در آیه 37 سورَ بقره آمده است که آدم(ع) پس از «ترک اولی» «کلماتی از سوی پروردگار خود دریافت داشت، و با آن ، توبه کرد و خدا توبه او را پذیرفت ، چرا که خداوند توّاب و رحیم است» «فَتَلَقّی آدَمُ مِنّ رَبِّهِ کَلَماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ اِنِّهُ هُوَ التَّوابُ الرَّحیمُ»

در اینکه این کلمات ، که خداوند به آدم برای توبه القاء نمود چه بوده است؟ در میان مفسّران گفتگو است ، گروهی آن را اشاره به همان چیزی می دانند که در آیه 23 سوره اعراف آمده «قالا رَبَّنا ظَلَمَنا اَنْفُسَنا وَ اِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ» [آن دو (آدم و حوّا) گفتند پروردگارا ما بر خود ستم کردیم ، و اگر تو ما را نبخشی و بر ما رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود].

بعضی آن را اشاره به دعاها و نیایش های دیگر، و از جمله دعای یونس هنگامی که در شکم ماهی زندان بود، یعنی جمله «سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ» دانسته اند.

ولی در روایات متعدّدی که از پیغمبر اکرم (ص) یا صحابه نقل شده ، آن کلمات سوگند دادن خداوند به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) بوده است.

پیام قرآن ج 9، حضرت آیت الله مکارم شیرازی و سایر همکاران