پرسشگر گرامی! محور اصلی در همه دستورات دین رعایت اعتدال و پرهیز از افراط و تفریط است .
در مورد خوردن دستور دین پرهیز از پر خوردی و شکم بارگی و در عین حال اجتناب از ضعف ناشی از نخوردن و سوء تغذیه است و رعایت حالت میانه و تعادل بهترین گزینه از نظر دین است .
در مورد خوردن گوشت نیزدر روایات سفارش به میانه روی شده به طوری که از خوردن آن در هر روز منع شده و نیز از نخوردن آن به مدت چهل روز که منجر به ضعف و مریضی می گردد منع شده است .
امام صادق علیه السلام از پدران خود از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل کرد که فرمود:
«کُلُوا اللَّحْمَ، فَإنَّ اللَّحْمَ مِنَ اللَّحْمِ، وَ اللَّحْمَ یُنْبِتُ اللَّحْمَ، وَ مَنْ لَمْ یَأْکُلْ اللَّحْمَ أَرْبَعینَ یَوْمَاً سَاءَ خُلْقُهُ، وَ إذا ساءَ خُلْقُ أَحَدِکُمْ مِن إنْسَانٍ أوْ دابَّةٍ فَأْذِنُوا فی أُذُنِهِ الْأذانَ کُلَّهُ ؛ گوشت بخورید، که گوشت از گوشت پدید می آید، و گوشت، گوشت می رویاند، و کسی که 40 روز گوشت نخورد بَد اخلاق می شود، پس هرگاه یکی از شما بَد اخلاق شد یا حیوانی از شما بَد اخلاق شد در گوش او اذان بگوئید».
( وسائل الشیعه،ج17، ص26، ح8).
طبق حدیث فوق، نخوردن گوشت در 40 روز موجب کمبودی می گردد که لازم است در گوش طرف اذان گفته شود. اما این که موجب کفر اصطلاحی (یعنی خروج از دین و انکار ضرریات دین ) باشد تصریح ندارد. هر چند ممکن است کفر به معنای نادیده گرفتن نعمتی از نعمتهای الهی را بتوان به آن اطلاق کرد.
 
جهت اطلاع بیشتر ر. ک:
– دانشنامه احادیث پزشکی، استاد محمدی ری شهری