عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّ الْمُؤْمِنَیْنِ إِذَا الْتَقَیَا فَتَصَافَحَا أَقْبَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِمَا بِوَجْهِهِ وَ تَسَاقَطَتْ عَنْهُمَا الذُّنُوبُ کَمَا یَتَسَاقَطُ الْوَرَقُ مِنَ الشَّجَرِ.(الکافی (ط – الإسلامیة)، ج 2، ص: 180)
امام باقر ع فرمود: چون دو مؤمن بهم برخورند و مصافحه کنند، خداى عز و جل بآنها رو آورد و گناهانشان چون برگ درخت بریزد.
هر چیزی که موجب تقویت روابط اهل ایمان و موجب از بین رفتن کدروت و ناراحتی مومنان گردد مهم و ارزشمند است و مورد سفارش و توصیه خداوند و معصومین –ع- است .
مصافحه و دست دادن مومنان با یکدیگر موجب آب شدن کدورت ها و تحکیم روابط و ایجاد صفا و برادری و صمیمیت می شود و پاداشی که در روایات برای ن ذکر شده به خاطر همین آثار و برکات است .
بنا بر این چه بعدی دارد که چنین عملی پاک کننده همه گناهان مومنانی باشد که با هم مصافحه می کنند .
ظاهر تعبیر روایات همه گناهان است و شامل گناهان کبیره نیز می شود .
در واقع خداوند از لطف و رحمتش برای پاک شدن و ریختن گناهان اسبابی قرار داده و مصافحه یکی از آن اسباب است .