خیر کتاب نهج البلاغه تالیف ابو الحسن، محمد بن حسین بن موسى موسوى بغدادى، معروف به سید رضى از علما و بزرگان شیعه در قرن چهارم است که ذیلا مختصری از زندگی ایشان آمده است  احتمالا مقصود شما  ابن ابی الحدید معتزلی سنی است که  از شارحان نهج البلاغه است وی سنی معتدلی بوده و در عین اعتراف به برتری امیرمومنان بر همه مردم پس از پیامبر حتی خلفا باز هم در مقام توجیه کارهای خلفا است و مقدم شدن خلفا را بر امیرمومنان نوعی مصلحت می داند و سعی در توجیه کارهای نابجای آنان دارد وی در همان ابتدای شرحش در نهج البلاغه یم گوید :(و قدم المفضول علی الفاضل لمصلحة اقتضاها التکلیف  «حمد خداوندی را  که مفضول  (غیر برتر = ابوبکر)را بر فاضل (برتر = علی علیه السلام ) به جهت مصلحت مقدم داشت .  
ذیلا شرحی کوتاه از زندگی سید رضی را می آوریم:

ولادت

ابو الحسن، محمد بن حسین بن موسى موسوى بغدادى، معروف به سید رضى در سال 359 هجرى در شهر بغداد به دنیا آمد. او از خانواده اى شریف و اصیل و از نسل ائمه معصومین است و نسبش از طرف پدر به امام کاظم علیه السلام و از طرف مادر به امام زین العابدین علیه السلام مى رسد.

پدرش ابو احمد حسین، ملقب به طاهر و ذوالمنقبتین از شخصیت هاى برجسته و مورد توجه حکومت و نقیب سادات و مسئول رسیدگى به شکایات مردم و امیر حج بود. مادرش فاطمه دختر ابو محمد، حسین بن احمد بن محمد ناصر کبیر، زنى دانشمند و با تقوا بود و شیخ مفید کتاب «أحکام النساء» را به درخواست ایشان به نگارش درآوردند.

شبى شیخ مفید فاطمه زهرا سلام الله علیها را در خواب دید که دست امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را در حالى که دو کودک خردسال هستند گرفته و نزد او آورد و فرمود:« اى شیخ به این دو کودک من علم فقه بیاموز». صبح همان روز مادر سید رضى و سید مرتضى دست دو کودک خود را گرفته و نزد او آورده و گفت:« اى شیخ به این دو کودک من علم فقه بیاموز». شیخ مفید از این حادثه منقلب و گریان گشت و خواب خود را براى آنان تعریف کرده و مسئولیت تربیت و تعلیم این دو سید بزرگوار را عهده دار گردید.

سید رضى شخصیتى اندیشمند و داراى قدرت هوش و درکى بالا بود. او مدرسه اى در شهر بغداد تأسیس کرد و به تربیت شاگردانى در علوم اسلامى پرداخت. کتابخانه بزرگى نیز براى استفاده شاگردان خود در آن مدرسه برپا نمود.

در سال 388 هجرى بهاء الدوله او را به جانشینى خود برگزیده و لباس هاى فاخرى به او هدیه داده و او را به مقام ریاست سادات و مسئول رسیدگى به شکایات مردم و امارت حج منصوب و او را به« شریف جلیل» ملقب نمود. در سال 397 هجرى نیز از طرف بهاء الملک همین مقام به او داده شد.

اساتید

سید رضى نزد شخصیت هاى زیر شاگردى کرد: شیخ مفید، محمد بن موسى خوارزمى، على بن عیسى ربعى، ابو الفتح جنى موصلى، حسن بن عبد الله سیرافى.

آثار

مهم ترین اثر سید کتاب شریف نهج البلاغه است که با توجه به تبحر ادبى وى به جمع آورى سخنان فصیح و بلیغ آن حضرت پرداخته است، آثار دیگرش خصائص الأئمه، تلخیص البیان عن مجاز القرآن، المجازات النبویه و حقایق التأویل فی متشابه التنزیل است.

وفات

وى در سن 47 سالگى و در سال 406 هجرى در شهر بغداد رحلت کرد و در کاظمین، نزدیک بارگاه کاظمین علیهماالسلام دفن شد.