با سلام و تشکر از ارتباط شما با این مرکز1. در روایات متعددی از امام حسین(ع) نقل شده است که فرمود: أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَةِ لَا یَذْکُرُنِی مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَرَ(1) من کشته اشک می باشم، هیچ مؤمنى یاد آور من نمى شود مگر اینکه گریان(و اشک از چشمانش جاری) خواهد شد.  أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَةِ لَا یَذْکُرُنِی مُؤْمِنٌ إِلَّا بَکَى(2) من کشته اشک هستم و هیچ مومنی یاد مرا نمی کند، جز آن که می گرید.
2. تفسیرهای متفاوتی  از این فرموده امام حسین ع شده است و هرکسی با زاویه نگاهی مطالبی را بیان نموده اند
بررسی شرایط و اوضاع حاکم بر دوران امام حسین (ع) این حقیقت را بر انسان آشکار می سازد که ظلم و ستم و سنگدلی و بی رحمی در آن زمان به اوج خود رسیده بود و رحمت و رافت و مهربانی به دست فراموشی سپرده شده بود .
نگاهی اجمالی به جنایت های بنی امیه در سرزمین کربلا و رفتار ددمنشانه و بی رحمانه آنها با خاندان پیامبر (ص) کافی است تا تصویر روشنی از مرگ انسانیت و عاطفه و احساس در مقابل دیدگان ما ترسیم شود .
مردمی که منظره جان دادن طفلی شیرخواری بر اثر تشنگی در قلب سنگ آنها اثری ندارد و گلوی نازک تر از گل او را آماج تیر کینه و بغض خود قرار می دهند، از فطرت پاک انسانی فرسنگ ها دور شده اند و رحم، مهربانی و عواطف پاک انسانی در قاموس آنها معناو مفهومی ندارد .
ام کلثوم – سلام الله علیها خواهر شیر دل امام حسین (ع) در فرازی از خطبه پر شور خود می فرماید: «و نزعت الرحمة من قلوبکم (1) ; رحمت و نرمی از قلب های شما گرفته شده است » .
در آن شرایط سخت و دشوار و در آن روزگار قحطی مهر و رحمت، هیچ چیز جز شهادت مظلومانه پاک ترین بنده برگزیده خدا، یعنی امام حسین – علیه السلام – و خانواده و یاران باوفایش، نمی توانست زنگار قساوت و سنگ دلی را از دل ها بزداید و چشمه های خشکیده اشک را که نشانه رحمت و نرم دلی است، دوباره بر گونه ها جاری سازد .
امام حسین (ع) با جمله: «اناقتیل العبرة » می خواهد بگوید: من کشته شدم تا با گریستن در مظلومیت و مصائب من، صفت رحمت شکوفا گردد و رحمت الهی شامل حال امت گردد . زلال اشک بر مظلوم، گرد و غبار گناهان و آلودگی ها و سنگ دلی ها را از صحن و سرای دل می شوید و نسیم رحمت و صفا و همدلی را در کوی و برزن به ارمغان می آورد .
اکنون معنای این حدیث به خوبی روشن می گردد که می فرماید: «و ما بکی احد رحمه لنا و لما لقینا الا رحمة الله قبل ان تخرج الدمعة من عینه، فاذا سالت دموعه علی خده، فلو ان قطرة من دموعه سقطت فی جهنم، لاطفئت حرها حتی لایوجد لها حر (2)
هر کس از روی رحمت بر ما و برای آن چه به ما رسیده، بگرید، پیش از روان شدن اشکش، مورد رحمت الهی قرار می گیرد و اگر قطره ای از اشکش در جهنم بیفتد، چنان آتش آن را خاموش می کند که گرمایی برای آن باقی نمی ماند» .
تا دریای رحمت الهی کسی را در بر نگیرد، گوهر گران بهای اشک روزی اش نمی شود و افشاندن در یتیم اشک، بر خاندان پیامبر(ص) که بهترین خلق خدایند، چنان سیل رحمت حق را جاری می سازد که از آتش جهنم که ظهور قهر و غضب خداوند است، نشان و اثری باقی نمی ماند .
askdin.com
پی نوشت:
1. شیخ صدوق، أمالی الصدوق، لبنان، بیروت، انتشارات اعلمی، سال 1400 ه ق، چاپ پنجم، ص 138.
 2. مجلسی محمد باقر، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، تهران، انتشارات اسلامیه، چاپ مکرر، بی تا، ج 44، ص 279.
3. بحار الانوار، ج 45، ص 112 .
4. کامل الزیارات، باب 32، ص 101 .