در میان علمای قدیم شیعه؛ یعنی تا قبل از احمد بن موسی بن طاووس حلی(قرن هفتم) معاصر محقق حلی و صاحب کتاب «حل الاشکال فی معرفة الرجال» یک اصطلاح بیشتر رایج نبود، و آن هم تقسیم حدیث به صحیح و غیر صحیح است؛ یعنی یا یک حدیث را قبول داشته و در کتابهایشان وارد میکردند و یا آنکه قبول نداشته و ردّ میکردند. حدیث در اصطلاح متأخرین به صحیح و حسن و موثّق و ضعیف تقسیم میشود. حدیثی که شرایط حدیث صحیح یا حسن یا موثق را نداشته باشد، ضعیف شمرده میشود. مشخصات انواع حدیث در پاسخ تفصیلی آمده است.
فقها با شرایطی که در برخی از احادیث ضعیف وجود دارد، آنها را قبول کردهاند از جمله آنکه در طول تاریخ، اگر فقها به مضمون روایت و حدیثی عمل کرده باشند، میتوان به آن حدیث عمل کرد، از این قاعده به عنوان شهرت عملی یاد میشود.