دعا جهت برآورده شدن حوایج

از تعقیبات مهمّ جهت برآورده شدن حوایج، آن است که وقتى از نماز فراغت پیدا کرد، بخواند

دعایى راکه ادریس بن عبداللَّه مى‏گوید: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم مى‏ فرمود:

وقتى از نماز فراغت پیدا کردى بگو:

أَللّهُمَّ، إِنّى أَدینُکَ بِطاعَتِکَ وَ وِلایَتِکَ وَ وِلایَةِ رَسُولَکِ وَ وِلایَةِ الاَْئِمَّةِ مِنْ أَوَّلِهِمْ وَ [یا: إِلى‏] آخِرِهِمْ.

و همه ائمّه [(علیهم‏السلام)] را یکایک نام مى‏برى، سپس مى‏گویى:

أَللّهُمَّ، أَدینُکَ بِطَاعَتِهِمْ وَ وِلایَتِهِمْ وَ الرِّضا بِما فَضَّلْتَهِمْ بِهِ غَیْرَ مُتَکَبِّرٍ [یا: مُنْکِرٍ] وَ لا مُسْتَکْبِرٍ عَلى مَعْنى

ما أَنْزَلْتَ فى کِتابِکَ عَلى حُدُودِ ما أَتانا فیهِ وَ مالَمْ یَأْتِنا، مُؤْمِنٌ مُعْتَرِفٌ مُسَلِّمٌ بِذلِکَ، راضٍ بِما رَضیتَ بِهِ،

یارَبِّ، أُریدُ بِهِ [وَجْهَکَ الْکَریمَ وَ] الدّارَ الْآخِرَةَ مَرْهُوباً وَ مَرْغُوباً إِلَیْکَ فیهِ، فَأَحْیِنى عَلى ذلِکَ وَ أَمِتْنى إِذا

أَمَتَّنى عَلى ذلِکَ، وَ ابْعَثْنى عَلى ذلِکَ. وَ إِنْ کانَ مِنّى تَقْصیرٌ فیما مَضى، فَإِنّى أَتُوبُ إِلَیْکَ، وَأَرْغَبُ إِلَیْکَ

فیما عِنْدَکَ، وَ أَسْأَلُکَ أَنْ تَعْصِمَنى بِوِلایَتِکَ عَنْ مَعْصِیَتِکَ، وَ لا تَکِلْنى إِلى نَفْسى طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً وَ لا أَقَلَّ

مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْثَرَ، إِنَّ النَّفْسَ لاََمّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلّا ما رَحِمْتَ، یا أَرْحَمَ الرّاحِمینَ، وَ أَسْأَلُکَ بِحُرْمَةِ وَجْهِکَ الْکَریمِ وَ

بِحُرْمَةِ اسْمِکَ الْعَظیمِ وَ بِحُرْمَةِ رَسُولِ اللَّهِ (صلى الله على و آله و سلم) وَ بِحُرْمَةِ أَهْلِ بَیْتِ رَسُولِکَ

(علیهم‏السلام) و آن بزرگواران را [یک به یک‏] نام مى‏برى – أَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْ تَفْعَلُ بى

کَذا وَ کَذا.

خدایا، من به طاعت و ولایت و دوستى تو ولایت رسولت و ولایت امامان از اوّل تابه آخرشان، از تو اطاعت

نموده و مى‏پرستمت. خداوندا، من به واسطه‏ ى اطاعت و ولایت و دوستى آنان، و خشنودى از آنچه که

ایشان را به آن برترى دادى، بدون اینکه تکبّر نموده [یا: انکار نموده‏] و یا گردنکشى نمایم، بر اساس آنچه

که در کتابت فرو فرستادى، و بر اساس احکام و حدودى که در آن به ما رسیده و یا نرسیده، از تو اطاعت

نموده و مى‏پرستمت. و به آن ایمان آورده و معترف و تسلیم آن هستم، و به هرچه که تو بدان خشنودى،

خرسندم، پروردگارا، مقصودم از این [روى و اسماء و صفات – گرامى‏ات و رضاى تو و ]دار آخرت مى‏باشد،

در حالى که در این باره هم از تو هراسانم و هم به سوى تمایل و رغبت دارم. پس مرا بر همین [اعتقاد]

زنده‏بدار، و هنگامى که مى‏میرانى بر همان بمیرانم، و بر همان [در قیامت‏] مبعوثم بدار، و اگر در گذشته

تقصیر و کوتاهى از من سرزده [از آن‏] به سوى تو توبه مى‏نمایم، و نسبت به آنچه در نزد توست میل و

رغبت دارم، و از تو درخواست مى‏کنم که مرا به سرپرستى خود از نافرمانى‏ات نگاه دارى، و هیچگاه به اندازه‏ى

چشم برهم زدنى مرا به خود وامگذار، نه کمتر از این و نه بیشتر از آن، زیرا نفس بسیار بدفرماست،

مگر اینکه تو رحم آرى. اى مهربانترین مهربانان، و از تو درخواست مى‏نمایم به حرمت روى [و اسماء وصفات

]گرامى‏ات، و به احترام اسم بزرگت، و به حرمت رسول خدا (صلى الله على و آله و سلم) و به احترام

اهل بیت رسولت (علیهم‏السلام) – و ایشان را نام مى‏برى – اینکه بر محمّد و آل او درود فرستى، و به من

چنین و چنان کنى.

به جاى این لفظ چنین و چنان کن حوایج خویش را ذکر مى‏کنى که إِنْ شاءَ اللَّه. برآورده مى‏شود.

منبع : فلاح السائل ص 169 و 170