بله در روایتی از امام جواد (ع) هست که فرمودند: مَن اَصغی إلی ناطِقٍ فَقَد عَبَدَهُ، فَاِن کانَ النّاطِقُ یُؤَدّی عَنِ اللهِ عزّوجلّ فَقَد عَبَدَالله، وَ إن کانَ النّاطِقُ یُؤَدّی عَنِ الشَّیطانِ فَقَد عَبَدَ الشَّیطانَ؛  هر کس به گوینده ای گوش فرا دهد، او را پرستیده است. پس اگر گوینده، از خدای متعال می گوید، او خدا را پرستیده است و اگر گوینده، از طرف شیطان حرف می زند، به یقین، شیطان را پرستیده است. (تحف العقول، ص 456) در توضیح این روایت گفتنی است: نعمتِ «شنیدن» و قوّه ی «سامعه»، از نعمت های خدا است و نعمته ای الهی را باید در مسیر رضای او به کار گرفت، و گرنه ناسپاسی است. 
گوش، یکی از راه های ورودی ذهن و دل ما است. اگر به روی سخنان حکیمانه و حرف های حق گشوده شود، در دل و ذهن انسان اثر مثبت و آموزشی و تربیتی دارد، اما اگر به روی حرف های باطل و زشت و انحرافی باز شود، انسان را به بیراهه و انحراف می کشاند. 
تأثیر سخن گوینده تا حدّی است که امام از آن به «پرستیدن» یاد کرده است. وقتی با همه ی وجود به حرف های یک گوینده گوش می دهیم و به آن دل می سپاریم، مثل این است که از او اطاعت کرده و او را پرستیده ایم. حال، بستگی دارد گوینده از خدا و حقیقت و حکمت سخن بگوید، یا از باطل و گمراهی و شیطان. 
و ما همچنان که نسبت به گفته هایمان مسؤولیم، نسبت به شنیده هایمان هم مسؤولیت داریم. قرآن کریم می فرماید: کلُّ أُولئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُولاً، (اسرا، آیه 36) انسان نسبت به همه چیز مورد سوال قرار می گیرد، بنابراین نباید اجازه دهیم هر سخنی به گوشمان راه یابد. چه بسا یک سخن باطل، فکر و ایمان ما را خراب کند. چه بسا یک سخن دروغ و بهتان، ما را به مسلمانی بدبین سازد. چه بسا گوش دادن به حرف های تحریک کننده؛ کسی را به گناه و وسوسه های شیطانی بکشد.
 حضرت علی (ع) فرموده است: السامعُ شریکُ القائل (غررالحکم، حدیث 518) «شنونده، شریک گوینده است» بنابراین لازم است نعمت شنوایی را برای هدایت شدن و کمال یافتن، به کار گیریم. 
و نیز عبارت مشهوری را هم به علی (ع) نسبت می دهند که ایشان فرموده است: من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا. کسی که به من سخنی بیاموزد، مرا بنده خویش نموده است.  
این روایت هم شاهد این معنا است که گوش کردن به سخن معلم و سخنران به دلیل تاثیرگذاری و تاثیر پذیری ای که در آن هست، نوعی اطاعت و پرستش او تلقی می شود.