رود فرات رسیدیم آن جوان به من گفت: تو قصد کوفه دارى، برو!

من از مسیر فرات رفتم و او از راه خشکى، وقتى از او جدا شدم، پشیمان شدم فورا بازگشتم و به دنبال او به راه افتادم. تا مرا دید گفت: بیا.

چون به پاى دیوار قلعه ((مسناه)) رسیدیم، خوابیدیم. وقتى بیدار شدیم، همچون پرنده اى بالاى خندق کوفه بودیم!

او به من فرمود: تو تنگدستى و عیالوارى برو پیش ابوطاهر زرارى، وقتى به خانه او رسیدى در حالى که داستانش آلوده به خون قربانى است، از خانه خارج خواهد شد. به او بگو: جوانى با انى نشانى ها گفت: کیسه اى که در آن بیست سکه طلا است و آن را یکى از برادرانت آورده است بیاور، آن را بگیر.

وقتى نزد ابوطاهر ابن زرارى رفتم، همانطور که آن جوان فرموده بود ماجرا را براى او گفتم.

ابوطاهر گفت: الحمدالله، و او را شناخت. آنگاه داخل شد و آن کیسه پول را برایم آورد. من نیز آن را گرفته و بازگشتم!(1)

——————————————————————————–

1- غیبه شیخ طوسى، ص 299 و 300، التوقیعات الوارده؛ بحار الانوار، ج 51، ص 318 و 319.