امام کاظم (علیه‌السلام) همانند پدران پاک نهادش در فضیلت‌هاى اخلاقى و عملى آموزگار و نمونه دیگران بود.
آن حضرت در علم  ، حلم ، تواضع و مکارم اخلاق ، کثرت صدقات ،سخاوت و بخشش ضرب المثل بود.
بدان و بداندیشان را با عفو و احسان بی‌کران خویش تربیت می‌کرد.
شبها بطور ناشناس در کوچه‌های مدینه می‌گشت و به مستمندان کمک می‌کرد. مبلغ دویست، سیصد و یا چهارصد دینار در کیسه‌ها می‌گذاشت و در مدینه میان نیازمندان قسمت می‌کرد.
کیسه‌های امام موسی بن جعفر در مدینه معروف بود و اگر به کسی یک کیسه می‌رسید بی‌نیاز می‌گشت. با این همه در اتاقی که نماز می‌گزارد جز بوریا ، مصحف و شمشیر چیزی نبود.
منش و سلوک پاک او همگان را متأثّر مى‌ساخت؛ چنان که بنابر روایات، چون او را در زندان حبس کردند، زندانبانان را منقلب ساخت و به او ایمان آوردند. [۲]دانش امام
درباره دانش آن امام همام (علیه‌السلام) روایت کرده‌اند که از همان کودکى شگفتى مردم را بر مى‌انگیخت. [۳]امام موسی کاظم ع هنوز کودک بود که فقهای مشهور مثل ابو حنیفه از او مسأله می‌پرسیدند و کسب علم می‌کردند.
عبادت امام
در عبادت و زهد از همه مردم عصر خویش برتر بود. [۴]و بدین روى او را لقب «العبدالصّالح» داده بودند و اهل مدینه «زین‌المجتهدین» اش مى‌خواندند. [۵] نیکی به مردم
از صفات والاى اخلاقى امام کاظم (علیه‌السلام)،احسان و نیکى به مردم بود. نیازمندان بدو حاجت مى‌بردند و نیاز خویش را از او بر مى‌آوردند و «باب‌الحوائج» اش مى‌دانستند. لقب مشهور امام (علیه‌السلام) «کاظم» است به معناى کسى که هنگام خشم ، خویشتندارى مى‌کند و خشم خود را فرو مى‌برد و به آسانى از دیگران در مى‌گذرد. 
پاورقی ها
.۲.↑ ابن شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب علیهم‌السلام، ج۳، ص۴۱۵.    .۳.↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۴۱۸.    ۴.↑ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۱۷.    ۵.↑ مفید،محمد بن محمد،الارشاد،ج۲،ص۲۳۵.    ۶.↑ قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع المودّة، ج۳، ص۱۱۷. 
( ویکی فقه )