بعد از دستگیری‌ حضرت‌ امام‌ خمینی(ره) در شب‌ نیمه‌ خرداد سال‌ 1342 علما و معتمدین‌ بزرگ‌ شهرهای‌ مختلف‌ به‌ تهران‌ آمدند و با تشکیل‌ جلسات‌ متعدد آمادگی‌ خود را برای‌ مقابله‌ با این‌ اقدام‌ رژیم‌ ستم‌شاهی‌ اعلام‌ کردند. شاه‌ به‌ ناچار عقب‌نشینی‌ کرد و با پذیرفتن‌ آیت‌الله‌ خوانساری‌ به‌ عنوان‌ نماینده‌ علما، عدم‌ آسیب‌رسانی‌ به‌ حضرت‌ امام(ره) را اعلام‌ کرد و اجازه‌ داد که‌ نماینده‌ علما خود شخصا با حضرت‌ امام(ره) ملاقات‌ کند. بدین‌ترتیب‌ جو‌ عمومی‌ آرام‌ گردید و رژیم‌ با یک‌ ترفند سیاسی‌ (آزادی‌ موقت‌ امام‌ و یارانشان) اوضاع‌ عمومی‌ کشور را آرام‌ ساخت‌ و مهاجرت‌ پایان‌ پذیرفت. هر چند که‌ امام‌ مجددا بازداشت‌ و بعدها تبعید گردید اما آثار مهم‌ مهاجرت‌ به‌ تهران‌ بر جنبه‌های‌ مختلف‌ سیاسی‌ – اجتماعی‌ ایران‌ بر جای‌ ماند و آن‌ را به‌ عنوان‌ برهه‌ مهمی‌ از مبارزات‌ مردم‌ و روحانیون‌ به‌ ثبت‌ رسانید. براساس اسناد ساواک ، روحانیون از شهرهای زیر به قصد آزادی امام خمینی به تهران آمدند: قم : آیت الله مرعشی نجفی ، آیت الله شیخ مرتضی حائری یزدی و آیت الله شریعتمداری. مشهد: آیت الله محمد هادی میلانی ، حاج شیخ مجتبی قزوینی نجف آباد: آیت الله منتظری و شیخ ابراهیم امینی اصفهان : آیات عبدالجواد اصفهانی، خادمی و زند کرمانی اهواز: سید علی بهبهانی. خمین : سید مرتضی پسندیده (برادر بزرگ امام خمینی) همدان : آیات عظام آخوند ملاعلی همدانی ، سید نصرالله موسوی بنی صدر همدانی تبریز : سید احمد خسروشاهی ، عبدالله مجتهدی ، سید مهدی دروازه ای ، حاج حسین نجفی اهری ، یوسف هاشمی تبریزی ، عبدالعلی موسوی خرم آباد: حاج آقا روح الله کمالوند، حاج سید یحیی جزایری رشت : بحرالعلوم ، آیت الله ضیابری زنجان : سیدعزالدین حسینی (امام جمعه) شیراز : محمد جعفر طاهری موسوی ، محی الدین فالی ، صدرالدین حائری ، سید محمد امام ، محمود علوی ، حسین حسینی یزدی ، علیخواه شیرازی یزد: آقای محمد صدوقی یزدی اردکان : روح الله خاتمی کازرون : پیشوایی کازرونی کرمان : علی اصغر صالحی کرمانی ، محمد حسن رفسنجانی النجفی داراب : محمد علی حسینی نابه دارابی ، محمد علی عندلیبی رفسنجان : شیخ علی اکبر هاشمی رفسنجانی کرمانشاه : عبدالجلیل جلیلی(نهضت روحانیون ایران، علی دوانی، ص 423)