مطمئنا طرف‌های منصف مذاکراتی ما کاملا آگاهند که چنین اقدامی غیر ممکن است چون از اساس از سوی کشورمان در مذاکرات پیشین رد شده و به همین دلیل هم در توافق ژنو چنین چیزی وجود ندارد. همچنین آن‌ها به این موضوع اشراف دارند که پافشاری برخی غربی‌ها برای ورود بحث موشک به مذاکرات، اقدامی بی‌پایه ‌و تنها یک ژست تبلیغاتی برای مصارف داخلی است و به دلایل متعدد هیچ مشروعیتی در حقوق بین‌الملل ندارد و طبعا در مذاکراتی که مبنای آن دیپلماسی حقوقی است، جایگاهی نخواهد داشت.

از این منظر اولا برنامه موشکی ایران صرفا یک برنامه متعارف است و بر اساس قطعنامه ۱۵۴۰ این برنامه موشکی در رده وسایل حمل سلاح‌های کشتار جمعی نمی‌گنجد. این قطعنامه می‌گوید: «… اشاعه تسلیحات هسته‌ای، شیمیایی‌ و بیولوژیک و همچنین ابزارهای پرتاب آن‌ها، تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌المللی هستند‌».

در پاورقی ذیل قطعنامه مذکور در تعریف و محدود‌سازی اهداف قطعنامه و منظور دقیق از ابزارهای پرتاب آمده است: «تعریف اهداف قطعنامه فقط شامل این موارد است: ابزارهای پرتاب: موشک‌ها، راکت‌ها و سیستم‌های بدون سرنشین دیگری که قادر به حمل تسلیحات هسته‌ای، شیمیایی و بیولوژیک هستند که برای چنین استفاده‌ای به صورت خاص طراحی شده‌اند‌». این قطعنامه‌ به دو واژه «فقط» و «به صورت خاص طراحی شده‌اند» توجه ویژه داشته است.

دوم آنکه در هیچ یک از پیشنهادهایی که تا کنون از سوی ۱+ ۵ برای مذاکره به ایران پیشنهاد ‌و به عنوان ضمیمه قطعنامه‌های ۱۳۷۳ و ۱۹۲۹ نیز منتشر شده ‌و حتی در متن قطعنامه‌های شورا نیز این پیشنهاد مورد تأیید شورای امنیت قرار گرفته است، بحث برنامه موشکی ایران به عنوان یک موضوع مذاکره مطرح نبوده است.

سوم آنکه موضوع موشک در تمامی موارد مطرح ‌در قطعنامه‌های شورای امنیت، ‌اقدام تحریمی علیه فعالیت‌های هسته‌ای کشورمان مطرح است و نه یک اقدام مستقل. مهم است توجه شود که بنا بر بند ۴ اجرایی قطعنامه ۱۹۶۹ و نیز بر طبق قطعنامه ۱۳۷۳، تحریم علیه برنامه موشکی ایران تا زمانی خواهد بود که اهداف قطعنامه تأمین شود.

بنا بر‌ این دو قطعنامه، موضوع موشک یک موضوع مستقل نبوده بلکه مشابه سایر تحریم‌هاست و تابعی از حل و فصل موضوع هسته‌ای به شمار می‌رود. همچنین طبق بندهای ۱۸ و ۱۹ قطعنامه ۱۸۰۳، رفع تحریم‌ها از جمله تحریم‌های مربوط به موشک به گزارش آژانس و منطبق با منطق آن زمان، منوط به تعلیق غنی‌سازی است. قطعنامه ۱۹۲۹ نیز همه این بند‌ها را در یکجا جمع آوری کرده و در صورت حل مسأله هسته‌ای، قابل لغو دانسته است.

چهارم آنکه در همه قطعنامه‌ها بیان شده که در صورت رفع نگرانی از موضوع هسته‌ای، این تحریم‌ها پایان می‌یابد و پنجم آنکه در توافق ژنو به عنوان برنامه اقدام مشترک، هیچ تعهدی در مورد مذاکره راجع به برنامه موشکی از سوی کشورمان داده نشده است.

منبع:

دکتر محمد حسن دریایی ، تابناک، ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۳