در سال ۳۶ هجری و پس از جنگ جمل، گزارشی از بد رفتاری ابن عباس فرماندار بصره، با قبیلۀ “بنی تمیم” به حاکم اسلامی یعنی امیرالمومنین علیه السلام می رسد. ایشان در نامه ای برای ابن عباس توضیح می دهند که چرا رفتارش با بنی تمیم غلط بوده و باید اشتباهش را جبران کند و او را از کیفر الهی بیم می دهند.

در خاتمه نامه، امام علی علیه السلام خطاب به فرماندار بصره می فرمایند:

” فَارْبَعْ اَبَاالْعَبّاسِ رَحِمَکَ اللّهُ فیما جَرى عَلى لِسانِکَ وَ یَدِکَ مِنْ خَیْر وَ شَرٍّ، فَاِنّا شَریکانِ فى ذلِکَ، وَ کُنْ عِنْدَ صالِحِ ظَنّى بِکَ، وَ لایَفیلَنَّ رَأْیى فیکَ. وَالسَّلامُ.”

“پس مدارا کن ای ابالعباس! امید است آنچه از دست و زبان تو، از خوب یا بد جاری می شود، خدا تو را بیامرزد. چرا که من و تو در اینگونه رفتارها شریکیم. سعی کن تا خوش بینی من نسبت به شما استوار باشد، و نظرم دگرگون نشود، والسلام.”