در پاسخ به مطالب ذیل توجه کنید : 1- اهل بیت پیامبر (ص) دارای چنان شان و مقام و منزلتی در نزد پروردگار هستند که هیچ خدمت و عرض ارادت و همراهی و همدری با آنها و بزرگداشت انها بی اجر و پاداش نماند .

2- از خود اهل بیت( ع)روایاتی نقل شده که موید این مطلب و بیانگر ماجور بودن و پاد اش داشتن گریستن بر مصائب آنها در هر حال و به هر شکل است.

3- چند نمونه از روایات

امام صادق (ع) در روایتی می فرماید : «نَفَسُ الْمَهْمُومِ لَنَا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَة »نفس کشیدن کسی که باری ما غمگین است تسبیح و ناراحتی او در رابطه با ما و امر ما عبادت است . الکافی ج 2 ص 226 و نیز در روایتی دیگر می فرماید :« مَا بَکَى أَحَدٌ رَحْمَةً لَنَا وَ لِمَا لَقِینَا إِلَّا رَحِمَهُ اللَّهُ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ الدَّمْعَةُ مِنْ عَیْنِهِ فَإِذَا سَالَ دُمُوعُهُ عَلَى خَدِّهِ فَلَوْ أَنَّ قَطْرَةً مِنْ دُمُوعِهِ سَقَطَتْ فِی جَهَنَّمَ لَأَطْفَأَتْ حَرَّهَا حَتَّى لَا یُوجَدَ لَهَا حَر »هر کس از سر ترحم بر ما بگرید قبل از خروج اشک از چشمش مورد رحمت الهی قرار می گیرد و هنگامی که اشکش روان گردد اگر یک قطره از ان در جهنم بیفتد طوری حرارت آن را خاموش می کند که گرمایی برای ان باقی نماند . وسائل الشیعة ج 14 ص 507 باب 66 حضرت رضا (ع) می فرماید :« مَنْ بَکَى أَوْ أَبْکَى عَلَى مُصَابِنَا وَ لَوْ وَاحِداً کَانَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ یَا دِعْبِلُ مَنْ ذَرَفَتْ عَیْنَاهُ عَلَى مُصَابِنَا وَ بَکَى لِمَا أَصَابَنَا مِنْ أَعْدَائِنَا حَشَرَهُ اللَّهُ مَعَنَا فِی زُمْرَتِنَا» هر کس در مصیبت ما خود بگرید و یا کسی را هر چند یک نفر را بگریاند پاداش او بر خداوند است . ای دعبل ! هر کس چشمانش در مصیبت ما و آن چه از دشمنان به ما رسیده پر از اشک شود خداوند او را در بین ما محشور می گرداند . مستدرک الوسائل ج 10 ص 386 باب 83

ائمه(ع) همه‌شان یک حقیقت نوری‌اند چنان چه در زیارت جامعه آمده است «ان ارواحکم و نورکم و طینتکم واحده طابت و طهرت، بعضها من بعض …» (مفاتیح الجنان ، ص 905، چاپ ناشران قم ، سال 74 )

جمله «ان ارواحکم و نورکم و طینتکم» خود مفسر جمله «بعضها من بعض» هست و آن اینکه برخى در صفات و کمال و طهارت عین بعض دیگر هستند. هر چند در هیکال و اجساد مختلف بوده و در زمانهاى متفاوت هستند. چنان که رسول خدا((صلى الله علیه وآله)) افضل است از ائمه((علیهم السلام)) به اجماع شیعه و نصوص متواتره.

و به عبارت دیگر «بعضها من بعض» تأکید بر آن وحدت بین ارواح است در طیب بودن و در طهارت و این مطلب منافات ندارد بر افضلیّت برخى نسبت به برخى دیگر.

با توجه به تفسیر این فراز از دعا ثواب گریه بر بعضی از ائمه بر دیگر افضلیت دارد واین افضلیت از روایات وتاکیدات خود این بزرگواران به دست می آید ،مثل روایات گریه بر مصیبتهای امام حسین (ع) که به چند نمونه از آن اشاره می کنیم.

روایاتی از اهل بیت (ع) درباره ارزش اشک در ماتم شهید کربلا را از از کتاب ارزشمند کامل‌الزیارات :

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع : إِنَّ الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ مَکْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِی کُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍ ع فَإِنَّهُ فِیهِ مَأْجُور

حضرت ابى عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:

جزع نمودن و گریستن براى بنده در تمام امور مکروه و ناپسند است مگر گریستن و جزع کردن بر حسین بن علىّ علیهما السّلام زیرا در گریستن بر او اجر و ثواب وجود دارد گریه کننده اجر می برد.

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ ذُکِرَ الْحُسَیْنُ ع عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ [عَیْنَیْهِ ] مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدَارُ جَنَاحِ ذُبَابٍ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ یَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّه.

حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:

اگر در نزد کسى که از حضرت حسین بن على علیهما السّلام یادی بشود و از چشمش به مقدار بال مگس اشک خارج شود اجر او با خدا است و حق تعالى به کمتر از بهشت براى او راضى نخواهد بود.

عَنْ أَبِی عُمَارَةَ الْمُنْشِدِ قَالَ مَا ذُکِرَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فِی یَوْمٍ قَطُّ فَرُئِیَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ مُتَبَسِّماً قَطُّ إِلَى اللَّیْل.

ابى عماره منشد گفت:

هرگز نشد یادی از حسین بن على علیهما السّلام نزد ابى عبد اللَّه جعفر بن محمّد علیهما السّلام صورت گیرد و آن جناب تا شب متبسّم و خندان دیده شوند.(هرگاه نزد امام صادق ع یادی از امام حسین ع می شد دیگر کسی آن حضرت را تا شب خندان نمی دید.)

أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: بَکَى عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ عَلَى أَبِیهِ حُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ص عِشْرِینَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِینَ سَنَةً وَ مَا وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طعاما [طَعَامٌ إِلَّا بَکَى عَلَى الْحُسَیْنِ حَتَّى قَالَ لَهُ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکَ أَنْ تَکُونَ مِنَ الْهَالِکِینَ قَالَ ا نَّما أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ إِنِّی لَمْ أَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنِی فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِی الْعَبْرَةُ لِذَلِک.

ابى عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:

حضرت على بن الحسین صلوات اللَّه علیهما مدت بیست یا چهل سال بر پدرشان گریستند و طعام و غذائى نبود که در مقابل حضرت بگذارند مگر آنکه آن حضرت به یاد امام حسین علیه السّلام گریه مى کردند تا جایى که غلام حضرت محضر مبارکش عرض نمود:

فدایت شوم اى پسر رسول خدا مى ترسم که شما هلاک شوید.

حضرت فرمودند:

إِنَّما أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ .

تنها درد دل و غم خود را با خدا می گویم و از لطف و کرم بى اندازه او چیزى می دانم که شما نمى دانید. سپس فرمودند:

هیچ گاه محل کشته شدن فرزندان فاطمه علیها السّلام را به یاد نمى آورم مگر آنکه حزن و غصه حلقوم من را مى فشارد.