خبرگزاری شبستان: شایسته است در مسیر محبت امام عصر(ع) یکتاگزین شویم و در کنار محبت او چیز دیگری نخواهیم. امام صادق(ع) فرمودند: نشانه محبت حقیقی این است که انسان محبوبش را بر غیر، هرچه که باشد مقدم بدارد.

خبرگزاری شبستان: “تا جمعه ظهور” یکی از قدیمی‌ترین برنامه رادیو معارف است که در طول دوره‌های مختلف همواره مورد اقبال شنوندگان رادیو و منتظران حضرت حجت‌بن‌الحسن(عج) قرار گرفته است.

این برنامه با هدف گسترش، تعمیق و ترویج فرهنگ مهدوی و افزایش سطح آگاهی مخاطبان رادیو در حوزه معارف مهدوی و ارتقاء بینش عمومی نسبت به اساسی‌ترین وظایف منتظران (قواعد ظهور) و مقابله با باورهای سست و خرافی و برداشت‌های غلط از نشانه‌های ظهور یا معارف مهدوی طراحی شده است.

حجت الاسلام حائری پور در این باره سخنانی ایراد کرده که در ادامه می خوانیم:

در رابطه با اهمیت محبتی که ما نسبت به امام عصر(ع) نثار می کنیم، در طلیعه سخن روایت دیگری را تقدیم می کنم که رویکرد جالبی دارد؛ پیامبر(ص) در حدیثی فرمودند؛ فرزندانتان را براساس محبت من و دوستی خاندان من و براساس قرآن تربیت کنید. به این معنا که در تربیت و رشد فرزندان ما چیزی که جهت گیری اساسی دارد و ضامن رشد و تعالی فرزندان می شود؛ تربیت براساس دوستی پیامبر(ص) و خاندان پیامبر است.

یکی از خاصیت های زمانی که محبت خود را به امام نثار می کنیم این است که محب در مسیر محبت محبوب خود را محبوب یگانه قرار می دهد که آغازی است برای سعادت بسیار بزرگ. براساس قرآن و اهل بیت(ع) کسی که می خواهد مسیر سعادت را طی کند از محبت استفاده نماید تا به گوهر وجودی برسد.

امام حسین(ع) در دعای عرفه خطاب به خداوند عرض می کند: بیگانگان را از دل های دوستانت کنار زدی، کار به جایی رسید که دوستان تو ای خدای بزرگ غیر تو را دوست ندارند.

در مسیر محبت امام عصر(ع) باید کار محب به جایی برسد که در کنار محبوب عالم محبت دیگری را در دل نداشته باشد، مراد این است که محبتی که در نقطه مقابل محبت اصلی قرار می گیرد، وجود نداشته باشد، بنابراین اگر محبت حقیقی باشد، کار محب به جایی می رسد که یکتاگزین می شود و این از اسرار محبت است که یکتاگزین می شود.

خداوند در آیه 88 و 89 سوره شعرا می فرماید: قیامت روزی است که مال و فرزندان به حال انسان سودی نخواهد داشت، مگر کسی که آن روز با قلب سلیم به محضر خدا بار یافته باشد، حال باید دید این قلب سلیم چیست که سبب نجات می شود، امام صادق(ع) در روایتی فرمودند: قلب سلیم قلبی است که خدا را ملاقات کند، درحالی که در آن جز محبت خدا چیزی نباشد.

وقتی انسان در مسیر محبت قرار گرفت، محبت های دیگر که انسان را آلوده می کند، کنار می گذارد نتیجه اش این است که محبت خدا و اولیای خدا هم در دنیا سبب می شود انسان از آلودگی ها رها شود هم در آخرت دستگیر انسان است.

امام صادق(ع) در روایتی فرمودند که ایمان انسان، خالص نمی شود، مگر زمانی که خدا پیش او محبوب تر از خودش باشد به این معنی که انسان از خودش نیز عبور کند و خدا محبوب تر از خودش پدرش مادرش، فرزندانش، اهلش، مالش و همه باشد، بنابراین خدا باید در محبت جلوتر از دیگران باشد و محبت دیگران تا جایی باشد که با محبت خدا اصطکاک پیدا نکند.

این محبت انسان را در خود ذوب می کند، در روایتی نقل شده است که در روز قیامت خطاب به حضرت زهرا(س) می فرمایند که فاطمه از من بخواه که من به تو عطا می کنم،حضرت می فرمایند: خدایا تو همه آرزوی فاطمه هستی و بالاترین آرزوی فاطمه تو هستی. حضرت زهرا یکتاگزین محبوب می شود.

ما می توانیم در مسیر محبت امام عصر(ع) یکتاگزین شویم و در کنار محبت او چیز دیگری نخواهیم. حال باید ببینیم چطور می توانیم بفهمیم که به چه درجه ای از محبت باید برسیم که گرفتار محبت های دیگر نشویم، امام صادق(ع) نشانه ای گذاشته و فرمودند: نشانه محبت حقیقی این است که انسان محبوبش را بر غیر، هرچه که باشد مقدم بدارد.

شایسته است در مسیر زندگی هر جا سر دو راهی قرار گرفتیم، ببینیم که امام چه دوست دارد آن وقت به سمت آن برویم، خواسته ها را کنار بزنیم و ببینیم محبوب از ما چه می خواهد. در روایتی به امام صادق(ع) گفتند شما از سلمان فارسی زیاد یاد می کنید، چرا اینگونه است؟ حضرت فرمودند بگویید سلمان محمدی نه فارسی، بعد می دانید چرا من زیاد یاد می کنم به خاطر سه خصلت، اولین ویژگی خواسته امیرالمونین را برخواسته خود مقدم می داشت، دوم اینکه فقرا را دوست داشت و سوم هم با علما محشور بود.

در روایتی نقل شده که پیامبر(ص) در لحظه جان دادن انسان مومنی به فرشته ملک موت می فرمایند ای ملک موت سفارش خداوندی را در احسان به پیرو ما و خادم ما و دوستدار ما و کسی که ما را بر هر چیزی مقدم می داشت بفرما، بنابراین فرد مومن وارد بهشت می شود، در لحظه جان دادن بنده مومن نگران نیست و خوشحال است که دارد به نعمت های واقعی: می رسد. پس می بینیم که این محبت حقیقی مانند شعور عمیق آشکار می شود و انسان را سعادتمند می کند.