نقطه مقابل حسد، «نصح» و خیرخواهی است، به این معنی که نه تنها انسان خواهان زوال نعمت از دیگران نباشد بلکه طالب بقای نعمت و افزون شدن آن برای همه نیکان و پاکان گردد، یا به تعبیری دیگر آنچه از خیر و خوبی و سعادت معنوی و مادی برای خویش می خواهد برای دیگران نیز بطلبد و این یکی از فضایل معروف است که در آیات قرآن و روایات اسلامی به آن اشاره شده است. همچنین همه انبیای الهی و اولیاء معصومین این ویژگی را داشتند و پیروان راستین آنان نیز باید خیرخواه دیگران باشند.
باید متذکر شد که میان بد و بدی تفاوت هست. دوست داشتن بدی قابل توجیه نیست و کسی که اهل معرفت باشد، کار بد را دوست ندارد، اگر چه ممکن است شخص بد را از آن جهت که مخلوق خدای تعالی است و از جهاتی هم دارای نکات مثبت هم هست، دوست داشته باشدو خیر خواه او باشد. البته این خیر خواهی نسبت به افراد متفاوت است مثلا خیر خواهی نسبت به فرد کافر این است که آرزو داشته باشیم و همچنین در صورت امکان سعی کنیم که او را به طرف ایمان و رستگاری سوق دهیم و نسبت به فرد گناه کار ،دور کردن او از گناه و ارشاد او به راه راست و الهی می باشد ،و نسبت به فرد نیکو کار و مومن توفیق نیل به مقامات بالاتر می باشد.
در نتیجه اینکه باید خیر خواه همه ی مخلوقات خداوند بود ، و همه ی مخلوقات را دوست داشت منافاتی با دوری از اعمال بد کاران ندارد و انسان مومن از عمل بد و نادرست مردم دوری می کند اما از این جهت که موجودات را خداوند آفریده و مظهر اویند همه را دوست دارد و نسبت به همه خیر خواه است.