ایشان در پاسخ به این سوال که آیا اعتقاد به اصل ولایت فقیه از جهت مفهوم و مصداق یک امر عقلى است یا شرعى؟می فرمایند: ولایت فقیه که عبارت است از حکومت فقیه عادل و دین شناس ،حکم شرعى تعبدى است که مورد تأیید عقل نیز مى باشد، و در تعیین مصداق آن روش عقلایى وجود دارد که در قانون اساسى جمهورى اسلامى ایران بیان شده است.منظور از حکم شرعی تعبدی یعنی حکمی که بر آمده از شرع مقدس و مستند به ادله نقلی و روایات است، مانند سایر احکام شرعی تعبدی مثل نماز ،روزه ، حج و… ولایت فقیه و حاکمیت ولی فقیه در عصر غیبت مستند به روایات متعددی است از جمله مقبوله عمر بن حنظله “… من کان منکم ممن قد روی حدیثنا و نظر فی حلالنا و حرامنا و عرف احکامنا فلیرضوا به حکماً فانی قد جعلته علیکم حاکماً…”(وسائل الشیعه ،ج18،ص99) “… و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی رواه حدیثنا فانهم حجتی علیکم و انا حجه الله”(همان ،ج18،ص101) از این رو یک حکم شرعی محسوب می شود در عین حال با صرف نظر از ادله نقلی ، مورد تایید عقل نیز می باشد زیرا اگر ضرورت وجود حکومت به منظور نفی هرج و مرج و جلوگیری از اختلال نظام لازم است و این اختصاص به عصر و زمان حضور معصوم نداشته و همه زمانها را در بر می گیرد ، یا باید معتقد باشیم که در عصر غیبت خداوند نسبت به حکومت و مسائل اجتماعی و سیاسی اهمال کرده است یا برنامه مشخصی ارایه داده است و با باطل بودن فرض نخست به دلیل نقض غرض در جامعیت اسلام و هدایت الهی ،فرض دوم ثابت می شود که بر اساس مناسبت حکم و موضوع، حاکم حکومت دینی باید کسی باشد که بیشترین آگاهی و شناخت را نسبت به اسلام داشته باشد و از عدالت و تقوای لازم برخوردار باشد و چنین فردی کسی جز فقیه جامع شرایط نیست.