قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
در این باره گفتنى است؛ که شأن نزول این آیه شریفه، درباره گروهى از مشرکان بوده که گروهى از جنیان را مى پرستیدند و سپس آن جنیان در برابر خدا تسلیم شدند؛ اما هنوز مشرکان به عبادت جن ها ادامه مى دادند! ر.ک: سیوطى، الدر المنثور، ج 4، ص 190. علاوه بر این، مفسّران و مترجمان قرآن، این آیه شریفه را به چندگونه زیر بیان ترجمه و تفسیر کرده اند:1. «آن کسانى را که ایشان مى خوانند ((خود)) به سوى پروردگارشان تقرب مى جویند ((تا بدانند)) کدام یک از آنها ((به او ))نزدیک ترند و به رحمت وى امیدوارند و از عذابش مى ترسند؛ زیرا عذاب پروردگارت، همواره در خور پرهیز است. ر.ک: المیزان، ج 13، صص 137 – 139؛ قرآن کریم، ترجمه فولادوند.این ترجمه بنابر آن است که «ایّهم» مبتدا و «اقرب» خبر و «ینظرون» در تقدیر باشد. ر.ک: مجمع البیان، ج 6، ص 650 (به نقل از زجاج).
2. «کسانى را که آنان مى خوانند، خودشان وسیله اى ((براى تقرب ))به پروردگارشان مى جویند؛ وسیله اى هر چه نزدیک تر و به رحمت او امیدوارند و از عذاب مى ترسند؛ زیرا عذاب پروردگارت، همواره در خور پرهیز و وحشت است». ر.ک: مجمع البیان، ج 6، ص 651؛ قرآن کریم، ترجمه مکارم شیرازى. این ترجمه، بنابر آن است که «ایهم»، بدل از «واو» در «یبتغون» باشد.
در نتیجه، این آیه شریفه در مقام نکوهش مشرکان است و یا این که آیه شریفه در مقام بیان ویژگى انبیاء و اولیاى الهى است که براى تقرب به سوى خدا، در جست و جوى «وسیله» مى باشند، تا خود به نزدیک ترین مقام و منزلت الهى برسند و ذکر این آیه شریفه، در جهت ترغیب مؤمنان است که به پیامبران، اقتدا کنند. و به دنبال «وسیله» باشند ر.ک: مجمع البیان، ج 6، ص 651 (به نقل از الجبائى).
.
پیامبر اسلام(صلى الله علیه و آله)، گاهى بدون این که خطا و توبه اى در میان باشد، بلکه به جهت «اهمیت موضوع» و به دستور خداوند، اولیاى الهى را براى دعا و مباهله، با خود همراه مى ساخت. چنان که در داستان مباهله با مسیحیان بنى نجران، در قرآن مجید، چنین مى خوانیم:
«فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ»؛ آل عمران (3)، آیه 61.؛ «پس هر که در این ((باره ))پس از دانشى که تو را ((حاصل )) آمده، با تو محاجه کند، بگو: بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فراخوانیم؛ سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغ گویان قرار دهیم».
از این آیه شریفه، به خوبى استفاده مى شود که حتى خود پیامبر(صلى الله علیه و آله) نیز براى برآورده شدن موضوعات و حاجات مهم، اولیاى الهى را با خود همراه مى کرد.
2. «کسانى را که آنان مى خوانند، خودشان وسیله اى ((براى تقرب ))به پروردگارشان مى جویند؛ وسیله اى هر چه نزدیک تر و به رحمت او امیدوارند و از عذاب مى ترسند؛ زیرا عذاب پروردگارت، همواره در خور پرهیز و وحشت است». ر.ک: مجمع البیان، ج 6، ص 651؛ قرآن کریم، ترجمه مکارم شیرازى. این ترجمه، بنابر آن است که «ایهم»، بدل از «واو» در «یبتغون» باشد.
در نتیجه، این آیه شریفه در مقام نکوهش مشرکان است و یا این که آیه شریفه در مقام بیان ویژگى انبیاء و اولیاى الهى است که براى تقرب به سوى خدا، در جست و جوى «وسیله» مى باشند، تا خود به نزدیک ترین مقام و منزلت الهى برسند و ذکر این آیه شریفه، در جهت ترغیب مؤمنان است که به پیامبران، اقتدا کنند. و به دنبال «وسیله» باشند ر.ک: مجمع البیان، ج 6، ص 651 (به نقل از الجبائى).
.
پیامبر اسلام(صلى الله علیه و آله)، گاهى بدون این که خطا و توبه اى در میان باشد، بلکه به جهت «اهمیت موضوع» و به دستور خداوند، اولیاى الهى را براى دعا و مباهله، با خود همراه مى ساخت. چنان که در داستان مباهله با مسیحیان بنى نجران، در قرآن مجید، چنین مى خوانیم:
«فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ»؛ آل عمران (3)، آیه 61.؛ «پس هر که در این ((باره ))پس از دانشى که تو را ((حاصل )) آمده، با تو محاجه کند، بگو: بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فراخوانیم؛ سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغ گویان قرار دهیم».
از این آیه شریفه، به خوبى استفاده مى شود که حتى خود پیامبر(صلى الله علیه و آله) نیز براى برآورده شدن موضوعات و حاجات مهم، اولیاى الهى را با خود همراه مى کرد.