ـ جهل قصوری یعنی جهلی که شخص در آن، مقصّر نیست؛ مثلاً کسی که در جزیره‌ای گرفتار شده و دسترسی به احکام دینی ندارد، جهلش نسبت به احکام دین، قصوری است. همچنین اگر کسی دنبال یادگیری احکام الهی رفته ولی بی‌آنکه متوجّه باشد، دستش به برخی از احکام نرسیده، جهلش نسبت به آن احکام، قصوری است.
ـ جهل تقصیری، جهلی است که شخص جاهل در آن، مقصّر است؛ یعنی می‌توانست جهلش را برطرف کند ولی خودش عمداً دنبال برطرف کردن جهلش نرفته است. مثلاً شخص می‌توانست احکام دینش را از کسی بپرسد تا بداند ولی نپرسیده و جاهل مانده است. چنین جهلی، تقصیری است.
ـ پس جاهل بر دو گونه است؛ جاهل قاصر و جاهل مقصّر.