خانه حضرت مهدی(عج) در عصر غیبت/ جزیره خضرا افسانه یا واقعیت؟

یکی از مهم ترین این امور پنهان، محل زندگی آن حضرت (عج)‌ در طول غیبت ایشان است. از این رو بسیاری علاقه مندند بدانند که خورشید پنهان (عج)‌ در کدامین بخش از این کره خاکی به گذران عمر می پردازد و به بیان دیگر کدامین قسمت از زمین این منزلت را دارد؟

میلیون ها انسان عاشق و شیفته صدها سال است که در هر پگاه آدینه زبان به ندبه می گشایند و این گونه می سرایند: «لیت شعری أین استقرّت بک النّوی بل أیّ أرض تقلّک اوثری: أبرضوی أو غیرها أم ذی طوی؟ عزیز علیّ أن أری الخلق ولاتری.۱» «ای کاش می دانستم در چه جایی منزل گرفته ای و چه سرزمین و مکانی تو را دربر گرفته است! آیا در کوه رضوایی و یا جای دیگری و یا در ذی طوی هستی؟ دشوار است بر من که مردمان را ببینم و تو دیده نشوی.»

برای روشن شدن این موضوع، پای به گلستان کلام معصومین علیهم السلام می گشاییم و با سیری در کلام نورانی ایشان از آن انفاس قدسی برای حل این معما استمداد می طلبیم. با یک نگاه کلی در این بوستان پرطراوت به چهار دسته روایت در این موضوع برمی خوریم که هر یک، محل زندگی آن حضرت (عج) را در دوره ای از حیات پربرکت ایشان به تصویر کشیده است. اگر چه در مورد برخی دوره ها صراحت و روشنی بیشتری وجود دارد و برخی از دوره ها بنا بر عللی به اجمال و ابهام پاسخ داده شده است.

این دوره ها عبارتند از:

۱. دوران زندگی با پدر بزرگوار خود امام حسن عسکری علیه السلام (۲۵۵-۲۶۰قمری)

شکی نیست که آن امام همام (عج) در شهر سامرا و در خانه پدرش امام حسن عسکری علیه السلام دیده به جهان گشود و تا پایان عمر شریف پدر خود در کنار آن حضرت (ع) می زیست. این دوران بنا بر قول مشهور از نیمه شعبان سال۲۵۵قمری آغاز و در هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰قمری پایان یافت.

علاوه بر نقل موثق تاریخی، افراد فراوانی از این حادثه بزرگ پرده برداشته اند:

شیخ صدوق(ره) در کتاب شریف کمال الدین و تمام النعمه که یکی از مهم ترین کتابهای نگاشته شده در موضوع مهدویت است داستان ولادت حضرت مهدی علیه السلام را این گونه نقل کرده است:

حکیمه، دختر امام جواد علیه السلام گوید: امام حسن عسکری علیه السلام مرا نزد خود فراخواند و فرمودند: «ای عمه! امشب افطار نزد ما باش که شب نیمه شعبان است و خدای متعال امشب حجت خود را که حجت او بر روی زمین است ظاهر سازد.» گفتم: مادر او کیست؟ فرمودند: «نرجس.» گفتم: فدای شما شوم اثری در او نیست. فرمودند: «همین است که به تو می گویم.» آمدم و چون سلام کردم و نشستم نرجس آمد کفش مرا بردارد و گفت: ای بانوی من و بانوی خاندانم، حالتان چطور است؟ گفتم: تو بانوی من و بانوی خاندان من هستی. از کلام من ناخرسند شد و گفت: ای عمه جان! این چه فرمایشی است؟ بدو گفتم: ای دخترجان! خدای متعال امشب به تو فرزندی عطا فرماید که در دنیا و آخرت آقاست…۲ .

آن گاه به صورت مفصل داستان را ذکر کرده است.این روایت از مهم ترین روایات درباره ولادت حضرت مهدی علیه السلام است و دلالت بر ولادت آن حضرت (عج)در خانه امام عسکری (ع) در سامرا دارد.

«ضوء ابن علی» از مردی از اهل فارس که نامش را برده نقل می کند که: به سامرا آمدم و در خانه امام حسن عسکری علیه السلام ملازم شدم. حضرت (ع) مرا طلبید، من وارد شدم و سلام کردم. فرمودند: «برای چه آمده ای؟» عرض کردم: برای اشتیاقی که به خدمت شما داشتم. فرمودند: «پس دربان ما باش.» من همراه خادمان، در خانه حضرت بودم، گاهی می رفتم هر چه احتیاج داشتند از بازار می خریدم و زمانی که در خانه، مردها بودند، بدون اجازه وارد می شدم.

روزی [بدون اجازه] بر حضرت (ع) وارد شدم و او در اتاق مردها بود. ناگاه در اتاق حرکت و صدایی شنیدم، پس فریاد زد: بایست. حرکت مکن! من جرأت درآمدن و بیرون رفتن نداشتم، پس کنیزکی که چیز سر پوشیده ای همراه داشت از نزد من گذشت. آنگاه مرا صدا زد که درآی، من وارد شدم و کنیز را هم صدا زد. کنیز نزد حضرت (ع) بازگشت. حضرت به او فرمود: از آنچه همراه داری روپوش بردار. کنیز از روی کودکی سفید و نیکوروی پرده برداشت و خود حضرت (ع) روی شکم کودک را باز کرد پس فرمودند: «این است صاحب شما» و به کنیز امر فرمودند که او را ببرد. پس من آن کودک را ندیدم، تا امام حسن عسکری علیه السلام وفات کرد.۳

نه تنها بستگان نزدیک و خدمتگزاران بیت امامت، آن حضرت (عج) را در شهر سامرا و در خانه امام عسکری علیه السلام دیده اند که بسیاری از یاران و خواص اصحاب امامت به شرف دیدار آن جمال چون آفتاب نائل آمده اند که همگی حکایت از زندگی آن حضرت (عج) در کنار پدر در شهر سامرا دارد.

«یعقوب بن منقوش» گوید: بر امام حسن عسکری علیه السلام وارد شدم و او بر سکویی در سرا نشسته بود و سمت راست او اتاقی بود که پرده های آن آویخته بود. گفتم: ای آقای من صاحب الامر کیست؟ فرمودند: «پرده را بردار.» پرده را بالا زدم، پسربچه ای به قامت پنج وجب بیرون آمد با پیشانی درخشان و رویی سپید و چشمانی دُرّافشان و دو کف ستبر و دو زانوی برگشته. خالی بر گونه راستش و گیسوانی بر سرش بود. آمد و بر زانوی پدرش ابو محمد (ع) نشست. آن گاه به من فرمودند: «این صاحب شماست.» سپس برخاست و امام (ع) بدو گفتند: «پسرم! تا وقت معلوم داخل شو» و او داخل اتاق شد و من بدو نگریستم. پس به من فرمودند: «ای یعقوب! به داخل بیت برو و ببین آنجا کیست.» من داخل شدم اما کسی را ندیدم.۴

همچنین «احمد بن اسحاق» گوید: بر امام حسن عسکری علیه السلام وارد شدم و می خواستم از جانشین پس از وی پرسش کنم. او آغاز سخن کردند و فرمودند: «ای احمد بن اسحاق خدای متعال از زمان آدم علیه السلام زمین را خالی از حجت نگذاشته است و تا روز قیامت نیز خالی از حجت نخواهد گذاشت. به واسطه اوست که بلا را از اهل زمین دفع می کند و به خاطر اوست که باران می فرستد و برکت های زمین را بیرون می آورد.»

عرض کرد: ای فرزند رسول خدا (ص)! امام و جانشین پس از شما کیست؟ حضرت (ع) شتابان برخاست و داخل خانه شد و سپس برگشت در حالی که بر شانه اش کودکی سه ساله بود که صورتش مانند ماه شب چهارده می درخشید. فرمودند: «ای احمد بن اسحاق! اگر نزد خدای متعال و حجت های او گرامی نبودی این فرزند را به تو نمی نمودم. او هم نام و هم کنیه رسول خدا(ص) است. کسی است که زمین را پر از عدل و داد می کند؛ همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد. ای احمد بن اسحاق! مثل او در این امت، مثل خضر و ذوالقرنین است. او غیبتی طولانی خواهد داشت که هیچ کس در آن نجات نمی یابد، مگر کسی که خدای متعال او را در اعتقاد به امامت ثابت بدارد و در دعا به تعجیل فرج موفق سازد.»

احمد بن اسحاق گوید: گفتم: ای مولای من! آیا نشانه ای هست که قلبم بدان اطمینان یابد؟ آن کودک به زبان عربی فصیح به سخن درآمد و فرمودند: «أنا بقیّة اللّه فی أرضه والمنتقم من أعدائه. ای احمد بن اسحاق! پس از مشاهده، جست وجوی نشان مکن.» احمد بن اسحاق گوید: من شاد و خرم بیرون آمدم.۵

بنا بر روایات فوق و ده ها روایت دیگر تردیدی نیست که حضرت مهدی علیه السلام در طول حیات امام عسکری علیه السلام همراه ایشان و در شهر سامرا مسکن و مأوای داشته اند و اگر چه در این دوران نیز مخفیانه زندگی می کرده اند ولی عده فراوانی از نزدیکان و شیعیان ایشان را دیده اند.

۲. دوران غیبت صغرا (۲۶۰ تا ۳۲۹قمری)

غیبت صغرا عبارت است از دوران پنهان زیستی کوتاه مدت حضرت مهدی علیه السلام که طبق نظر مشهور با شهادت امام حسن عسکری علیه السلام (سال ۲۶۰قمری) آغاز شده و با رحلت چهارمین نایب خاص آن بزرگوار(سال۳۲۹ق) به پایان رسیده است که مجموعا ۶۹ سال می شود.

اگر چه محل زندگی آن حضرت (عج) در این دوران به روشنی مشخص نیست ولی از روایات و قرائن به دست می آید که این مدت را حضرت (عج) عمدتا در دو منطقه سپری کرده اند: یکی منطقه عراق و دیگر مدینه منوره که البته روایات متعددی بر این مطلب دلالت دارد.

از امام صادق علیه السلام دراین زمینه نقل شده است که فرمودند: «للقائم غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویلة. الغیبة الأولی لایعلم بمکانه فیها إلّا خاصّة شیعته والأخری لایعلم بمکانه فیها إلّا خاصّة موالیه.۶

برای حضرت قائم علیه السلام دو غیبت است. یکی کوتاه و دیگری طولانی. در غیبت اول جز شیعیان مخصوص از جای آن حضرت (عج) خبر ندارند و در غیبت دیگر جز دوستان مخصوصش از جای او خبر ندارند.»

در دوران غیبت صغرا، از سفیران چهارگانه (نواب خاص) کسی نزدیک تر به آن حضرت (ع)‌ذکر نشده است و ایشان هم تماما در عراق و همواره با حضرت (عج) در ارتباط بوده اند و توقیعات فراوانی از طرف حضرت (عج) به دست آنها شرف صدور یافته است. بنابراین می توان گفت بخشی از عمر آن حضرت در این دوران در عراق سپری شده است.

دسته ای دیگر از روایات به صورت مطلق (بدون در نظر گرفتن صغرا و کبرا بودن غیبت) زندگی حضرت را در دوران غیبت در مدینه منوره ذکر کرده اند که با توجه به روایات دسته نخست می توان گفت بخشی ازعمر آن حضرت نیز در مدینه سپری شده است.

امام باقر علیه السلام در این باره فرمودند: «لابدّ لصاحب هذا الأمر من عزلة… و نعم المنزل طیّبة.۷ به ناگزیر برای صاحب این امر عزلت و گوشه گیری خواهد بود… و طیبه (مدینه) چه منزلگاه خوبی است.»

همین روایت در کتاب شریف اصول کافی با اندک تفاوتی از امام صادق علیه السلام این گونه روایت شده است: «لابدّ لصاحب هذا الأمر من غیبة ولابدّ له فی غیبتة من عزلة و نعم المنزل الطیّبة.۸ به ناچار صاحب الامر غیبت کند و به ناچار در زمان غیبتش گوشه گیری کند، چه خوب منزلی است طیبه (مدینه).»

همچنین، ابوهاشم جعفری می گوید: به امام عسکری علیه السلام عرض کردم: بزرگواری شما مانع می شود تا از شما پرسش نمایم، پس اجازه بفرمایید سؤالی بپرسم. حضرت (ع) فرمودند: بپرس. عرض کردم: ای آقای من! آیا فرزندی دارید؟ فرمودند: «بله.» گفتم: اگر اتفاقی رخ داد کجا او را پیدا کنیم؟ پس فرمودند: «در مدینه.»۹

بنابراین جمع بین دو دسته روایات به این صورت است که آن حضرت (عج) در مدینه حضور داشته اند؛ ولی به خاطر ارتباطی که آن حضرت با نواب خاص داشته اند بخشی از عمر خود را در عراق سپری نموده اند.

۳. دوران غیبت کبرا

اصطلاحا غیبت کبرا به مدت زمان پنهان زیستی حضرت مهدی علیه السلام گفته می شود که با وفات آخرین نایب خاص در سال ۳۲۹قمری آغاز و همچنان ادامه دارد و تنها خداوند متعال است که پایان آن را می داند. این دوران ویژگیهایی دارد که آن را از دوران غیبت صغرا کاملاً متمایز می سازد که از جمله آن ویژگیها کامل شدن غیبت آن حضرت است.

به همان اندازه که پنهان زیستی حضرت مهدی علیه السلام در این دوران به کمال می رسد و نیابت و سفارت همانند دوران غیبت صغرا وجود ندارد، محل زندگی آن حضرت نیز نامشخص تر می شود و در این دوران است که هرگز به طور قطع نمی توان مشخص نمود آن حضرت در کجا زندگی می کند.

البته روایات در این باره به محلهای مختلفی اشاره کرده اند که برخی از آنها از این قرارند:

الف) مدینه طیبه ؛ همان طور که قبلاً نیز اشاره شد برخی از روایات به صورت عام و بدون قید زمان غیبت صغرا، مدینه را به عنوان جایگاه آن حضرت در دوران غیبت مورد اشاره قرار داده اند.

ب) ناحیه ذی طوی؛ ناحیه ذی طوی در یک فرسخی مکه و داخل حرم قرار دارد و از آنجا خانه های مکه دیده می شود. برخی از روایات آن محل را به عنوان جایگاه حضرت مهدی علیه السلام در دوران غیبت معین کرده اند.

امام باقر علیه السلام در این باره فرمود: یکون لصاحب هذا الأمر غیبة فی بعض هذه الشّعاب و أومأ بیده إلی ناحیة ذی طوی.۱۰ صاحب این امر را در برخی از این درّه ها غیبتی است و با دست خود به ناحیه ذی طوی ـ که نام کوهی است در اطراف مکه ـ اشاره نمود.

در برخی دیگر از روایات نیز ذکر شده که حضرت مهدی علیه السلام قبل از ظهور در «ذی طوی» به سر می برد و آن گاه که اراده الهی بر ظهور آن حضرت تعلق گیرد از آنجا وارد مسجدالحرام می شود.

امام باقرع لیه السلام در این باره فرموده اند:« إنّ القائم یهبط من ثنیّة ذی طوی فی عدّة أهل بدر ثلاثمأة و ثلاثة عشر رجلاً حتی یسند ظهره إلی الحجر الأسود و یهتزّ رایة الغالبة. ۱۱

قائم علیه السلام در میان گروهی به شمار اهل بدر ـ سیصد و سیزده تن ـ از گردنه ذی طوی پایین می آیند تا آن که پشت خود را به حجرالاسود تکیه می دهد و پرچم پیروز را به اهتزاز درمی آورد.»

ج) دشت ها و بیابان ها؛ از برخی روایات نیز استفاده می شود که آن حضرت (عج)‌ در طول غیبت کبرا محل خاصی ندارد و همواره در سفر به سر می برد.

از امام باقر علیه السلام نقل شده است که وقتی شباهت های حضرت مهدی علیه السلام به انبیاء را بیان کردند، چنین فرمودند: «وامّا شبهه من عیسی فالسّیاحة ۱۲. و اما شباهت حضرت مهدی علیه السلام به حضرت عیسی علیه السلام جهانگردی [و نداشتن مکانی خاص] است.»

در توقیعی که از حضرت مهدی علیه السلام به نام شیخ مفید صادر شده است، نیز به نامعلوم بودن مکان آن حضرت (عج) اشاره شده است.

در آن نوشته چنین آمده است: … و إن کنّا ثاوین بمکاننا النّائی عن مساکن الظالمین حسب الّذی أراناه اللّه لنا من الصّلاح شیعتنا المؤمنین فی ذلک مادامت دولة الدنیا للفاسقین… .۱۳… با این که ما براساس فرمان خداوند و صلاح واقعی ما و شیعیان مؤمن مان تا زمانی که حکومت در دنیا در اختیار ستمگران است در نقطه ای دور و پنهان از دیده ها به سر می بریم… .

همچنین در پاره ای از ملاقات های معتبر که در دوران غیبت کبرا نقل شده است، حضرت به این نکته اشاره فرموده اند. «علی بن ابراهیم بن مهزیار» پس از نقل ملاقات خود با حضرت مهدی علیه السلام به نقل از ایشان چنین می گوید: آن حضرت (عج) فرمود: یابن المازیار أبی أبو محمد عهد إلیّ ألّا أجاور قوما غضب اللّه علیهم… وأمرنی ألّا أسکن من الجبال إلّا وعرها ولا من البلاد إلّا قفرها.۱۴

«همانا پدرم ابو محمد با من عهد فرمودند که در مجاورت قومی که خداوند بر آنان غضب کرده است قرار نگیرم… و به من فرمود که در کوهها ساکن نشوم مگر قسمتهای سخت و پنهان آن و در شهرها ساکن نشوم مگر شهرهای متروکه و بی آب و علف.»

این نامعلوم بودن محل زندگی آن حضرت (عج)‌ در دوران غیبت کبرا سبب شده تا عده ای به گمانه زنی هایی بعضا سست و واهی بپردازند و به طرح محل هایی که اثبات آنها کاری بس مشکل است روی آورند.

افسانه جزیره خضرا یا مثلث برمودا و مانند آن حکایت هایی است که در تاریخ پر فراز و فرود این اعتقاد رخ نموده است، ولی همواره روشنگرانِ این مذهبِ حق، مردم را از لغزش در این بیراهه ها برحذر داشته اند.

۴. دوران ظهور و حکومت مهدی علیه السلام

دوران ظهور که درخشان ترین فراز تاریخ و بهترین دوران حیات انسانی است، ویژگیهای فراوانی دارد که از جمله مهم ترین آنها حاکمیت آخرین معصوم و حجت الهی (عج)‌است. درباره محل زندگی حضرت مهدی علیه السلام و حکومت آن حضرت در عصر ظهور، روایات فراوانی وجود دارد. عمدتا در این روایات، مسجد سهله را منزل آن حضرت و شهر کوفه را به عنوان پایگاه حکومتی آن حضرت معرفی کرده اند.

مسجد سهله شرافت بسیاری دارد؛ از جمله در روایات ذکر شده که در این مسجد، هزاران پیامبر به نماز ایستاده اند. «صالح بن ابوالاسود» گوید: امام صادق علیه السلام سخن از مسجد سهله راند، آنگاه فرمود:أما إنّه منزل صاحبنا إذا قام بأهله.۱۵به درستی که مسجد سهله منزل صاحب ماست آنگاه که [پس از قیام] با اهل خود در آنجا فرود آید.

همچنین آن حضرت (ع) به ابابصیر فرمودند: «یا أبا محمد کأنّی أری نزول القائم فی مسجد السّهلة بأهله و عیاله.ای ابا محمد، گویا حضرت قائم را در مسجد سهله می بینم که با زن و فرزندانش در آن نازل می شوند.»‌ ابوبصیر پرسید: آیا مسجد سهله خانه اش خواهد بود؟ حضرت (ع) فرمودند: نعم، هو منزل إدریس و ما بعث اللّه نبیّا إلّا وقد صلّی فیه والمقیم فیه کالمقیم فی فسطاط رسول اللّه و ما من مؤمن ولا مؤمنة إلّا و قلبه یحنّ إلیه و ما من یوم ولا لیلة إلّا والملائکة یأوون إلی هذا المسجد یعبدون اللّه .۱۶

«آری، این مسجد، منزل ادریس است. خداوند هیچ پیامبری را برنینگیخت، مگر آن که در این مسجد نماز گزارد. هر کس در این مسجد بماند مانند آن است که در خیمه رسول خدا (ص) اقامت کرده است. هیچ مرد و زن مؤمنی نیست، مگر آن که دلش به سوی آن مسجد پرمی کشد. روز و شبی نیست مگر آن که فرشتگان به این مسجد پناه می برند و در آن به عبادت خدا می پردازند.»

همان طور که اشاره شد، کوفه نیز مرکز حکومت مهدی علیه السلام قلمداد شده است.

چگونگی زندگی در عصر ظهور به روشنی مشخص نشده ولی به نظر می رسد تفاوت بسیاری با نحوه زندگی امروزی داشته باشد. تکامل علوم بشری، کمال عقلانی بشر، توسعه خارق العاده امکانات و رفاه عمومی، امنیت فراگیر بر کل کره زمین و… به طور قطع، ویژگیهایی را برای زندگی در آن زمان ایجاد خواهد نمود که امروز درک دقیق آن برای ماکاری بس مشکل است.

از امام باقر علیه السلام نقل شده که در بخشی از یک روایت طولانی فرمودند: «ثمّ یتوجّه إلی الکوفة فینزلها و تکون داره.۱۷ آن گاه [حضرت مهدی علیه السلام ] به سوی کوفه می رود پس آنجا را برای منزل برمی گزیند و کوفه خانه او خواهد بود.»

پی نوشت ها :

۱ .سیدبن طاووس، الاقبال، ص۲۹۸.

۲ .شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج۲، ص۱۴۳.

۳ .محمدبن یعقوب کلینی، اصول کافی، ترجمه سید جواد مصطفوی، ج۲، ص۱۱۹.

۴ .کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۱۶۴.

۵ .همان، ج۲، ص۸۰.

۶ .اصول کافی، ج۲، ص۱۴۱.

۷ .شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۱۶۲.

۸ .اصول کافی، ج۲، ص۱۴۰؛ ابن ابی زینب، غیبت نعمانی، ص۱۸۸.

۹ .اصول کافی، ج۲، ص۱۱۸؛ شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۳۴۸؛ کتاب الغیبة، شیخ طوسی، ص۲۳۲.

۱۰.غیبت نعمانی، ص۱۸۱.

۱۱.همان، ص۳۱۵.

۱۲.طبری، دلائل إلامامه، ص۲۹۱.

۱۳.علامه محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۴.

۱۴.کتاب الغیبة، شیخ طوسی، ص۲۶۳.

۱۵.شیخ طوسی، التهذیب، ج۲، ص۲۵۲.

۱۶.بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۱۷.

۱۷.کتاب الغیبة، شیخ طوسی، ص۴۷۵.