… اشک و آه و ناله و اظهار فقر و نداری ائمّه علیهم السّلام و دیگر افرادی که به حقیقت رسیده اند، هرگز قطع نمی شود.

این امام ملک و ملکوت امام زین العابدین(علیه السّلام) است که در صحیفه ی سجّادیّه می فرماید:

«یَا اِلَهِی لَو بَکَیتُ اِلَیکَ حَتَّی تَسقُطَ اَشفَارُ عَینَیَّ وَ انتَحَبتُ حَتَّی یَنقَطِعُ صَوتِی وَ قُمتُ لَکَ حَتَّی تَتَنَشَّرَ قَدَمَایَ وَ رَکَعتُ لَکَ حَتَّی یَنخَلِعَ صُلبِی وَ سَجَدتُ لَکَ حَتَّی تَتَفَقَّاَ حَدَقَتَایَ وَ اَکَلتُ تُرَابَ الاَرضِ طُولَ عُمرِی وَ شَرِبتُ مَآءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهرِی وَ ذَکَرتُکَ فِی خِلاَلِ ذَلِکَ حَتَّی یَکِلَّ لِسَانِی ثُمَّ لَم اَرفَع طَرفِی إِلَی آفَاقِ السَّمَآءِ استِحیَاءً مِنکَ ما استَوجَبتُ بِذَلِکَ مَحوَ سَیِّئَهٍ وَاحِدَهِ مِن سَیِّئَاتِی».

یعنی؛ خدایا اگر پیش تو بگریم چندان که مژگان چشمم بریزد و زاری کنم چندان که نَفَسَم بگیرد و در خدمت تو بایستم آن طور که پاهای من آماس کند و چندان به تعظیم خم شوم که مُهره ی پشت من در آید و پیشانی بر خاک نَهَم تا چشم هایم از کاسه بیرون شود و در همه ی عمر خاک زمین خورم و آب خاکستر نوشم و پیوسته نام تو را بر زبان آرم تا زبانم فرو ماند و از شرم چشم سوی آسمان بر ندارم، سزاوار آن نیستم که یک گناه از گناهان من پاک شود. (صحیفه ی سجّادیّه/ دعای 16)

شرح رابطه ی علم و دین/ علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله/ شارح: استاد صمدی آملی حفظه الله/ سؤال اوّل، ص47