به گفته لغت شناسان، واژه «وسیله»، دلالت دارد بر چیزى که آدمى را با میل و رغبت، به مقصود نزدیک مى سازد. ر.ک: العین؛ لسان العرب؛ مفردات راغب و… . اگرچه عمومیت این معنا، تمامى کارهاى خیر، مانند رعایت تقوا، نماز، روزه، زکات، حج و جهاد را شامل مى شود، ر.ک: محمدى رى شهرى، میزان الحکمه، ج 12، ص 1233، شماره 1726 و ج 3، ص 2405، شماره 3195. اما آن که با کاربرد «وسیله» به طور کامل انطباق دارد، «اولیاى الهى» مى باشند که با میل و رغبت، انسان ها را به خدا نزدیک مى سازند و در این مسیر، از هیچ تلاش و کوششى، دریغ نمى کنند؛ بلکه مال و جان و خاندان خود را ایثار و نثار مى کنند.باید دانست؛ اگر چه تمامى کارهاى خیر و اعمال صالح، انسان را به خداوند نزدیک مى کنند، اما در هنگام اختلاف آرا و بروز فتنه ها، لازم است یک شاخص و معیار شناخت حق در میان باشد. تا در کنار قرآن، «وسیله»اى مطمئن و شاخصى تعیین کننده، براى تقرب به خداوند باشد.این جاست که اهمیت حدیث ثقلین، آشکار مى شود؛ آن هنگام که پیامبر(صلى الله علیه و آله) از حجةالوداع بازگشتند و مردم را به مهم ترین شاخصه ها و وسیله ها سفارش کردند؛
«انى قد ترکت فیکم الثقلین أحدهما أکبر من الآخر کتاب اللَّه تعالى و عترتى فانظروا کیف تخلفونى فیهما، فإنهما لن یفترقا حتّى یردا علىّ الحوض، ثم قال: إن اللَّه عزّ و جلّ مولاى و أنا مولى کلّ مؤمن، ثم أخذ بید على رضى اللَّه عنه فقال: من کنت مولاه فهذا ولیه، اللّهم وال من والاه وعاد من عاداه»؛ ر.ک: السنائى، السنن الکبرى، ج 5، ص 45؛ لازم به ذکر است که در اکثر منابع شیعه و اهل سنّت، عبارت «کتاب الله و عترتى» آمده است.؛ «همانا من دو چیز گران بها را در میان شما واگذاشتم؛ یکى از دیگرى بزرگ تر است؛ کتاب خدا و عترت خودم که اهل بیت من باشند؛ پس بنگرید که چگونه بعد از من با آنها رفتار مى کنید که همانا آن دو از یکدیگر جدا نمى شوند؛ تا ((در قیامت ))بر حوض ((کوثر ))بر من وارد شوند؛ سپس ((پیامبر ))فرمود: همانا خداوند، مولاى من و من سرپرست هر مؤمنى هستم؛ سپس دست على (((علیه السلام))) را گرفت و فرمود: هر کس من ولى و سرپرست او هستم، پس این، ولى و سرپرست اوست. خدایا! دوست دار، هرکس که از على (((علیه السلام) ))پیروى مى کند و دشمن دار، هرکس را که با على (((علیه السلام) ))دشمنى مى کند». (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 5/310017)