قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۵/۰۶
–
۱۲۸۸ بازدید
چه جوری از نعمت هایم مراقبت کنم؟
شکر، عامل تداوم نعمت:
از نظر قران و روایات راه حفظ و نگهداری و تداوم بخشیدن به نعمت شکر گزاری نعمت است .
یکی از سنت های الهی این است که شکر، سبب افزایش نعمت و تداوم آن است و ناسپاسی، موجب کاهش و زوال آن.
شکر نعمت، نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند.
از نظر قرآن و روایات راه حفظ و تداوم و ازدیاد نعمت شکر گزاری آن است .
خداوند در ایه 7 سوره مبارکه ابراهیم می فرماید :
وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ (ابراهیم/ 7)
و آن گاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر واقعاً سپاسگزارى کنید، [نعمت ] شما را افزون خواهم کرد، و اگر ناسپاسى نمایید، قطعاً عذاب من سخت خواهد بود.»
در سخنی از امام صادق علیه السلام آمده است:
اگر نعمت را سپاس گویی، زوال نپذیرد و اگر ناسپاسی کنی، باقی نماند.
وقتی می توان جریان زلال عطایای الهی را استمرار بخشید، چرا با ناسپاسی آن، چشمة فیض را بخشکانیم؟
وقتی قدرنشانسی از نعمت ها، صلاحیت برخورداری از آنها را از ما سلب می کند و مستحق حرمان می شویم، چرا کفران نعمت کنیم؟
وقتی شکر، امان از فتنه و ایمنی از فقر و قهر الهی است، چرا در این دژ دفاعی، موضع نگیریم؟
وقتی با سپاس قلبی و زبانی و عملی می توان به «قرب خدا» رسید، چرا با غفلت و نسیان و کفران، زمینه های دوری از ساحت لطف خدا را فراهم آوریم؟
انواع شکر
شکر گاهی با زبان است و گاهی با فلب و گاهی با عمل . «شکر زبانی»، آن است که زبان به حمد و ثنا و شکر خداوند بگشاییم و نعمت هایش را یاد کنیم و سجدة شکر به جای آوریم . وقتی توجه قلبی به نعمت و صاحب نعمت داریم، «شکر قلبی» کرده ایم.
. اما «شکر عملی»، آن است که نعمت را در مسیر رضای حق مورد استفاده قرار دهیم. بزرگ ترین ناسپاسی، به کارگیری نعمت در راه معصیت است. وقتی چشم برای بصیرت یافتن و نگاه به آثار قدرت الهی است، «نگاه حرام»، ناسپاسی این نعمت است. وقتی علم برای خدمت به جامعه است، به کارگیری صنعت و دانش برای نسل کشی، کفران نعمت است. وقتی مال و ثروت، برای «تجارت بهشت» و ساختن خانة جاوید آخرت است، صرف آن در راه حرام و عیاشی، ناسپاسی نسبت به این نعمت است.
از امام علی علیه السلام، چنین روایت است:
أَقَلُّ مَا یَلْزَمُکُمْ لِلَّهِ أَلَّا تَسْتَعِینُوا بِنِعَمِهِ عَلَى مَعَاصِیهِ ، کمترین چیزی که برای شما در مقابل خداوند لازم است. این است که از نعمت های الهی برای نافرمانی خدا کمک نگیرید.
بحارالأنوار 70 364 باب 137
و این، یعنی صرف نعمت خدا در راه معصیت خدا و چه قدر زشت و ناسپاسی است!
اگر امیرمومنان علیه السلام شکر هر نعمت را پرهیز از محرمات الهی دانسته است «شکر کل نعمه الورع عما حرم الله (بحارالأنوار 67 307 )، اشاره ای دیگر به لزوم شکر عملی نعمت های حضرت حق است.
از نظر قران و روایات راه حفظ و نگهداری و تداوم بخشیدن به نعمت شکر گزاری نعمت است .
یکی از سنت های الهی این است که شکر، سبب افزایش نعمت و تداوم آن است و ناسپاسی، موجب کاهش و زوال آن.
شکر نعمت، نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند.
از نظر قرآن و روایات راه حفظ و تداوم و ازدیاد نعمت شکر گزاری آن است .
خداوند در ایه 7 سوره مبارکه ابراهیم می فرماید :
وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ (ابراهیم/ 7)
و آن گاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر واقعاً سپاسگزارى کنید، [نعمت ] شما را افزون خواهم کرد، و اگر ناسپاسى نمایید، قطعاً عذاب من سخت خواهد بود.»
در سخنی از امام صادق علیه السلام آمده است:
اگر نعمت را سپاس گویی، زوال نپذیرد و اگر ناسپاسی کنی، باقی نماند.
وقتی می توان جریان زلال عطایای الهی را استمرار بخشید، چرا با ناسپاسی آن، چشمة فیض را بخشکانیم؟
وقتی قدرنشانسی از نعمت ها، صلاحیت برخورداری از آنها را از ما سلب می کند و مستحق حرمان می شویم، چرا کفران نعمت کنیم؟
وقتی شکر، امان از فتنه و ایمنی از فقر و قهر الهی است، چرا در این دژ دفاعی، موضع نگیریم؟
وقتی با سپاس قلبی و زبانی و عملی می توان به «قرب خدا» رسید، چرا با غفلت و نسیان و کفران، زمینه های دوری از ساحت لطف خدا را فراهم آوریم؟
انواع شکر
شکر گاهی با زبان است و گاهی با فلب و گاهی با عمل . «شکر زبانی»، آن است که زبان به حمد و ثنا و شکر خداوند بگشاییم و نعمت هایش را یاد کنیم و سجدة شکر به جای آوریم . وقتی توجه قلبی به نعمت و صاحب نعمت داریم، «شکر قلبی» کرده ایم.
. اما «شکر عملی»، آن است که نعمت را در مسیر رضای حق مورد استفاده قرار دهیم. بزرگ ترین ناسپاسی، به کارگیری نعمت در راه معصیت است. وقتی چشم برای بصیرت یافتن و نگاه به آثار قدرت الهی است، «نگاه حرام»، ناسپاسی این نعمت است. وقتی علم برای خدمت به جامعه است، به کارگیری صنعت و دانش برای نسل کشی، کفران نعمت است. وقتی مال و ثروت، برای «تجارت بهشت» و ساختن خانة جاوید آخرت است، صرف آن در راه حرام و عیاشی، ناسپاسی نسبت به این نعمت است.
از امام علی علیه السلام، چنین روایت است:
أَقَلُّ مَا یَلْزَمُکُمْ لِلَّهِ أَلَّا تَسْتَعِینُوا بِنِعَمِهِ عَلَى مَعَاصِیهِ ، کمترین چیزی که برای شما در مقابل خداوند لازم است. این است که از نعمت های الهی برای نافرمانی خدا کمک نگیرید.
بحارالأنوار 70 364 باب 137
و این، یعنی صرف نعمت خدا در راه معصیت خدا و چه قدر زشت و ناسپاسی است!
اگر امیرمومنان علیه السلام شکر هر نعمت را پرهیز از محرمات الهی دانسته است «شکر کل نعمه الورع عما حرم الله (بحارالأنوار 67 307 )، اشاره ای دیگر به لزوم شکر عملی نعمت های حضرت حق است.
