جوابیه در خصوص مطروحه شعر مقام معظم رهبری(دام ظله العالی)

“رندانه آخر ربودی ، جامی ز خمخانه دل

خونین چو برگ شقایق ، رنگین چو افسانه دل”

عقل و خرد بیگانه بود ، در وادی عشق و جنون

اکنون زده جامی زمی، در کنج میخانه دل

سرمست و مخمور و خراب، گشته برون از قیل و قال

سر داده آوای جنون ، رسوا و دیوانه دل

آید کنون در رقص خون ، از رنگ جام ارغنون

دشت شقایق های عشق ، روید از این پیمانه دل

در کوی جانان ولا ، بی دست و سر باید شدن

در مسلخ عشق آمدن ، چون شاه دردانه دل

افسانه دل بشنوید ، فانی شوید از خویشتن

باقی زجام وی شوید ، از جام جانانه دل

فارغ ز خود باید شد و باید که جانبازی نمود

بر دار عشقش سوختن، یعنی چو پروانه دل

آنگه زنی از جان ودل، کوس انا الهو، هو انا

منصور سا آیی به حشر ، در قرب شاهانه دل

آیا نبینی هر چه هست، کوس انا الحق می زند

از وادی ایمن همی، تا طور و کاشانه دل

عقلی که شد مخمور دل، شاهد بدین سّر خفی است

بشنو زعین الربط ها، توحید مستانه دل

“هاتف” ز الهام “امین” ، برخامه آورد این سرود

رندانه آخر وی ربود ، جامی ز خمخانه دل

سروده میثم زنجیرزن حسینی، متلخص به هاتف