عبودیت وبندگی دردرگاه خداوند موجب میشود تا بنده به مقامی برسد که فنای محض شود و نور خداوند دروجود او جلوه گر شود به گونه ای که مظهر اسما وصفات الهی شود و همان گونه که آیینه عکس روبروی خود را نشان میدهد و خودش دیده نمیشود بنده ای که به این مقام برسد نیز تنها حکایت انوار الهی را میکند و صاحب ولایت تکوینی میشود که در حدیث قدسی آمده است ای فرزند آدم من خداوندی هستم که به چیزی می گویم بشو می شود تو مرا در آنچه میگویم اطاعت کن به هر چیز بگویی بشو میشود بنده ای که به ایمن مقام در عبودیت نایل شده که اطاعت محض از اوامر ونواهی الهی میکند اگر به چیزی نگاه کند به دید الهی است واگر میشنود الهی است وتمام حرکات وسکنات او برای خداست بنا بر این دست او دست خدا وچشم او چشم خدا است ازسوی دیگر چون این بنده در وجودش ظلمت تاریکی وشیطان راه ندارد ونور محض است احترام او احترام خداوند و اهانت به او اهانت به خداوند است چون در وجودش نقطه ای از خودی وجود ندارد که به سبب ان بشود از باب مثال به او اهانت وبی اعتنایی نمود البته این جایگاه مخصوص انبیا اوصیا واولیای مقرب درگاه خداوند است . (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 117/100129041)