با توجه به این که زائر در مقام زیارت امام(علیه السلام) کمالاتى که در زیارت نامه ها بالاخص زیارت جامعه کبیره را بیان مى دارد و برخى از فرازهاى این زیارت بزرگ، فراتر از درک انسان هاى عادى و معمولى بلکه از درک بسیارى از اهل علم مى باشد و نیز براى این که آن بزرگواران به نحو احسن و بدور از افراط و غلو زیارت شوند دستور به بیان تکبیرات قبل از آغاز زیارت داده اند.
معانى متعددى از بیان تکبیرات در آغاز زیارت بیان شده است که برخى از آن موارد عبارتند از:
1. اعتراف به عظمت خداوند و برتر شمردن خداوند از هر وصف و ثنا مى باشد و بعد از این اعتراف، به ثناگویى و شمارش کمالات اهل بیت(علیهم السلام) ادب فناى مقربان، جوادى آملى، ج 1، ص 83..
مرحوم مجلسى اول مى گویند: تکبیرهاى صدگانه براى تفهیم این نکته است که عظمت و کبریایى تنها از آن خداست. روضه المتقین، ج 5، ص 453. زیرا معناى اللَّه اکبر به فرموده امام صادق(علیه السلام) این است که خداوند بزرگ تر از آن است که توصیف شود. توحید، صدوق، ص 312، روایت اول و دوم.
2. اظهار تعظیم در برابر حق تعالى است که چنین امامان بزرگوار و حقایق وجودیه اى را از خود صادر نموده و ما را به توجه و توسل به ایشان مفتخر نموده است. به عبارت دیگر، این تکبیرات، جهت احترام به امامان و تعظیم شعائر است که امامان هر چه دارند از خداوند دارند.
3. با توجه به معناى اللَّه اکبر و امر به توقف و سپس نزدیک قبر مطهر شدن و تکبیر گفتن، شاید بخواهند ما را متوجه این حقیقت کنند که توصیف امامان بالاتر از عهده افراد عادى است و ایشان باید خود را توصیف کرده و ما تنها وظیفه داریم توصیف ایشان را درباره خودشان بازگو کرده و به آن معتقد شده و درک کنیم.
4. شاید امر به تکرار تکبیرات براى تقاضاى کنار رفتن پرده هاى بین خود و حقیقت امام و مقام ولایةاللَّه باشد. جلوه هاى لاهوتى، تحریرى، ج 1، ص 40.
5. از آنجا که اوصاف و ویژگى هاى امامان(علیهم السلام) مظهر و تجلّى صفات و اسماى الهى است با تکرار تکبیر شناخت مقامات امامان آسان تر مى گردد و باور داشتن این مقامامت براى امامان به اذن خداوند امکان پذیر خواهد شد. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 4/310010)