قرآن کریم در مورد والدین و در رابطه با برخورد اخلاقى با آنها، دو بحث مطرح کرده است: 1. احسان؛ 2. اطاعت. در رابطه با احسان، خداى متعال در آیات 83 سوره بقره، 36 سوره ى نساء، 151 سوره ى انعام و 23 سوره اسراء با عبارت «و بالوالدین احسانا» سفارش اکید نموده است که به پدر مادر خویش نیکویى کنند. امام صادق(ع) در تفسیر احسان به پدر و مادر فرموده است: «برخوردت با آنها نیکو باشد، آنان را مجبور نسازى که از تو چیزى طلب کنند و قبل از این که اظهار کنند، حاجت آنها را برآورى. به آنان اهانت نکنى، با آنها سخن کریمانه بگویى و برایشان طلب غفران کنى. با رحمت و رأفت به چهره آنان بنگرى و صدایت را بر آنها بلند مسازى. دستت را بالاتر از دست آنان مگیرى و در راه رفتن از آنها، جلوتر راه نروى.» این مورد که وظیفه، احسان به پدر و مادر است، مطلق است و مقید به مؤمن بودن آنان نیست؛ یعنى، شخصى – اگر چه پدر و مادرش کافر باشند ـ باز موظف است با احسان و نیکوئى با ایشان رفتار کند و حق هیچ گونه برخورد خشن با آنان را ندارد. اطاعت از پدر و مادر نیز واجب و وظیفه است؛ به شرط این که آنان، فرزند خود را به شرک و کفر نخوانند و در این زمینه تلاشى نداشته باشند. قرآن مى فرماید: «و توصیه نمودیم انسان را تا نسبت به پدر ومادر خویش نیکوکار باشد و البته چنانچه تلاش کنند که تو نسبت به من شرک بورزى، چیزى که به آن علم ندارى، از آنها اطاعت مکن». در آیه مورد سؤال (آیه ى 23 سوره توبه) نیز بحث اطاعت مطرح است و محتواى آن، مربوط به بحث احسان، دوست داشتن و محبت نیست. در این آیه خداى ـ تبارک و تعالى ـ مى فرماید: «اى اهل ایمان: پدران و برادران خویش را در صورتى که کافر باشند، سرپرست خویش قرار ندهید و از آنان اطاعت نکنید. کسانى که چنین کنند، از گروه ستم کاران خواهند بود.» مرحوم مجلسى درباره ى این آیه نوشته است: «مؤمن در امر دین نمى تواند کافر را سرپرست خویش قرار دهد؛ اگر چه آن کافر پدر و مادر یا برادر باشد. البته روایات فراوانى در تأویل این آیه ى مبارکه وارد شده است که مراد از «کفر» در این آیه، نفى ولایت و خلافت امیرالمؤمنین(ع) و قبول ولایت خلفاى سه گانه است و مراد از «ایمان»، قبول ولایت و خلافت بلا فصل امیرالمؤمنین(ع) مى باشد». امام باقر(ع) فرموده است: «فان الایمان ولایة على بن ابى طالب(ع)؛همانا ایمان، قبول ولایت حضرت على بن ابى طالب(ع) است».