در احادیث،مامور به دوری کردن از تارک نماز شده ایم و گاهی نیز به نیکی کردن به مردم سفارش،این دو را در حالی که خیلی ها تارک نمازند.چگونه توجیه میکنید؟

احادیثی که از ائمه(ع) صادر گردیده در موقعیت های مختلف و گوناگونی طرح شده اند و باید با درک زمینه صدور حدیث و هم چنین مخاطب آن و نگاه به اصول کلی اسلام در روابط اجتماعی به تجزیه و تحلیل آن احادیث پرداخت. آن چه که مسلم است و در آیات قرآن نیز به آن اشاره بلکه تصریح شده است برخورد مناسب وخوب از راه های بسیار سازنده در تبلیغ دین است . حضرت موسی(ع) در مقابل فرعون مامور به گفتاری نرم می شود (قولا له قولا لینا) و پیامبر (ص) نیز در برابر مردم فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اَللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ؛ (3:159) به واسطه فیض رحمت الهی برخوردی نرم و عاطفی داشته اند. بنابراین روی گشاده داشتن و با مهربانی درصدد هدایت دیگران بودن رسالتی پیامبر گونه است .این مسأله با حدیثی که از امام صادق (ع) در مورد دوستی نکردن با کسی که به نماز اهمیت نمی دهد منافات ندارد. زیرا مسأله دوستی و موءانست و هم راز شدن موضوعی بالاتر از روابط متعارف است .اگر بناست انسان دوستی صمیمی داشته باشد ولی به نماز اهمیت ندهد روشن است که در اغلب موارد بر دوست خود تأثیر سوء خواهد گذاشت و او را نیز به راه خود خواهد کشید. بنابراین خوش برخورد بودن و حتی مهربانی با مردم منافاتی با آن ندارد که اگر بناست دوستی برای خود برگزینیم از بین کسانی باشد که به نماز اهتمام می ورزند. در مورد دوستانتان اگر می دانید که حفظ رابطه با او ممکن است در اصلاح او موءثر باشد رابطه را حفظ نمایید واگر احتمال می دهید که نتیجه معکوس باشد رابطه دوستانه خود را قطع کنید گرچه در برخوردها با او گرم بوده و به او محبت نمائید.