قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۷/۱۴
–
۲۴۳ بازدید
قرآن، معجزه جاودانه پیامبر است و از نظر شیرینى بیان و برترى معانى، نمونه اى ندارد، و یکى از ملاکات بلاغت، به کارگیرى مجاز در کلام است و بزرگان گفته اند: «کلام البلغاء مشحون بالمجاز». بنابراین، این نوع صفاتى که نمونه هایى از آن را متذکر شدید، از باب مجاز و تشبیه است.
مثلاً در محاورات عمومى مى گویند: فلانى دست بسته یا دست باز است و هر دو کنایه از بخل و بخشش است، یا این که مى گویند: دست بالاى دست بسیار است، کنایه از قدرت برتر است. اگر قرآن مى فرماید: ( ید الله فوق أیدیهم ) کنایه از تسلّط او بر بیعت کنندگان است.
قرآن، معجزه جاودانه پیامبر است و از نظر شیرینى بیان و برترى معانى، نمونه اى ندارد، و یکى از ملاکات بلاغت، به کارگیرى مجاز در کلام است و بزرگان گفته اند: «کلام البلغاء مشحون بالمجاز». بنابراین، این نوع صفاتى که نمونه هایى از آن را متذکر شدید، از باب مجاز و تشبیه است.
مثلاً در محاورات عمومى مى گویند: فلانى دست بسته یا دست باز است و هر دو کنایه از بخل و بخشش است، یا این که مى گویند: دست بالاى دست بسیار است، کنایه از قدرت برتر است. اگر قرآن مى فرماید: ( ید الله فوق أیدیهم ) کنایه از تسلّط او بر بیعت کنندگان است.
کسانى که راه تجسیم را در پیش گرفته اند، داورى آنان درباره این الفاظ این است که باید بر معنى حقیقى حمل شوند، از این جهت براى خدا دست و پا و چشم و گوش ثابت کرده اند و او را به سان انسان مى پندارند که فقط درباره ریش و شرمگاه او نمى توان سخن گفت و اثبات بقیه اعضا براى او اشکالى ندارد.
این گروه، چشم بسته به قرآن مى نگرند، در حالى که قرآن مى فرماید:( لیس کمثله شىء ) . [195]
یکى از علماى وهابى که منکر مجاز در قرآن بود، و معتقد بود که این الفاظ را باید بر معانى ظاهرى آنها حمل کرد، و طرفداران مجاز در قرآن را اهل تأویل مى شمرد با یکى از علماى شیعه روبرو شد و آنچه توانست درباره شیعه و این که آنها قرآن را تأویل مى کنند، سخن گفت: اتفاقاً آن عالم وهابى کور و نابینا بود. این عالم شیعى به او گفت: متأسفم که حضرت عالى در روز رستاخیز از رؤیت خدا و پیامبرش محرومید. آن عالم وهابى وحشت زده گفت: چرا؟ او در پاسخ گفت به گواه این آیه که( من کان فى هذه أعمى فهو فى الآخرة أعمى وأضلّ سبیلاً ) ( [196]) آن وهابى نابینا گفت: این آیه مربوط به نابینایى قلب و روح است، نه نابینایى ظاهرى. آن عالم شیعى گفت: این همان تأویل است که شما منکر آن هستى. او در پاسخ جز فحش و دشنام چیزى نداشت که بگوید.
چگونه مى توان مجاز و تأویل را در قرآن، منکر شد در حالى که قرآن، همه گناهان را به دست هاى انسان نسبت مى دهد و مى فرماید:
( ذلک بما قدّمت أیدیکم وأنّ الله لیس بظلاّم للعبید ). [197]
«این کیفر به خاطر چیزى است که دست هاى شما پیشاپیش فرستاده اند و خدا بر بندگان ستم نمى کند».
مسلّماً همه گناهان انسان با دست او انجام نمى گیرد، بخشى با چشم و بخشى با گوش و برخى با زبان و همچنین… ولى قرآن همه را به دست نسبت داده است، چون عضو فعال در انسان، دست او است و گناه، منسوب به خود انسان است.
شبهه چهلم
آیا پیامبر به حکم عقل و شرع، مجاز به تعیین جانشین بوده است؟
پاسخ
پیامبر گرامى(صلى الله علیه وآله) در تمام کارهاى خود، پیرو وحى بود، آنچه که مربوط به شریعت بود، از آنجا الهام مى گرفت و مى فرمود:
( قال الذین لا یرجون لقاءنا ائت بقرآن غیر هذا أو بدّله قل ما یکون لى أن أبدّله من تلقاء نفسى إن اتّبع إلاّ ما یوحى إلىّ ). [198]
«بگو من حق ندارم آن را از پیش خودم تغییر دهم. من جز از آنچه بر من وحى مى شود از چیزى پیروى نمى کنم».
بنابراین اگر فردى را براى جانشینى خود نصب کرده، قطعاً به امر الهى بوده است و مفسران در شأن نزول آیه ( بلّغ ما أُنزل إلیک من ربّک وإن لم تفعل فما بلّغت رسالته والله یعصمک من الناس ) مى گویند: شأن نزول آیه، نصب على به خلافت در روز غدیر است. [199]
و امّا از نظر خرد، مسلّماً گفتار شیخ الرئیس فصل الخطاب است. او در کتاب شفا در مبحث «امامت و خلافت» مى گوید: «والتنصیص أقطع للشغب…» حاصل این که اگر پیامبرى فردى را معین کند، از اختلاف جلوگیرى مى کند.
اتفاقاً حیات پیامبران پیشین، این مسأله را به روشنى ثابت مى کند و همگى براى خود جانشین انتخاب کرده اند و پیامبر نیز از این مجموعه مستثنى نیست، چنان که قرآن مى فرماید:
( قل ما کنت بدعاً من الرسل ). [200]
«من در میان پیامبران، چیز تازه و بى سابقه اى نیستم».
————————————
مثلاً در محاورات عمومى مى گویند: فلانى دست بسته یا دست باز است و هر دو کنایه از بخل و بخشش است، یا این که مى گویند: دست بالاى دست بسیار است، کنایه از قدرت برتر است. اگر قرآن مى فرماید: ( ید الله فوق أیدیهم ) کنایه از تسلّط او بر بیعت کنندگان است.
کسانى که راه تجسیم را در پیش گرفته اند، داورى آنان درباره این الفاظ این است که باید بر معنى حقیقى حمل شوند، از این جهت براى خدا دست و پا و چشم و گوش ثابت کرده اند و او را به سان انسان مى پندارند که فقط درباره ریش و شرمگاه او نمى توان سخن گفت و اثبات بقیه اعضا براى او اشکالى ندارد.
این گروه، چشم بسته به قرآن مى نگرند، در حالى که قرآن مى فرماید:( لیس کمثله شىء ) . [195]
یکى از علماى وهابى که منکر مجاز در قرآن بود، و معتقد بود که این الفاظ را باید بر معانى ظاهرى آنها حمل کرد، و طرفداران مجاز در قرآن را اهل تأویل مى شمرد با یکى از علماى شیعه روبرو شد و آنچه توانست درباره شیعه و این که آنها قرآن را تأویل مى کنند، سخن گفت: اتفاقاً آن عالم وهابى کور و نابینا بود. این عالم شیعى به او گفت: متأسفم که حضرت عالى در روز رستاخیز از رؤیت خدا و پیامبرش محرومید. آن عالم وهابى وحشت زده گفت: چرا؟ او در پاسخ گفت به گواه این آیه که( من کان فى هذه أعمى فهو فى الآخرة أعمى وأضلّ سبیلاً ) ( [196]) آن وهابى نابینا گفت: این آیه مربوط به نابینایى قلب و روح است، نه نابینایى ظاهرى. آن عالم شیعى گفت: این همان تأویل است که شما منکر آن هستى. او در پاسخ جز فحش و دشنام چیزى نداشت که بگوید.
چگونه مى توان مجاز و تأویل را در قرآن، منکر شد در حالى که قرآن، همه گناهان را به دست هاى انسان نسبت مى دهد و مى فرماید:
( ذلک بما قدّمت أیدیکم وأنّ الله لیس بظلاّم للعبید ). [197]
«این کیفر به خاطر چیزى است که دست هاى شما پیشاپیش فرستاده اند و خدا بر بندگان ستم نمى کند».
مسلّماً همه گناهان انسان با دست او انجام نمى گیرد، بخشى با چشم و بخشى با گوش و برخى با زبان و همچنین… ولى قرآن همه را به دست نسبت داده است، چون عضو فعال در انسان، دست او است و گناه، منسوب به خود انسان است.
شبهه چهلم
آیا پیامبر به حکم عقل و شرع، مجاز به تعیین جانشین بوده است؟
پاسخ
پیامبر گرامى(صلى الله علیه وآله) در تمام کارهاى خود، پیرو وحى بود، آنچه که مربوط به شریعت بود، از آنجا الهام مى گرفت و مى فرمود:
( قال الذین لا یرجون لقاءنا ائت بقرآن غیر هذا أو بدّله قل ما یکون لى أن أبدّله من تلقاء نفسى إن اتّبع إلاّ ما یوحى إلىّ ). [198]
«بگو من حق ندارم آن را از پیش خودم تغییر دهم. من جز از آنچه بر من وحى مى شود از چیزى پیروى نمى کنم».
بنابراین اگر فردى را براى جانشینى خود نصب کرده، قطعاً به امر الهى بوده است و مفسران در شأن نزول آیه ( بلّغ ما أُنزل إلیک من ربّک وإن لم تفعل فما بلّغت رسالته والله یعصمک من الناس ) مى گویند: شأن نزول آیه، نصب على به خلافت در روز غدیر است. [199]
و امّا از نظر خرد، مسلّماً گفتار شیخ الرئیس فصل الخطاب است. او در کتاب شفا در مبحث «امامت و خلافت» مى گوید: «والتنصیص أقطع للشغب…» حاصل این که اگر پیامبرى فردى را معین کند، از اختلاف جلوگیرى مى کند.
اتفاقاً حیات پیامبران پیشین، این مسأله را به روشنى ثابت مى کند و همگى براى خود جانشین انتخاب کرده اند و پیامبر نیز از این مجموعه مستثنى نیست، چنان که قرآن مى فرماید:
( قل ما کنت بدعاً من الرسل ). [200]
«من در میان پیامبران، چیز تازه و بى سابقه اى نیستم».
————————————
[195] . شورى/ 11.
[196] . اسراء/ 72.
[197] . انفال/ 51.
[198] . یونس/ 15.
[199] . در نزول این آیه در گذشته سخن گفتیم و برخى از مدارک آن را متذکر شدیم.
[200] . احقاف/ 9.
——–
منبع : tohid.ir