قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۱۱/۰۵
–
۳۱۵۵ بازدید
دروغ که گناه کبیره است حق الله است یا حق الناس یا هردو؟
کسی که بسیار دروغ گفته چگونه می تواند جبران کند؟
قسمت نخست سوال:
دروغ که یکی از گناهان کبیره و فی نفسه حق الله است ،چرا که انسان با دروغ گفتن حدود الهی را نا دیده می گیرد و مرتکب گناه می شود .اگر دروغ بدون تهمت یا شهادت کذب علیه دیگران صورت گیرد و حقی از کسی در میان نباشد حق الناس نیست.اما اگر به واسطه ی دروغ گفتن حقی از کسی ضایع گردد،در این صورت شامل حق الناس هم می گردد. مثلا به دروغ علیه کسی حرفی گفته شود ،حق آن فرد ضایع می گردد .و شامل حق الناس قرار می گیرد.
قسمت دوم سوال:
برای جبران گناهان از جملعه دروغ باید به درگاه الهی توبه کرد و اگرانسان حق الناسی را به عهده دارد باید جبران نماید ،مثلا اگر با دروغ آبروی شخصی را برده است باید در همان جمع از وی معذرت خواهی نماید .یا اگر علیه شخصی شهادت دروغ داده باید با گفتن واقعیت گناه خود را جبران نماید.
توبه
در روایات به قدری بر مسأله توبه تأکید شده که در حدیثی از حضرت امام باقر(ع) می خوانیم: «ان الله تعالی اشد فرحا بتوبه عبده من رجل اضل راحلته و زاده فی لیله ظلما فوجدها— خداوند از توبه بنده اش بیش از کسی که مرکب و توشه خود را در بیابان در یک شب تاریک گم کرده و سپس آن را می یابد، شاد می گردد» (تفسیر نمونه، ج 24، ص 295)
و پیامبرش فرمود : «التائب من الذنب کمن لا ذنب له ; توبه کننده از گناه همانند کسی است که گناهی نکرده است» (بحار ج 2 ص 154)
توبه و بخشش جرایم گذشته
اگر توبه و بازگشت از گناه، واقعی باشد، انسان را نه‌تنها به نورانیت و رضایت خاطر می رساند، بلکه باعث محو گناهان گذشته می‌شود و او را مورد رحمت بی کران حضرت حق قرار می‌دهد. قرآن کریم دراین باره می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده اید! توبه کنید؛ توبه خالص. امید است با این کار، پروردگار متعال، گناهان شما را ببخشد».
توبه خالص، باید چهار شرط داشته باشد که عبارتند از: پشیمانی قلبی، استغفار زبانی، ترک گناه و تصمیم جدی بر ترک گناه در آینده.
امام صادق علیه‌السلام درباره معنای توبة خالص فرمود: «توبه نصوح، این است که شخص طوری توبه کند که تا آخر عمر به گناه بازنگردد».
مولوی توبه خالص را چنین به تصویر می کشد: نصوح مردی بود زن نما و چهره ای شبیه زنان داشت؛ اما در واقع، مرد بود. او مردیِ خود را پنهان می کرد و خود را زن می‌نمایاند؛ به طوری که در حمام دختران شاه، نفوذ کرده بود و در آن جا دلاکی (کیسه کشی) می‌کرد.
روزی انگشتر دختر شاه گم شد و برای پیدا کردن آن گوهر، درِ حمام را بستند؛ تا همه جا و همه افراد را بگردند. شروع به تفتیش و بازرسی زنانی کردند که در حمام، دلاکی یا کارگری می کردند و دستور رسید که همه عریان شوند؛ تا کامل‌تر آنها را بگردند و تفتیش کنند؛ ولی نصوح را به دلیل احترامی که برایش قایل بودند، مجبور به عریان شدن نکردند، اما او احساس خطر می کرد که هر لحظه ممکن است آبرویش بریزد و رسوای کوچه و بازار شود و مکرش فاش شود. این مسئله، باعث شد انقلابی در درونش ایجاد شود و آتش پشیمانی در جانش بیفتد و خالصانه به در خانة خدا برود.
آن نصوح از ترس شد در خلوتی
روی زرد و لب کبود از خشیتی
پیش چشم خویش او می دید مرگ
رفت و می لرزید او مانند برگ
گفت یا رب بارها برگشته ام
توبه ها و عهدها بشکسته ام
در این حال که شراره های جان‌سوز آتش ندامت، قلبش را می سوزاند و شعله های این آتش سوزنده اوج گرفته بود و نصوح به درگاه الهی التماس می کرد، صدا زدند که همه را گشته ایم و درّ گران پیدا نشده و اینک نوبت تو رسیده است. این جا بود که از همه جا قطع امید کرد و فقط دل در گرو یاری و رحمت الهی نهاد و در یک لحظه، ورق برگشت و توبه حقیقی محقق شد و خداوند او را از هلاکت نجات داد و اطلاع دادند که درّ گران پیدا شد.
بعد از این ماجرا، نصوح هرگز به طرف گناه نرفت و توبه واقعی کرد و گذشته را جبران کرد و در راه خودسازی قدم گذاشت.
جابر بن عبدالله انصاری نقل می کند: زنى نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمد و عرض کرد: یا رسول اللَّه زنى که فرزند خود را کشته، آیا فرصت توبه دارد؟ پیامبر فرمود: قسم به خداوندى که جان محمد به دست اوست، اگر او هفتاد پیغمبر را کشته باشد؛ بعد از آن، توبه کند و پشیمان شود و خدا بداند که دیگر آن گناه را انجام نمی دهد، خدا حتما توبه او را قبول می کند و از او در می گذرد. به درستى که درِ توبه به اندازه فاصله میان مشرق و مغرب باز است و یقینا توبه کننده از گناه، مانند کسی است که هیچ گناهی مرتکب نشده است.» (مستدرک الوسائل ج ۱۲ ص ۱۳۱ باب ۸۷)
در نتیجه نباید در توبه به بزرگی گناه نگاه کرد بلکه باید لطف و رحمت الهی را مد نظر داشت و فقط به خداوند متعال امید داشت چرا که خداوند مهربان ترین مهربانان است . البته در مسأله ی توبه باید توجه نمود که توبه زمانی اثر نجات بخشی و محو گناهان را دارد که حقیقی و دایمی باشد چناچه امام باقر علیه السلام می فرمایند:«التائب من الذنب کمن لاذنب له والمقیم علی الذنب و هو مستغفر منه کالمستهز— کسی که از گناه توبه کند، همچون کسی است که اصلا گناه نکرده است و کسی که به گناه خود ادامه دهد در حالی که استغفار می کند مانند کسی است که مسخره می کند» (همان، ص 296)
دروغ که یکی از گناهان کبیره و فی نفسه حق الله است ،چرا که انسان با دروغ گفتن حدود الهی را نا دیده می گیرد و مرتکب گناه می شود .اگر دروغ بدون تهمت یا شهادت کذب علیه دیگران صورت گیرد و حقی از کسی در میان نباشد حق الناس نیست.اما اگر به واسطه ی دروغ گفتن حقی از کسی ضایع گردد،در این صورت شامل حق الناس هم می گردد. مثلا به دروغ علیه کسی حرفی گفته شود ،حق آن فرد ضایع می گردد .و شامل حق الناس قرار می گیرد.
قسمت دوم سوال:
برای جبران گناهان از جملعه دروغ باید به درگاه الهی توبه کرد و اگرانسان حق الناسی را به عهده دارد باید جبران نماید ،مثلا اگر با دروغ آبروی شخصی را برده است باید در همان جمع از وی معذرت خواهی نماید .یا اگر علیه شخصی شهادت دروغ داده باید با گفتن واقعیت گناه خود را جبران نماید.
توبه
در روایات به قدری بر مسأله توبه تأکید شده که در حدیثی از حضرت امام باقر(ع) می خوانیم: «ان الله تعالی اشد فرحا بتوبه عبده من رجل اضل راحلته و زاده فی لیله ظلما فوجدها— خداوند از توبه بنده اش بیش از کسی که مرکب و توشه خود را در بیابان در یک شب تاریک گم کرده و سپس آن را می یابد، شاد می گردد» (تفسیر نمونه، ج 24، ص 295)
و پیامبرش فرمود : «التائب من الذنب کمن لا ذنب له ; توبه کننده از گناه همانند کسی است که گناهی نکرده است» (بحار ج 2 ص 154)
توبه و بخشش جرایم گذشته
اگر توبه و بازگشت از گناه، واقعی باشد، انسان را نه‌تنها به نورانیت و رضایت خاطر می رساند، بلکه باعث محو گناهان گذشته می‌شود و او را مورد رحمت بی کران حضرت حق قرار می‌دهد. قرآن کریم دراین باره می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده اید! توبه کنید؛ توبه خالص. امید است با این کار، پروردگار متعال، گناهان شما را ببخشد».
توبه خالص، باید چهار شرط داشته باشد که عبارتند از: پشیمانی قلبی، استغفار زبانی، ترک گناه و تصمیم جدی بر ترک گناه در آینده.
امام صادق علیه‌السلام درباره معنای توبة خالص فرمود: «توبه نصوح، این است که شخص طوری توبه کند که تا آخر عمر به گناه بازنگردد».
مولوی توبه خالص را چنین به تصویر می کشد: نصوح مردی بود زن نما و چهره ای شبیه زنان داشت؛ اما در واقع، مرد بود. او مردیِ خود را پنهان می کرد و خود را زن می‌نمایاند؛ به طوری که در حمام دختران شاه، نفوذ کرده بود و در آن جا دلاکی (کیسه کشی) می‌کرد.
روزی انگشتر دختر شاه گم شد و برای پیدا کردن آن گوهر، درِ حمام را بستند؛ تا همه جا و همه افراد را بگردند. شروع به تفتیش و بازرسی زنانی کردند که در حمام، دلاکی یا کارگری می کردند و دستور رسید که همه عریان شوند؛ تا کامل‌تر آنها را بگردند و تفتیش کنند؛ ولی نصوح را به دلیل احترامی که برایش قایل بودند، مجبور به عریان شدن نکردند، اما او احساس خطر می کرد که هر لحظه ممکن است آبرویش بریزد و رسوای کوچه و بازار شود و مکرش فاش شود. این مسئله، باعث شد انقلابی در درونش ایجاد شود و آتش پشیمانی در جانش بیفتد و خالصانه به در خانة خدا برود.
آن نصوح از ترس شد در خلوتی
روی زرد و لب کبود از خشیتی
پیش چشم خویش او می دید مرگ
رفت و می لرزید او مانند برگ
گفت یا رب بارها برگشته ام
توبه ها و عهدها بشکسته ام
در این حال که شراره های جان‌سوز آتش ندامت، قلبش را می سوزاند و شعله های این آتش سوزنده اوج گرفته بود و نصوح به درگاه الهی التماس می کرد، صدا زدند که همه را گشته ایم و درّ گران پیدا نشده و اینک نوبت تو رسیده است. این جا بود که از همه جا قطع امید کرد و فقط دل در گرو یاری و رحمت الهی نهاد و در یک لحظه، ورق برگشت و توبه حقیقی محقق شد و خداوند او را از هلاکت نجات داد و اطلاع دادند که درّ گران پیدا شد.
بعد از این ماجرا، نصوح هرگز به طرف گناه نرفت و توبه واقعی کرد و گذشته را جبران کرد و در راه خودسازی قدم گذاشت.
جابر بن عبدالله انصاری نقل می کند: زنى نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمد و عرض کرد: یا رسول اللَّه زنى که فرزند خود را کشته، آیا فرصت توبه دارد؟ پیامبر فرمود: قسم به خداوندى که جان محمد به دست اوست، اگر او هفتاد پیغمبر را کشته باشد؛ بعد از آن، توبه کند و پشیمان شود و خدا بداند که دیگر آن گناه را انجام نمی دهد، خدا حتما توبه او را قبول می کند و از او در می گذرد. به درستى که درِ توبه به اندازه فاصله میان مشرق و مغرب باز است و یقینا توبه کننده از گناه، مانند کسی است که هیچ گناهی مرتکب نشده است.» (مستدرک الوسائل ج ۱۲ ص ۱۳۱ باب ۸۷)
در نتیجه نباید در توبه به بزرگی گناه نگاه کرد بلکه باید لطف و رحمت الهی را مد نظر داشت و فقط به خداوند متعال امید داشت چرا که خداوند مهربان ترین مهربانان است . البته در مسأله ی توبه باید توجه نمود که توبه زمانی اثر نجات بخشی و محو گناهان را دارد که حقیقی و دایمی باشد چناچه امام باقر علیه السلام می فرمایند:«التائب من الذنب کمن لاذنب له والمقیم علی الذنب و هو مستغفر منه کالمستهز— کسی که از گناه توبه کند، همچون کسی است که اصلا گناه نکرده است و کسی که به گناه خود ادامه دهد در حالی که استغفار می کند مانند کسی است که مسخره می کند» (همان، ص 296)